A Life Full of Secrets

Κεφάλαιο 1

«Χαχαχα στα-χαχαχα μα χαχα τα χαχαχα» δεν μπορώ να αναπνεύσω από το πολύ γέλιο. Τα μάτια μου δακρύζουν και το εκκωφαντικό μου γέλιο ακούγεται σε όλο το σπίτι. Πάλι καλά που οι γονείς μου λείπουν γιατί αλλιώς θα ανησυχούσαν έτσι όπως κάνω.

«Όχι αν δεν το πεις. Γι' αυτό μίλα!» συνεχίζει να με γαργαλάει και γελάει και αυτός μαζί μου. Φυσικό είναι, έτσι όπως κάνω και εγώ θα γέλαγα.

«Χαχαχα ποτέ χαχα» ότι και να μου κάνει δεν πρόκειται να το παραδεχτώ ποτέ. Είμαι πολύ εγωίστρια για κάτι τέτοιο.

«Πες το...» εντάξει, παραδίνομαι. Αν συνεχιστεί αυτό δεν με βλέπω να ζω για πολύ ακόμα.

«Καλά, παραδίνομαι. Είσαι ο καλύτερος και ομορφότερος κολλητός σε ολόκληρο τον κόσμο.» λέω βαριανασαίνοντας αφού αναπνέω με δυσκολία. Αυτό το παιδί θέλει να με πεθάνει.

«Έτσι μπράβο!» ένα χαμόγελο ικανοποίησης κοσμεί τώρα το πρόσωπό του.

«Ευχαριστημένος;» τον ρωτάω με μουτρωμένη φάτσα.

«Πολύ.» απαντάει δίνοντάς μου ένα φιλί στο μάγουλο και χαμογελάει.

«Έλα. Μην μου κρατάς μούτρα, αφού ξέρεις πόσο σε αγαπώ.» με κλείνει στην αγκαλιά του. Μου αρέσει όταν με έχει αγκαλιά, αισθάνομαι ασφάλεια. Ίσως φταίει το γεγονός ότι με περνάει μισό κεφάλι και είναι τεράστιος, αφού γυμνάζεται πολύ. Εγώ πάλι ούτε να περάσω έξω από γυμναστήριο δεν μπορώ.Βγάζω καντήλες.

«Έλα τώρα να με βοηθήσεις με τα μαθηματικά.» λέω ενώ φεύγω από την αγκαλιά του και σηκώνομαι από το κρεβάτι με κατεύθυνση το γραφείο μου όπου είναι και τα βιβλία μου.

Με λένε Μελίνα. Ο τύπος που με βασάνιζε τόση ώρα είναι ο Μανώλης, κολλητός μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και δύο χρόνια μεγαλύτερός μου. Είμαστε συνέχεια μαζί, αφού οι γονείς μας γνωρίζονται από τα φοιτητικά τους χρόνια και μένουμε σε διπλανά σπίτια, γι' αυτό και κάνουμε τόσο πολύ παρέα. Όταν πήγε γυμνάσιο, νόμιζα πως δεν ήθελε να κάνει πια παρέα μαζί μου γιατί ήμουν μικρή. Αντιθέτως, κάναμε ακόμα περισσότερη παρέα. Του έχω εμπιστοσύνη και του λέω οτιδήποτε με ενοχλεί και με απασχολεί. Από μικρά που ήμασταν με προστάτευε και με συμβούλευε. Με έχει σαν την μικρή του αδερφή και εγώ τον έχω σαν τον μεγάλο μου αδερφό. Τον είπα βλάκα και ανώριμο και εκνευρίστηκε γι' αυτό και με γαργάλαγε τόση ώρα. Έτσι κάνουμε συνέχεια, τον βρίζω, με βρίζει, πλακωνόμαστε και μετά με γαργαλάει. Τον αγαπώ πολύ, όπως και αυτός εμένα, και δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν τον είχα στη ζωή μου. Δεν του το έχω πει ποτέ, αλλά είμαι σίγουρη πως το γνωρίζει.