ATEŞİMİN KÜLLERİ

Bölüm 7 ( korku)

Islanan vücudum istemsizce titriyorken yaşadığım korkunun tarifi yoktu. Hâlâ ne olduğunu anlamış değildim. Burdan artık daha çok korkuyordum. Ayağa kalkacak gücü kendimde bulmaya çalıştım. Her yanım o kadar agrı içinde ve üşüyorki adım atmakta çok zorlanıyordum.

Yavaş ve dikkatle eve doğru ilerlemeye başladım. Çallıların arasından geçip evin yoluna çıktım. Kafam karmakarışıktı. Neler dönüyordu böyle.

Beynimde canlanan bi an... Evettt o an.. Aman Allah' ım.. Bu olabilir miydi ? Nasıl olacaktı ki. Olamazdı. İmkanı yoktu... Bu düsünceden sıyrılmak zorundayım...

Evin önüne geldiğimde annem ve babam dışarda oturuyordu. Annem beni görünce bi telaşla koştu yanima. Korkusu gözlerinden okunuyordu. Sadece suya düsmüstüm. Ne vardı bu kadar korkacak.
- Anne iyiyim sadece dereye düştüm o kadar. Başka bi sorun yok lütfen sakin ol..
Annem korku ve bi aceleyle ellerimi kollarımı yoklayıp sıkıca sarılmıştı.

- Sadece dereye düştün öylemi Melek. Kaç saattir seni arıyoruz. Aklımı kaçırmak üzereydim ve sen sadece dereye düştüm mü diyosun. Odanın hâli ne peki ??

Annemin bağırarak konuşması bu kadar öfkeli ve korku dolu olması beynimi döndürmüştü.

- Odama ne olmuş ki anne ?

Annem sarsılarak ağlıyordu. Onun bu durumu karşısında İyice şaşkına dönmüştüm. Annemi böyle üzen şey neydi böyle.

Annemin ağzından hıckırıktan başka birşey çıkmıyordu. İyice meraka kapılmış ve koşarak odama çıkmıştım. Kapıyı açıp içeri girdigim an bütün vücudum buz kesmişti. Kas katı kalmış kımıldayamıyordum.

Artık biseylerin hatta herşeyin çok ama çok garip olduğuna emindim. Birşeyler vardı. Etrafımda dönen birşeyler. Çözemedigim, aklımın almadığı şeyler . Çıkmaza girmiştim. Korkuyordum. Titriyordum. Herseyi Ögrenmek, bilmek istiyordum.

Bacaklarımın gücü tükendi ve olduğum yere yığıldım. Çaresizce, korku dolu, bitkin, boş gözlerle kalakaldım öylece..