Aşkın Şizofren Hali

Bölüm 5.

Sen Ruhuma Cemre Diye Damlamadıktan Sonra Ben Bu Bedende Neyleyim
Aşk Da SEN
Hasret De SEN
Ben De SEN...

Hz. Mevlana

Video: Pera /sensiz ben
.........................................................

"Hadi, bir kaşık daha. "

Gözlerinin içine işlemek için bakıyordu genç kız. Bakmıyordu ya sevdiği, dünya dar geliyordu ona. Bedenin içine sıkılmış ruhu özgürlüğü için feryad ediyordu. Nasıl etmesin; onun her görmezden gelmesi nefes almasını zorlaştırıyordu.

Ağzını ısrarla açmıyordu. Kızmak için bile olsa yüzüne baksın, ona bakarak konuşsun istiyordu.

"Yağmur! Aç şu ağzını! "

Dişlerinin arasından tıslayarak konuşması Yağmuru her ne kadar ürkütse de sevdiğinin ona bakmaması onu daha çok ürkütüyordu. Ateşin ona bakmayacağını anlayan Yağmurun ağzından ufak bir hıçkırık kaçtı. İçinde tutuyordu gözyaşlarını. Düğüm düğüm oluyordu aldığı nefeste, yutacağı tükrükte. Neden bitmiyordu cezası. Yanında olupta onun olamamak yeterince ağır bir cezaydı zaten. Üstelik uzatmıştı da. Evet, bu durum onun hatasıydı ama hiç bir gerçek ona olan ihtiyacını geçiremezdi.

Asla dayanamadığı şeydi Yağmurun onun yüzünden üzülmesi. Bir anlasaydı neden ona bakamadığını, utandığını, onun yüzünden bu halde olduğu gerçeğini bir anlasaydı. O çok güvendiği aşkı koymuştu sevdiğini bu hale. Kendine verdiği bir cezaydı yüzüne bakmamak. Hak etmiyordu çünkü. Onun bu hale gelmesini sağlayacak yalnızlığa bırakmasaydı ölümden dönmeyecekti sevdiği. Yine de dayanamadı Ateş. Kendine olan kızgınlıkla kaldırdı başını.

"B-ben, ben çorba istemiyorum. İyileşmekte istemiyorum. Bana bu şekilde bakmanı hak ettim biliyorum. Ama iyileşirsem gidersin. Gitme!! "

Son noktaydı bu Ateş için. Her zamanki gibi yanlış anlamıştı cezayı Yağmur. Ne yapacaktı bu kızla. Neden bir kere de olsa onu suçlamıyordu? Neden hiç kendini ilk olarak düşünmüyordu? Ensesinden tutarak alınlarını birleştirdi. Derin nefesler alıyordu şimdi ikiside. Bebeğin oksijenle ilk tanışması gibi.

"İyileş Yağmur! İyileş ki bende iyileşeyim."

Acı çeker gibi çıkan sesinde bir parça pişmanlık, bir parça arzuyla karışmış özlem vardı.

"Ateşimi söndüren tek Yağmurum! İyileş ki, bende iyileşip seni benden almaya çalışanları yok edeyim. İyileş ki, bizden bebeğimizi alanların canlarını tıpki bizim yandığımız gibi yakayım. Yağmur! İyileş ki, tekrar her zerremle içine işleyebileyim.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Bu bir ön bölümüdü. Bu ufak kesitin hangi zaman aralığında olduğunu tahmin etmenizi istiyorum. Geçmiş mi? Gelecek mi? Yoksa sadece bir rüya mı? :)))))) eksik etmeyin benden fikirlerinizi.
En yakın zamanda görüşmek dileğiyle...