A Life Full of Secrets

Κεφάλαιο 4

Με το που μπήκα σπίτι , εννοείται πως βρήκα την μητέρα μου να με περιμένει.

«Εσύ δεν υποτίθεται πως πρέπει να είσαι στη δουλεία;» την ρώτησα παραξενεμένη.

«Ναι, αλλά σχόλασα νωρίτερα. Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ. Το θέμα είσαι εσύ, μικρή κυρία.» ωωωχ, ποιος την ακούει τώρα. «Δεν λέω. Καλό και χρυσό παιδί ο Μανωλάκης μας, αλλά έτσι και σας ξαναδώ όπως σας είδα το πρωί μην διανοηθείς να κοιμηθείτε ξανά μαζί.» είπε με αυστηρό ύφος.

«Μαμά, 1ον μην ξαναπείς τον Μαν, Μανωλάκη. Είναι 17 χρονών πια! Και 2ον αυτό που είδες το πρωί δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Απλώς είχαμε μια "διαφωνία".» της είπα θέλοντας να αποφύγω τις πολλές λεπτομέρειες γιατί πολύ απλά βαριόμουνα.

«Ας το πιστέψω.» είπε με εξεταστικό ύφος.

«Άσε μας και εσύ ρε μαμά.» ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Τότε το κινητό μου άρχισε να χτυπάει. Ήταν η Έλενα. Όχου... Τώρα θα με πρήξει και αυτή.

«Γεια σου, Έλενα.» είπα κάπως βαριεστημένα.

«Γεια σου, Μελίνα. Να σε ρωτήσω κάτι; Μήπως ρώτησες τον Μανώλη αυτό που λέγαμε;» κατευθείαν στο ψητό μπήκε αυτή. Την καίει πολύ το θέμα.

«Μμ... Δεν πρόλαβα. Όταν το κάνω όμως θα σου πω. Γεια!» της είπα και της το έκλεισα στη μούρη χωρίς να περιμένω απάντηση. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, με κατέκλυσε ένα κύμα ζήλιας. Σκέφτηκα να της πω, πως μίλησα με τον Μανώλη και πως δεν την θέλει, όμως δεν το έκανα. Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Θα μπορούσα όμως να γίνω. Από τις σατανικές μου σκέψεις με έβγαλε η φωνή της μαμάς μου, η οποία με καλούσε για φαγητό.

Αφού έφαγα, ανέβηκα πάνω για να διαβάσω. Όμως, δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ. Η στιγμή που φίλησα τον Μανώλη κοντά στο στόμα έπαιζε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Με έπιασαν τα νεύρα. Δεν μπορούσα να σκέφτομαι με τέτοιο τρόπο τον Μανώλη. Μαζί μεγαλώσαμε. Δεν γίνεται αυτό. Όμως, η σκηνή του φιλιού και η σκηνή που ακούμπησα την γυμνασμένη του κοιλιά έπαιζαν στο replay.

Από τα νεύρα μου πέταξα το βιβλίο των μαθηματικών στον αέρα, βγάζοντας ένα επιφώνημα αγανάκτησης.

«Άουτς!» άκουσα μια φωνή και αμέσως γύρισα το κεφάλι μου για να δω τι κάνει έτσι. Και ναι, μόλις είχα πετύχει τον Μανώλη στο μάτι με το βιβλίο.

«Ιιι... Χίλια συγνώμη, Μανώλη μου!» είπα και έτρεξα κοντά του για να δω πως είναι.

«Τώρα τι να την κάνω την συγνώμη. Είμαι ήδη τυφλός!» πιάνει το πονεμένο μάτι του.