Arayış

2.Bölüm

Multimedya:Ezgi

Nasıl olur ? Bu..bu benim başıma gelmiş olamaz..Annem,daha doğrusu "ANNE" dediğim kadın,benim gerçek annem değil mi yani...hayır,hayır,hayır bu doğru değil,o BENIM annem,onlar benim ailem..Babam..onuda okadar çok seviyorum ki,beni küçükken kucağına alıp dakikalarca hoplatması,birlikte balık tuttuğumuz günler geliyo hep aklıma....
ANNEM.O benim miskokulu annnem.Beni hergün okuldan geldikten sonra sımsıkı kucaklayan,kokumu içene çeken kadın...Hasta olduğumda sabaha kadar başımda hiç bıkmadan usanmadan bekleyen kadın.Beni herşeyden çok seven ve değer veren insanlar benim gerçek ailem,bu ASLA değişmeyecek.
Beni bir köpek yavrusu gibi sokağa atan insanlar benim hiçbir zaman birşeyim olamaz...
Hala inanamıyorum,ben daha ailemin yokluğuna alışamazken,bu nasıl benim başıma gelir, Allahım..."
Bu gerçek Ezgiyi kelimenin tam anlamıyla yıkmıştı..Aklında bu düşünceler  dönerken,O annesini ve babasını nekadar özlediğini hatırlıyordu...Ezgi asla biyolojik ailesini bulmak istemeyecek gibi duruyordu..
&&&
Sabah olmuştu.Ezginin en yakın arkadaşı,Berrak ona destek olmak için onlara gelmişti.Ezgi herşeyini Berrakla paylaşıyordu.Ilk önce evlatlık konusunu anlatmakta tereddüt etti ama sonra anlatmaya karar verdi.
-Berrak,aslında birşey daha var.-dedi Ezgi tedirgin bir ses tonuyla.
-Ne var canım,yoksa kötü bir şey mi var ?.-dedi Berrak korkmuş bir ses tonuyla.
-Al.Oku.-dedi Ezgi mektubu uzatarak.
Berrak mektubu okuduğunda ağlamaya başlamıştı,çünkü onların arasında öyle bir bağ vardı ki,kimse bozamazdı.Biri ağladında diğeride ağlıyordu.Berrak ne diyeceğini bilemedi ilk önce ve yutkunarak sordu:
-Şimdi ne yapacaksın peki?Onları arayacakmısın?-dedi Berrak.
Biraz sinirli bir ses tonuyla -Tabii ki hayır,Berrak!Onlar beni terketmiş,beni bu koskoca dünyada yapayalnız bırakmışlar,benim tek ailem vardı,onlarda ÖLDÜ.-dedi Ezgi hıçkırıklara boğularak..
Berrak bunu yaptığı için pişmandı belli ki,çok üzgün bakıyordu,sımsıkı sarılmıştı biricik dostuna..
***
1 hafta sonra
Ezgi her gece ağlıyordu,her gece kalkıp ailesinin fotoğraflarına bakıp bakıp üzulüyordu.Ama artık enazından okula ve işe dönmüştü.Gerçi okuldakilerin "BAŞIN SAĞOLSUN"demelerinden okadar bunalmıştı ki..Bazen sessiz ve sakin bir yere gidip günlerce,aylarca ve yıllarca orada kalası geliyordu...Ama olmuyordu,gidemezdi,bankadaki para azalmaya başlamıştı bile,o yüzden çalışmak zorundaydı,çünkü teyzesinede yük olmak istemiyordu...Artık kendi ayakları üstünde durması gerekiyordu,gerçi üniversitenin bitmesinede daha 2 yıl vardı.Ezgi Güzel sanatlarda okuyor.Geleceğin yetenekli ressamı olabilmek  için çok çaba sarfediyor.Part-time işide AVM'de bir cafede garsonluk yapıyor.Aslında aldığı çok birşey değil ama evine çok yakın olduğu için yol sorunu yok,o yüzden maaşı ve bankada ki para onu idare ediyor.
