Płacz.
Masz wrażenie jakby ktoś dusił Twą duszę. Chcesz się wyrwać. Rozpacz włada Twoim ciałem, a rozum odmawia posłuszeństwa. Masz ochotę krzyczeć, zedrzeć gardło. Szukasz ulgi w bólu. To nic Ci nie da. Chcąc uwolnić duszę kaleczysz ciało. Twór materialny.
Ciche słowa.
Szepty.
Wyładowanie emocji przyniesie chwilową ulgę. Czy warto aż tak się poświęcać dla ulotnej chwili błogiego stanu?
Nie potrafisz myśleć na spokojnie. Rozumiem to. Działasz pod wpływem impulsu. Pragniesz spokoju, ciszy. Chcesz oddalić rozpacz, zapomnieć o rozdzierającym strachu.
Możesz to zrobić, lecz czy nie ryzykujesz zbyt bardzo?
Wycisz się. Uspokój.
Pozwól zagoić się zszarpanym nerwom. Lęki karmią się strachem jednocześnie go podsycając. Chcą więcej i więcej.
Wyżerają Duszę.
Nie patrz się w tył. Przeszłość zostaje powierzona Zapomnieniu i Pamięci. Rozdeństwu, które wyszarpuje sobie każde ludzkie wspomnienie.
Więźniu, mój drogi Więźniu.
Tak mało jeszcze wiesz.
Stój, zatrzymaj się. Nie idź dalej.
Twój błąd, spadasz w Przepaść.
