Ölüm Kırıntıları

Sürpriz

İlk hikayem! Multimedya Aynil ve Berkin anı gibi. Keyifli okumalar.

Denizin o müthiş sesini duyabiliyordum.

Berk gözlerimi kapatmış,bir yere götürüyordu. Yaklaşık bir saattir nereye gittiğimizi soruyorum ama söylememekte bayağı ısrarlı olmalı ki direniyordu.

Dayanamayıp tekrar sordum.

"Hala söylemeyecek misin nereye götürdüğünü?"

"Az kaldı biraz daha sabret sevgilim."

Sabret sabret nereye kadar?Meraktan çatlamak üzereyim göremiyor mu hala?

"Berk yeter artık bak açıcam şimdi sürpriz filan kalamayacak"

"Çok huysuzsun Aynil geldik işte aç bakalım"deyip burnumu hafiften sıktı.
Nihayet diyerek açtım gözlerimi.İki katlı şirin bir ev karşımdaydı.

"Bu ev bizim evimiz olacak.Bütün hayallerimizi burada gerçekleştireceğiz."dediğinde bir Berke bir eve bakmaya başladım.

Daha 17 yaşımda olmama rağmen bunları düşünmesi gözlerimin dolmasına sebep oldu.Tam o sırada Berkin sırıtışı bozuldu.

"Noldu sevgilim beğenmedin mi yoksa? Bak beğenmedisen başka bir eve baka..."

"Hayır hayır ev çok güzel.Çok beğendim.Mutluluktan ağlıyorum sadece"der demez bir ohh çekti ki onun yerine ben rahatladım.Bunları düşünmesi çok güzeldi.

Tam başımı ellerinin arasına koyup o çok sevdiğim alnımı öpmesini gerçekleştirecekti ki telefonum çaldı.Küçük bir tebessüm edip telefonumu çıkardım.

"Efendim annecim?"

"Kızım nerde kaldın merak ettik babanla."

"Geliyorum birazdan annecim"

"Tamam kızım geç kalma yinede kapatıyorum öptüm."

"Annen bu kadar sık arar mı"

"Bazen, neyse artık gidelim mi?"

"Olur ben seni bırakırım."

"Zahmet etme taksiyle gideyim bu sefer sende babanı daha fazla bekletme hem olur mu?"

"Tamam ama sadece bu seferlik bir daha duymayayım olur mu küçük hanım?"
Gülümsedim.Sarılıp ayrıldık.Tam adımımı atmıştım ki arkamı dönüp

"Seni seviyorum"
"Seni seviyorum" Aynı anda söylememiz çok hoştu.Güldük ve hoşçakal dedim.
Annemleri daha fazla bekletmesem iyi olacaktı.

Beni düşünmesini seviyordum, sıkmadan sevgisini gösterebilen sayılı erkeklerdendi bence.Gerçi bende çok sorun çıkartan bir sevgili değildim.

İki yıldır çıkıyorduk ve birbirimizi anlayabiliyorduk.Onu çok ama çok seviyorum.

***
Eve geldiğimde annemler salondaydı.Yanlarına gittim.Babam;

"E anlat bakalım Aynil neler yaptınız bakalım bugün?"

"Öyle biraz sahilde dolaştık.Neyse ben biraz dinlensem iyi olacak çok yoruldum."Annem;

"Tabi kızım uyu dinlen akşam yemeğine uyandırırım."

"Tamam anne."

Onlara Berk bizim için ev bakmış diyemezdim.Zaten Berkle birlikte olmamı istemiyorlar,birde bu yaşta evlilik hayallerini ailemle paylaşamazdım.

Berk gerçekten mükemmel bir insandı fakat bunu ailem görmek istemiyordu. Onlara bu durumu-sevgili oluşumuzu-anlatmam bayağı zor olmuştu.

Neyse ki artık eskisi kadar kızmıyorlar ve görüşmemize karışmıyorlardı.Bundan sonra çok daha sıkı sarılmalıyız birbirimize.

O benim ilk aşkım.Tamam daha öncede sevgililerim oldu. Ama onlar hep gelip geçiciydi. Onlar benim için sadece zaman kaybından ibaretti.

Biliyorum bende onlar için öyleydim. O yüzden pek takmıyordum ayrıldıktan sonra. Fakat Berk farklı. Ona bakınca bile içimin titrediğini kemiklerimde hissediyordum. Onu her gördüğümde içimde bir şeylerin koptuğunu da. O benim her şeyim mutluluğum,sevincim,üzüntüm...

***
Akşam yemeğini yedikten sonra ailecek biraz film seyrettik. Konusu aşktı.Duygusal bir kişiliğim vardı bu yüzden her an her dakika ağlayabilirdim filmlerde. Biliyorum gerçek değil ama gerçekte olmayacağı anlamına da gelmiyordu.

Film bittiğinde merdivenlerden çıkıyordum ki telefonum titredi. Berk mesaj atmıştır dedim fakat bu sefer yanılmıştım. Her akşam bu saatlerde atardı.Yüzümdeki sırıtış anında kayboldu.Mesaj Eliften-en yakınım- gelmişti. Biraz sohbet ettikten sonra Berki aradım,açmadı. Halbuki onun telefonu her zaman yanında olurdu. Tekrar aradığımda açıldı fakat bu bir kadın sesiydi. Tam gözlerim yaşardı derken kadın konuştu.

"Berk bey trafik kazası geçirdi. Şuan hastanede efendim."
Telefon elimden düştü. Onu tutacak durumum yoktu şuan sadece onu görmek istiyordum.Hızla telefonu yerden alıp hastanenin yerini öğrendim.

Ağlayarak odamdan çıktım. Annemin noldu kızım seslerini duyuyordum. Artık hıçkırıklarımı tutamaz hale gelmiştim. Onu kaybedersem ben napardım?