Evet gözlerimi açtığımda ki gördüğüm manzara olağanüstüydü. Daha önce hiç böyle bişey hissetmemiştim. Karşımda esir düşen bi hemşire yaralarıma bakıyordu. O kadar güzeldiki buraya geldiğimden beri gözüm güzelliğe hasret kalmıştı. Doya doya baktım ona çok etkilenmiştim. Uyandığımı görünce bana "iyimisin" diye sordu. Ben hala ona bakıyordum rüya gibi bişeydi. Cevap vermeyince tekrar sordu "iyimisin ağrın varmı" o an kendime geldim rüya değildi karşımdaydı. Bende "iyiyim bişeyim yok" dedim. Yaralarıma tekrardan baktı. Uzun sarı saçları yemyeşil gözleri vardı. Beyaz önlüğü baya bi kirlenmişti. Bi süre izledikten sonra sordum;
-Sen buraya nasıl düştün nerelisin?
-Buraya nasıl düştüğümü boşver Rusyalıyım
-Peki teşekkür ederim
-Rica ederim.
Aramızdaki konuşma kısa sürdü. Yanımdan uzaklaştı ama ben ondan gözümü alamıyordum. Ona bakarken barakanın içine nazi askerleri daldı birden, bişeyler söylüyolardı bize aramızda dolaştılar ve sonra içeri dün burnunu kırdığım nazi iti girdi. Beni gördüğü gibi tanıdı ve işaret etti. İçerideki nazi askerleri kollarımdan tutup beni kaldırdılar ve dışarı doğru götürmeye başladılar. Askerlerimden bikaçı ayaklandı ama silah doğrultarak onları engellediler. Beni öldürmeye götürdüklerini biliyordum. İntikamını alıcaktı benden ama benim aklımdan o hemşirenin yüzü gitmiyordu. Bütün herkes barakalardan bize doğru bakıyodu. Bende o barakalarda o hemşireyi aradım. Bakındım bakındım ve en sonunda onu gördüm. Ordaydı bize doğru bakıyodu. Beni tam meydanın ortasına getirdiler diz çöktürüp gözlerimi bağladılar. Ölümüme saniyeler kaldığını biliyordum. İçimden tanrıya yalvardım beni affetmesi için. Nazi askerlerinden biri bağırarak bişey söyledi. Emri vericekti sanırım. 3.bağırışında silah patladı ama vurulan ben değildim. Yaşıyodum ne olduğunu anlamadım. Nazi askerlerinin koşturuşunu duyuyodum sadece ve kendi aralarında hızlı hızlı bişeyler konuşuyolardı. Ortada öyle gözü bağlı kalakalmıştım. Nolmuştu peki patlama sesi nerden geldi vurulan kimdi ? Biri kolumdan tutup beni yürüttü ve bi yere attı. Sonra gözlerimi açtılar ellerimdeki ipide çözdüler. Barakaya geri getirilmiştim. Herkes dışarı bakıyodu neler olduğunu çözmeye çalışıyolardı. Karşıda hemşireyi gördüm gözlerim açılmıştı. Az önce ölümümü bekliyodum şimdi ise hemşirenin yanıma gelmesini bekliyorum. Bu sefer beklediğim olmuştu. Hemşire beni gördüğü gibi endişeli bi halde yanıma hızlı hızlı geldi. O bana doğru geldikçe kalbim yerinden çıkıcak gibiydi. Yanıma geldi ve bana sordu;
-İyimisin bişeyin varmı vuruldun mu he?
-Hayır vurulan ben değilim iyiyim merak etme.
-Onlar neden özellikle seni seçti neden başkası değilde sen?
-Çünkü burnundaki sargının sebebi benim benden intikam alıcaktı.
-Korktum ama şimdi iyisin tanrı seninleydi.
Dedi ve gülerek yanımdan ayrıldı. Gülüşü dünyadaki bütün kötü şeyleri unutturacak kadar büyüleyiciydi. Giderken geri döndü ve bağırdı "ismim Cleo" bende karşılık verdim "benimkide Chris". Bulunduğum yer tam bir rezaletti, esirdim, 5 dakika önce kafama sıkıcaklardı, her yanımda insanlar acı çekiyordu ama ben ondan başka bişey düşünemiyordum. Ben galiba aşık oluyordum..
Bikaç dakika sonra patlama sesinin gizemi çözüldü olayın gerçeğini öğrenince ben dahil herkes çok şaşırmıştı, bu nasıl olabilirdiki ?
Bu bölümde biraz sıkılmış olabilirsiniz arkadaşlar lütfen yorum yaparak bana hatalarımı söyleyin eklememi istediklerinizi yani fikirlerinizi benimle paylaşabilirsiniz, teşekkürler Esir okuyucuları.
