Amanda's future [On Hold]

Hoofdstuk 2

Ik word moeizaam wakker
Ik hoor de stemmen van mijn ouders door mijn hoofd galmen.

Ik probeer iets te zeggen maar krijg het er nauwelijks uit

"Mama" vraag ik stotterend

"Amanda gaat het met je"

"Ja het gaat prima"

"De dokter zegt dat we samen naar huis mogen dus ik heb je spullen al bij elkaar gezocht"

"Dankje mama"

"Kan je al recht gaan zitten"

"Ik zal eens proberen", ik wil recht zitten maar ik krijg een harde steek in mijn linker zij

"Auw", ik schreeuw het uit van de pijn

"Rustig maar Amanda, de dokters zullen er even naar kijken"stelt mijn moeder mij gerust

Dokter Lucas komt naar me toe, ik draai mijn zij om

"Ze heeft alleen maar een steek in haar zij, ik zal een zalf voorschrijven die ze op de plaats moet insmeren"

Ik probeer weer op te staan, deze keer gaat het beter
Ik neem mijn kleren om me aan te kunnen kleden

"We wachten wel even op de gang"

Ik neem mijn jeans en trek hem voorzichtig over mijn been, ik voel weer een steek maar kleed me toch verder aan

Ik neem mijn blouse en trek hem over mijn hoofd, ik ga op bed zitten en denk even na...

Hoe kan ik nou de toekomst van mensen zien die ik niet eens ken

Zou het te maken hebben met het ongeluk of met de bliksem die op onze auto insloeg

Het blijft een vraag die ik niet beantwoord zal krijgen in mijn eentje

Ik zal het tegen mijn ouders moeten zeggen...

Maar of ze me gaan geloven, dat is een ander verhaal

••~••

We rijden met onze vervangauto de oprit op.
Ik stap rustig uit en ga met mijn ouders mee naar binnen

"Ik ga wel even naar mijn kamer om mijn koffer uit te pakken"

"Is goed Amanda" Hoor ik mijn ouders tegelijk antwoorden, ze schieten in de lach

Ik open de deur van mijn kamer en stap stil naar binnen
Mijn bed staat tegen de muur en mijn bureau bevind zich achter mijn bed

Ik zet mijn tas neer op mijn bed, ga naar mijn bureau en neem mijn gsm

Ik zoek bij mijn contacten en bel direct Madison op, ze zal wel ongerust zijn na wat er gebeurd is

De lijn gaat over en ik hoor haar stem

"Hey Amanda" schreeuwt ze door de telefoon
"Hey Madison, alles goed met jou"

"Dat kan ik beter aan jou vragen hè Amanda, ik was dood ongerust"

"Dat zal ik maar niet letterlijk nemen zeker"

"Hahaha niet grappig Amanda, ik dacht dat je dood was"

"Rustig maar Madison, dat zal nog wel even duren"

We lachen er allebei om

"Maar je komt maandag toch naar school" vraagt ze na een korte stilte

"Ja normaal wel"
"Dan is het goed"
"Maar Madison, ik ga nog even uitpakken dus ik zie je maandag"

"Zeker weten daag"
"Daag Madison"

Ik hang op en leg mijn gsm terug op mijn bureau

Na het uitpakken ga ik teug naar de woonkamer

Mijn ouders zitten in de zetel iets te drinken, ik neem zelf een ice-tea uit de koelkast en ga bij hun zitten

"Mam, pap ik moet iets zeggen tegen jullie"

"Je hebt toch geen vriendje hè Amanda" vraagt mijn vader ongerust

Ja ik weet het mijn vader is op dat vlak niet echt modern, ik mag van hem een vriendje vanaf mijn 18de

"Nee papa, het is iets helemaal anders"

Mijn ouders kijken me ongerust aan

"Zeg het maar Amanda"

"Ik... Euhm... Kan.. De toekomst zien van andere mensen als ik in hun ogen kijk" zeg ik sneller dan verwacht

Mijn ouders schieten allebei in de lach

"Ja Amanda is dat soms een opdracht voor school want anders ben je wel steen goed moet ik zeggen"

"Nee het is echt waar, ik kon de toekomst van dokter Lucas echt zien toen ik in zijn ogen keek" roep ik nu iets luider

"Amanda houd ons niet voor de gek" zegt mijn moeder boos
"Maar het komt door het ongeluk, ik zag allemaal lichtjes en ze kwamen naar me toe en toen waren het er duizend" ratel ik maar door

"Amanda ga maar even een luchtje scheppen buiten, het zal wel door de klap op je hoofd komen"

Ik kijk naar mijn moeder en zie in haar ogen

Lichtjes

Ik zie Samantha, zo heet mijn moeder de deur openen voor een postbode
Ik zie haar 50ste verjaardag, één groot feest, ik zie haar op reis gaan samen met mijn vader naar Barcelona volgend jaar...

Ik kijk niet meer in haar ogen want ik wil helemaal niet zien wanneer ze dood gaat

"Mam" begin ik stil
"De deurbel gaat nu gaan en de postbode staat voor de deur"

Mijn ouders kijken me ongeloofwaardig aan
Maar dan gaat de bel plots

Mijn moeder gaat naar de deur en even later komt ze terug met een pakje in haar handen

"Euhm... De postbode" zegt ze rustig
"Dat is toeval Samantha" mijn papa kijkt me aan

Ik kijk in zijn ogen

Lichtjes