Amanda's future [On Hold]

Hoofdtuk 3

Ik zie mijn vader telefoneren met zijn baas, er is een probleem met iemand van het personeel en hij moet invallen
Ik zie mijn vader terug komen voor zijn auto sleutels
Ik zie mijn vader de trofee winnen met zijn voetbalploegje en naar Barcelona vertrekken met mijn moeder...

"Dus je geloofd me nog steeds niet pap"

"Nee" houd hij ijverig vol

"Oké dan maar je gaat direct gebeld worden want er is een probleem met iemand van het personeel en je gaat moeten bijspringen"

Mijn vader kijkt me aan, "Wat een onzin" mompelt hij luid

Maar dan...

Gaat zijn gsm af, hij neemt op en gaat even naar de keuken

Even later komt hij terug, "Ik moet even invallen voor iemand" zegt hij stil

"Geloof je me nu"

"Misschien" geeft hij als antwoord

"Maar ik moet direct vertrekken, hij geeft mijn moeder een kus en vertrekt dan naar buiten"

Mijn moeder kijkt me ongeloofwaardig aan

"Geen paniek" zegt ik tegen haar
"Hij is zijn auto sleutels vergeten" zeg ik met een glimlach

Even later...

"Ik ben mijn sleutels vergeten, tot straks"

Mijn moeder kijkt me nog raarder aan

"Wat is mijn toekomst" vraagt ze dan uiteindelijk

"Dus je geloofd me echt" vraag ik verward

"Waarom niet"

Ik zie een glimlach op haar gezicht

Ik vertel haar wat ik zag ik haar ogen tot Barcelona

"Oh leuk Barcelona" roept ze luid

"Maar wat is jou toekomst eigenlijk" vraagt ze na een tijdje

"Dat weet ik eigenlijk niet maar hoe moet ik in mijn eigen ogen kijken"

"Met een spiegel geeft mijn moeder als antwoord

Ze gaat even weg en komt dan met een klein spiegeltje terug, we zullen het snel zien

Ik ga rechter zitten in de zetel en kijk in de spiegel
Ik kijk in mijn ogen

En zie...

Niks

"Ik zie niks" zeg ik tegen mijn moeder

"Ik kan dus niet mijn eigen toekomst zien"

"Dat is jammer" ik kijk mijn moeder aan

"Eigenlijk niet echt, ik wil mijn toekomst beleven en niet herbeleven" snap je

"Eigenlijk niet Amanda"

"Ik wil gewoon mijn leven lijden, ik wil niet weten wanneer ik dood ga of wat ik morgen of volgend jaar ga doen, ik wil mijn leven helemaal niet nog is herbeleven"

"Ja dat snap ik, je bent nog jong en wil nog van het leven genieten" zegt mijn moeder met een glimlach

S' Avonds als mijn vader thuis is gekomen geloofd hij me eindelijk van mijn gave

"We moeten het verborgen houden, voor iedereen"

"Waarom"
"Omdat ze anders er misbruik van kunnen maken of ze willen je helemaal onderzoeken"

"Oh nee dat wil ik zeker niet" antwoord ik met een luide stem

"Dan blijft het ons geheimpje" fluistert mijn vader in mijn oor

"Ik vind het best wel spannend dat niemand hier iets van mag weten"

"Amanda het is geen spel, het is serieus wat hier gebeurd"

"Je moeder en ik gaan zelf uitzoeken wat er met je gebeurd is"

"Hoe dan" vraag ik nieuwsgierig
"Dat weten we zelf nog niet, maar we gaan morgen op onderzoek" antwoord mijn moeder

"En nu naar bed, morgen weer je eerste schooldag"

"Oké dan"

Ik ga met een diepe zucht de trap op naar boven, aangekomen op mijn kamer doe ik mijn pyjama aan en val met een diepe zucht in een dromerige slaap

••~••

Slaperig word ik de volgende ochtend wakker, met een kreun stap ik uit bed

Ik wankel rustig naar de badkamer om me te douchen
Na deze verfrissing trek ik mijn nieuwe witte blouse aan met een leuke strakke grijze skinny, beneden trek ik mijn witte all stars aan en plof met een zucht neer aan de ontbijttafel

"Hey Amanda, heb je zin in je eerste schooldag" vraagt mijn mama als ze uit de keuken komt

"Zo speciaal is deze dag nu ook weer niet, je gaat gewoon naar een volgend jaar, voor mij dus al het vijfde middelbaar, ik ben die beruchte eerste schooldagen al lang gewend geraakt"

"Maar ben je dan niet benieuwd naar je nieuwe klasgenoten"

"Een beetje maar meestal zijn het toch maar ijverige nerds die altijd honderd procent op elk vak willen halen dus daar kijk ik niet echt naar uit"

"Zie jij maar dat je ook goede punten haalt want vorig schooljaar was het op het nippertje er door hè Mevrouw Armel"

"Ja mama maar ik moet gaan anders mis ik nog de bus"

Ik neem mijn tas en stop al mijn spullen erin, ik neem afscheid van mijn moeder en gooi de deur achter me dicht

Op naar de eerste schooldag dan maar

Wachtend in de kou sta ik te wachten op de bus, mijn vriendin Madison stapt een paar haltes vroeger op, zij houd altijd een plaatsje voor me vrij

Even later zie ik de bus aankomen rijden, ik steek spontaan mijn hand uit en de bus neemt vertraging

Nog geen seconde later sta ik al in de bus
Ik zie Madison achteraan zitten en wandel op een rustig tempo naar haar toe

"Hey Amanda", ze staat op en geeft me een knuffel
"Hey Madison alles goed met je"

"Dat kan ik toch wel beter aan jou vragen denk in"
"Maak je maar geen zorgen, met mij gaat alles prima"

Zou ik haar vertellen over...

"We moeten het verborgen houden, voor iedereen" dat is wat mijn ouders zeiden

Ik mag het haar niet vertellen

"Amanda"

"Ja"

"Luister jij eigenlijk wel wat in aan het vertellen ben"

"Vertel maar, ik was even met mijn gedachten ergens anders"

"Ooooh Amanda kom op vertel, aan wie was je aan het denken"

"Dat is niet zo belangrijk, maar was jij niet bezig over Mason" vraag ik met een diepe zucht

Ik kan en mag haar niks vertellen
Dat brak mijn hard
In duizend stukken...