Her Aşkın Bir Şarkısı Var

Geçmiş

Bu bölüm sadece nefesin hayatını anlatacak. Kitaba yeniden devam ediyorum.♡

Sana herşeyi anlatmak istiyorum. Sana içimi dökmek istiyorum. Sana güvenmek istiyorum. Ama bana acımanı istemiyorum ve bu yüzden de sana herseyi anlatmıyorum.

Anlatmaya en başından başlıyorum. 6 yaşına kadar gayet mutlu bi cocuktum neredeyse hiç sorunum yoktu. Huzuru bi evimiz vardı kimse kimsele kavga etmez tartışmaz yada birbirine bagirmazdi. Gayet mutluyduk. Bi gün akşam annem ve babamı yine kapıda karşıladım. Babamın koşarak boynuna atladım sonra anneme sarıldım yüzlerinin asık olması dışında gayet normaldi.

En sevdiğim diziyi hep birlikte izlerdik ama o gün öyle olmadı. Babam ve annem balkonda oturuyorlardı. Yanlarına gittim annem bana kızım gidermisin önemli birsey konuşuyoruz demişti. Baya bozulmuştum neyse oturma odasına gittim ve diziyi izlemeye başladım.

Reklam arasında balkonun kapısının kapalı olduğunu gördüm bu bana çok tuhaf gelmişti çünkü annem ve babamı hiç böyle gormemistim
.

Benim geldiğimi farketmediler camdan onları izlemeye başladım. Sonra sıkıldım ve onların yanına gittim babaa reklam girdii hadi gel izleyelim dedim babam anneme baktı gözleri yaşarmıştı sonra bana dönü ve gülümsedi ben birazdan geliyorum sen izle kaçırma kızım dedi. Baba sen agloyomusun dedim Hayır kızım toz kaçtı dedi inanmasamda tamam dedim ve oturma odasına gittim tekrar.

Sanki son kez bakıyormus gibi inceledim odayı. Evde boğucu bi hava vardı yada bana öyle gelmişti. Hava kararmıştı evimiz normal evlere göre büyüktü uzun bir koridoru vardı ve babamla top oynarken lambayi patlatmıştık dün. Korktum babama seslendim baba ben çok korkuyorum benimle yururmusun?  Babam yanıma geldi ve beni kucağına aldı.

Kendi odam çok küçük olduğu için henüz yatagım yoktu o yüzden annemlerle uyurdum uyumaya gittik. Babam saclarımı okşarken uyuya kalmışım. Gece yarısı 3 4 gibi gördüğüm kabus la uyandım ne zamandır agliyorum bilmiyorum.

Etrafıma bakındım annem ve babam yanımda değildi ve ev tamamen karanlıktı. Artık ne kadar uzun süre aglamışsam başım arıyordu ve farkında olmadan saçlarımı yoluyormusum ve daha anlatmak istemediğim şeyler bir tip sinir kriziymis.

Babam duymuş beni yanıma geldi hemen ışıkları açtı.  Annem ne olduğunu sordu cevap vermedim kesik kesik nefes alıyorudum ve ben o durumdayken annem babama bağırmaya başladı.

Ve benimle ilgili değil onlarla ilgili konu yüzünden!  Amk senin kızın var lan burda bak bi ilgilen dimi ! Sonunda babam dayanamadı yeter dedi ve kapıyı çarpıp evden çıktı.

Bir dakika sonra geri döndü ve beni de aldı baba nereye gidiyoruz?  Dondurma alalım dedim neyli olsun seninki siyah beyazmı (sütlü ve kakaolu ) evet dondurrmaaa diye bana büyük gelen babanemin terlikleriyle yokuş aşağıya koşmaya başladım babamla yarış yaptık .

Dondurma alıp eve giderken dondurmamı yere düşürdüm ve ben yine ağlar babam anneme aldığı dondurmayi bana verdi çok mutlu olmuştum çocukça işte ama en saf mutlulugumdu benim.

Yorulduum dedim ve babam beni omzuna aldı.  Eve geldigimizde kafamı carpma tehlikesi geçirdim ama bişi olmadı.  Anneme anne biz sana da aldık ama benimki dustuu babam seninkini verdi dedim hı hı dedi beni başından atmak istiyordu ama bu kadar da belli etmez diye düşünmüştüm.

Babama sarılarak bu kez huzurlu bi şekilde uyudum. Sabah kalktığımda annem valiz hazırliyordu anne tatile mi gidiyoruz ?Hayır anneannene gidiyoruz diye soğuk bi sekilde cevap verdi. 

Taksi çağırdı annem giderken dedeme sarıldım dede neden aglıyosun ağlama. Aglamıyorum benim canım kızım benim dedi ve arabaya bindik.

Ben ona el sallarken o ağlıyordu. İşte böyle benim hikayemin başlangıcı bu. Sonrasında olanlar aynen şu şekilde özet geçiyorum.

Annem bi daha hic eve dönmedi. 2 ay babamı görmedim ve anneme defalarca yalvardım babamı özledim anne nolur eve gidelim anne nolur gidelim burdan burası evimiz değil diye ağlayarak bi sinir krizi daha geçirdim ama bunun sonu hastanede bitti neredeyse 3 ay toparlanamadım o kadar zayıf kalmışım ki üzüntuden ve aynı zamanda hiçbişey de yemek istemiyodum. İlaçla ayakta durabiliyodum hastaneye gelene kadar yolda 4 kez bayilmistim. O ara olebilirdim annem insafa geldi herhalde o ara.

Hastaneden çıktım eve gönderdiler anneanneme çoktan kış gelmişti camdan bakıyordum babamı gördüm.

Dolu yağıyordu şemsiyesi yok ıslamıs hava buz gibi ama o elindeki 2 tane oyuncak bebeği korumaya çalışıyor ve bana gülerek el sallıyordu 4ay sonra ilk defa mutluydum.

Ama babam eve gelmedi oyuncakları asansöre bırakmış ve gitmişti. Ufacık kalbimde çok büyük acılar oluşmuştu.

Annem babamı görmeme izin veriyordu artık evime gittim. Odama girdim.  Yerde tüm fotagraflarimiz özenle yerleştirilmişti babam arkamdan geldi ve biraz geç oldu ama doğum günü hediyesi dedi.

Babama sarıldım ve ağladık.  Oturma odasına gittik kışın burda uyurduk 3ümuz babama sımsıkı sarılarak uyumaya çalıştık ama uyuyamadık annemin eksikliği çok fazla belli oluyordu. Babamın neden bıraktın bizi diye fısıldamasının ardından  hıckırıklarını duymaya başladım.

Ağlama baba ağlama diye bagırdıgimi hatırlamıyorum en son sonra da birlikte sabaha kadar aglamamızı.

Bir sonraki bölüm nefesin geçmişini anlatmaya devam edicem. Hikayede degistirmemi istediğiniz birsey varsa yorum yapın lüfen sizi seviyorum (10 kisi; ( )
♡♡♡
Not: bazı yerlerdeki yazım yanlışları nefesin öyle konuşmasından dolayi.