Twist and Turns

Chapter 9

I struggled to lift the luggage. Ano ba naman 'to.

Tinulungan nako ng driver ng van sa pagbuhat papunta sa trunk. "Thankyou kuya" I smiled at him.

I saw my mom na nakitingin saken. From that look, alam ko na ang sinasabi nya sa isip nya.

"Mag iingat po ako Ma, Nakaya ko nga sa France ng mag-isa eh. Dito pa kaya?" I gave her a warm smile. Niyakap nya ako ng mahigpit, then sumakay na sa van.

Nagpaalam narin ang mga pinsan kong makukulit. Niyakap ko si Tintin at Karl. "Mamimiss ko kayo. Magpakabuti sa pag-aaral ha." I told them.

"Oo naman ate Dan! Top student kaya ako!" Sagot ni Karl. I pat him on the head and isinakay narin sila sa van.

Ang last na nagpaalam ay si Lorry. "Oh, pano ba yan?" She patted me on my shoulder. "Goodluck ah, malalampasan mo rin yan lahat." She smiled.

"Oo naman noh. Ako yata 'to" We both laughed. Niyakap ko na rin sya ng mahigpit bago sumakay sa van.

"Sa facebook or twitter nalang ate Dan!" Lorry shouted. I nodded and waved my hand as they left.

Nang wala na ang van nila sa paningin ko, Bumalik na ako sa loob ng bahay.

"Clean-up time" I told myself.

•••••••••••••••••••••••••••

Haaayy. Grabe ang dami kong nilinis. Humiga muna ako sa kama at nagpahinga. Ngayon ko lang na-realize na ang dami nang nangyari. Halos one week palang ang nakakalipas since dumating ako galing france. Pero I felt like days palang.

Then naalala ko nanaman sila Alex.

"Ano ba Danica! Kalimutan mo na nga 'yon!" My subconcious told me.

Pero kahit na paulit ulitin ko parin yang salita na yan sa isip ko, naluluha parin ako pag naaalala ko yung nangyari sa bar. Three days since that day and still, here I am. Iniiyakan parin yon.

Mag move on kana Danica. Sabi nanaman ng subconcious ko.

Sige na, magmo-move on nako. I will try to keep myself busy nalang.

And speaking of that, kailangan ko na palang maghanda para sa work ko which is on monday na.

Since graduate naman ako from France, hindi nako nahirapan maghanap ng trabaho. Kahit nga online pa ako maghanap okay lang eh. Yan kasi ang main goal ng mama ko kung bakit nya ako pinag-aral sa france. Para makapag aral ng mahusay at maging professional.

Well, since madali lang naman ang kinuha kong course which is Marketing, okay na rin ang trabaho ko bilang brand manager ng isang company.

Ano na kayang trabaho nila Ericah, Kristyle and Neem ngayon? Bigla akong napaisip.

I grabbed my phone from the bedside table and checked my facebook. As usual, puro post lang ng mga friends and relatives. There's nothing much interesting since wala naman akong pake sa mga post na 'to.

Magla-log out na sana ako pero biglang may nagpop out sa messages ko.

Bryan Cojuangco sent a message.

Ay jusko sya nanaman. Kelan ba 'to titigil?

Bryan: Hi 😊
Me: Hindi ka ba talaga titigil? Ano bang gusto mo?

Mas okay nang magtaray. At least straight to the point.

Bryan: Kamusta na?

Aba! Hindi talaga pinansin yung sinabi ko.

Me: Sinabi ko na sayo nung una palang na I don't talk to strangers. Kaya back off na po, kuya.

Bryan: Then how do you make friends if you don't talk to strangers? And magka-age lang tayo, so don't call me kuya.

Parang narinig ko na yan kay Lorry ah. Pero may point sya.

Me: Ano ba kasi ang kailangan mo?

Bryan: Grabe naman, nakikipag kaibigan lang. 😔

Hay nako. Sabagay, wala naman akong masyadong friends dito. Maliban sa mga 50 years old kong kapit bahay. Might as well pagbigyan na tong si kuya.

Me: Okay, sige. Friends na tayo. Satisfied?

Bryan: Yehey! 😃 Don't worry di naman ako killer eh. Basta if kailangan mo ng kasama, nandito lang ako.

Ay feeling close? Pero sige na, para matapos na itong diskusyon na ito.

Me: *seen*

I let out a heavy sigh and stood up from my bed and grabbed my towel. Maliligo muna ako. I had a long day today, I need relaxation.