Bugün tam bir hafta olmuştu.Ezgi yine işe gitmek için hazırlanıyordu,birden zil çaldı.Gelen kuryeydi.
-Gülay Ünal burada mı oturuyor ?-dedi kurye çocuk.
Ezgi ağlamamak için kendini zorluyordu.-Ben kızıyım,buyurun.-dedi Ezgi üzgün bakışlar atarak.
-Size vereyim ozaman,siz teslim edersiniz.-dedi kurye.
-Tabii,veririm ben.-dedi Ezgi zorlada olsa.
Ezgi paketi açtığında gözlerine inanamadi,karşısında sırf onlari alabilmek için part-time işe girdiği o çok pahalı olan "Vans" marka spor ayakkabılar vardı.Ve tabii ki üzerinde bir not: Canım kızım benim,iyiki doğdun.Seni çok seviyoruz birtanem,senin gibi mükemmel bir kızımız olduğu için çok şanslıyiz.Nice yıllara birtanem.
                              Annen ve Baban.
Not Ezginin akan gözyaşları yüzünden ıslanmıştı.Tabii yaa bugün onun doğum günüydu.Çok sevdiği insanlardan hediye almak onu okadar çok mutlu etmişti ki...Ama bir taraftanda onlara birdaha asla sarilamayacağı aklına geldikçe kahroluyordu.Nasıl bu insanlardan sonra biyolojik "ailesini" bulsa bile nasıl onlara "Anne","Baba" derdi,diyemezdi.
Telefon çaldi.
-Alo.-dedi Ezgi mutsuz bir ses tonuyla.
-Doğum günun kutlu olsun teyzesinin birtanesi.-dedi Meral.
-Teyze.-dedi Ezgi şaşırmış bir ses tonuyla,çünku Meral onu mektubu verdikten sonra hiç aramamıştı,arayamamıştı...Korkuyordu o da Ezginin gerçekleri öğrendikten sonra ki tepkisini duymaktan korkuyordu belkide..
-Evet canım,benim.Kusura bakma arayamadım seni,vereceğin tepkiden korktum.
-Beni terk edip giden insanlar benim ailem olamaz,teyze.-dedi Ezgi ağlamamak için kendini tutarken.
-Sadece annenin ve babanın seni öz kızları gibi sevdiklerini bil birtanem.-dedi Meral.
-Biliyorum,teyze.-dedi Ezgi.
Kapı çaldı.-Kapı çalıyor,teyze,kapatıyorum.Kendine iyi bak.-dedi Ezgi.
-Öptüm canım.-dedi Meral.
Ezgi koşar adımlarla kapıyı açtı.
-İyi ki doğdun birtanem.-deyip Ezginin üstüne atladı Berrak.
-Dur yaa,yavaş biraz Berrak.-dedi Ezgi gülümseyerek..
-Bunu bana mı aldın?-dedi Ezgi,Berrak'ın elindeki hediye paketini farkettiğinde.
-Tabii ki sana şaşkın,başka kime olacak.-dedi Berrak.
Hediye paketi açıldığında bir albüm çıktı.Berrak,ikisinin fotoğraflarıyla dolu bir özel tasarım albüm yaptırmıştı can dostuna.
-Bu çok güzel,Berrak.-dedi Ezgi sevinçle.
-Beğenmene sevindim birtanem.-dedi Berrak tebessüm ederek.
***
1 saat sonra
-Berrak ben bir karar aldım..-dedi Ezgi tedirgin bir yüz ifadesiyle.
-Ne kararı canım ?-dedi Berrak.
-Ben...şey..ben-dedi Ezgi.
-Geveleyip durma sen,ne Ezgi ?-dedi meraklı bakışlarla Berrak.
-Ben .. Ben .... Onları bulup,onlarla yüzleşeceğim.Nasıl bir anne çocuğunu terk eder ki ?
Acaba kardeşlerim var mı? O insanlar nasıl görünüyorlar?Onlara benziyor muyum? Ve en önemlisi BENI NIYE TERK ETTINIZ beni diyeceğim onlara.

&

&&

Merhaba.İlk deneyimim olduğu için yanlışlarım  olabilir.Sıkıcı geliyorda olabilir,ama bunlar daha başları...Yeni bölümlerde daha çok diyalog olacak. :)