Amanda's future [On Hold]

Hoofdstuk 6

De dag loopt stilaan ten einde en de lessen zijn eindelijk voorbij na lang gezeur van onze geschiedenisdocent.

Ik slaak een zucht wanneer ik voor mijn kluisje voorover gebogen sta

Ik bekijk de foto die op het deurtje van mijn kluisje is geplakt, het is de eerste foto van mij en Ryan toen we net samen waren, het is al zo'n half jaar geleden.

Ik dacht nooit dat ik iemand zou vinden die zoveel van me hield als Ryan maar ik ben toch aan het denken geweest vandaag.

Als ik in Ryan zijn ogen kijk...

Zouden wij dan samen een toekomst hebben of zou hij nog iemand anders in zijn leven ontmoeten ?

Ik durf Ryan niet meer aan te kijken omdat ik zijn toekomst helemaal niet wil zien.

Misschien krijgt hij wel een ernstige ziekte net zoals dokter Lucas van in het ziekenhuis of krijgt hij een zwaar auto - ongeluk en is zijn leven ten einde.

Ik wil er niet aan denken wat er allemaal in zijn toekomst gaat gebeuren.

Maar ik wil ook dat hij later iemand ander zou leren kennen dan wil ik dat nu weten, dat zou het beste voor ons allebei zijn. Ik wil zijn geluk niet in de weg staan maar ik wil natuurlijk ook niet gekwetst worden.

"Wat moet ik doen" is de vraag die heel de avond nog in mijn hoofd blijft spoken

Net voor ik in een diepe slaap val heb ik mijn keuze kunnen maken,

Ik wil zijn toekomst weten, onze toekomst

----------------------------

De volgende ochtend zit ik naast Madison, ik stap verdwaald uit de bus en Madison kijkt me bezorgt aan.

"Is alles wel in orde Amanda" Madison's stem maakt me wakker uit de gedachte aan Ryan. Ik kan en mag haar niets vertellen over mijn gave of hoe je het dan ook noemen mag. Ik ben bang en heb schrik om wat me te wachten staat, wat Ryan zijn toekomst is en welke keuze ik ga moeten maken. Ik hou van hem, ik hou zielsveel van Ryan. Zoveel dat ik wil dat hij gelukkig is, ook al is dat met een ander meisje waarmee hij zijn verdere leven en toekomst zal delen.

"Ja alles is goed" antwoord ik met een brede glimlach maar diep vanbinnen breekt mijn hart in twee.

Aangekomen bij de rest van mijn vrienden ga ik op zoek naar Ryan, ik zie hem nergens als ik rondkijk. Mijn ogen stoppen met kijken als ik Reece naar me toe zie lopen. Een glimlach wordt gevormd door mijn lippen, wat doet die jonge toch met me. Het is een vraag die ik eigenlijk niet mag stellen. Als hij dichterbij komt verschijnt er een grijns op zijn gezicht, een grijns die me wel aanstaat.

"Heey Amanda"

"Dag Reece, alleen op stap" zeg ik plagerig

"Lach maar Amanda, ik wacht hier gewoon op Cameron als dat geen probleem is"

"Ja voor mij geen enkel probleem" we schieten allebei in de lach

Zijn lach is zo betoverend

"Amanda"

Ik kijk achterom en zie Ryan naar ons kijken

"Heey Ryan" zeg ik met een stille toon

Hij komt naar me toe en open wijt zijn armen, ik slaag mijn armen snel om hem heen

Ik wil je niet kwijt Ryan

We laten elkaar los na een stevige knuffel, ik kijk om me heen en zie Reece bij Cameron staan. Hij ziet me ijverig denken. "Wat is er toch met je Amanda, ik vind dat je al raar doet tegen me sinds gisteren" vraagt hij bezorgt

"Er is niks Ryan" stel ik hem gerust

Maar dan kijk ik hem aan, ik kijk diep in zijn ogen, het volgende wat ik dan zie zijn

Lichtjes