I need you... (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 9

*Louis' pov*

Ik adem trillerig en open mijn ogen als ik iemand naast me hoor knielen. Ik zie een wazig gezicht boven me zweven. Ik adem een klein wolkje uit en hoor mijn naam ver, ver weg. Ik ken de stem ergens van, maar waarvan? Ik kan een kleine, zachte, miniscule kreun produceren en slik. Ik voel dat ik opgetild word en hoor dat iemand probeert me bij te houden. Ongeveer tien minuutjes later, die wel een eeuwigheid lijken te duren, voel ik dat ik op iets zachts geplaatst word. Dekens worden over me heen gelegd en meerdere kruiken worden bij me gelegd. Langzaam, maar zeker begin ik steeds meer te zien en ik knipper wat. Dan zie ik ze weer. De mooiste ogen die ik ooit heb gezien, die van Harry. 'H-H-H..." Meer kan ik er mometeel niet uit krijgen. Hij helpt me iets op en laat me druivensuiker innemen. Ik slik en kijk naar hem. Mijn beeld is nog wat wazig soms, maar meer ook niet. Ik voel me al wat sterker en weet een kleine glimlach te produceren. 'D-D-Dank." Krijg ik er dan uit. "Shh het is geen probleem, blijf even wakker terwijl ik soep maak." zegt hij. Ik knik moeizaam en houd met moeite mijn ogen open. Als ik een stof op mijn hand voel frons ik en kijk er naar. Er ligt een stapel kleren. "Trek maar aan, dat is warm." hoor ik zijn stem. Met alle energie die ik nog heb kleed ik me moeizaam om. Al mijn spieren doen pijn, en voor mijn idee zitten overal blauwe plekken en wondjes. "Hier is je soep, kan je het alleen eten?" vraagt Harry onzeker. Ik schud mijn hoofd en bloos, daarvoor heb ik gewoon niet de kracht. "Ik voer je wel." zegt Harry grinnikend. Ik blijf blozen en laat me voeren. Waarom helpt hij me?

A/N:

Sorry dat het zo kort was, we zijn beide weer erg druk inmiddels. :((