Άγγελοι της νύχτας.

[1.]

  Στην καθημερινή ζωή με τον όρο κατάθλιψη εννοούμε μια κατάσταση και μελαγχολίας, αυτό συνήθως είναι παροδικό και μάλλον οφείλεται σε κάτι σχετικά ασήμαντο και επουσιώδες.   

Ετσι λεει η Βικιπαιδεια. Αλλα, αν στην πραγματικοτητα ρωτησεις καποιον που εχει οντως καταθλιψη, θα διαφωνησει παντελως.

Καταθλιψη.. ειναι μια αρωστια. Οχι σωματικη, ψυχικη.

Ειναι μια μαυρη αβυσσος που τρεφεται με την ψυχη σου. Σου επιτίθεται απο μεσα, αργα και βασανιστικα, μεχρι να μην μεινει τιποτα. Χρησιμοποιει τις αδυναμιες και του φοβους σου για να σε κανει κενο, ενα χρησιμοποιημενο χαρτοκουτο που πλεον δεν εχει καμια αξια.

Δεν ειναι μια ταση μοδας οπως την εχουν κανει. 

Η καταθλιψη δεν ειναι κουλ. 

Καταθλιψη δεν ειναι να ακους λυπητερα τραγουδια των One Direction και να σκεφτεσαι ποσο χαλια ειναι η ζωη σου επειδη το αγορι σου δεν σε θελει ή επειδη δεν εισαι πια δημοφιλης.

Οταν εψαξα στο διαδυκτιο για τα συμπωματα, δεν ηξερα αν επρεπε να βαλω τα γελια ή τα κλαμματα.

Νομιζουν πως η καταθλιψη ειναι μερικοι πονοκεφαλοι και πονοι στις αρθρωσεις. Μακαρι να ηταν αληθεια.

Επισης, ολα αυτα τα τεστ για την καταθλιψη, μαλακιες. Αν εχεις καταθλιψη δεν χρειαζεσαι κανενα τεστ, απλα το ξερεις.

Τα βασανα ομως αρχιζουν αφου εχεις διαγνωσθεί.

Υπαρχουν δυο κατηγοριες στο τι θα ακολουθησει.

Η πρωτη, οι τυχεροι, δηλαδη ειτε χωρις γονεις (και δεν εννοω πως ειναι τυχεροι που δεν εχουν γονεις, εννοω για αυτον τον τομεα μονο.) ειτε με γονεις που οντως ακουνε και καταλαβαινουν τα παιδια τους (το οποιο ειναι σπανιο) ειτε με γονεις που δεν νοιαζονται καθολου.

Και ειναι και η δευτερη, οι ατυχοι, με τους κλασικους συγχρονους γονεις. Το οποιο σημαινει ενα πραγμα.

Απο το πρωτο χιλιοστο του δευτερολεπτου μετα την διαγνωση, σε μπουκωνουν με αντικαταθλιπτικα που δεν σε αφηνουν να νιωσεις και τιποτα αλλο και, το χειροτερο για εμενα, τον ψυχολογο. Για το 'καλο σου'.

Και τωρα θα αρχισει το "μα το κανουν γιατι νοιαζονται".

Οχι.

Το κανουν γιατι δεν εχουν ιδεα τι να κανουν και ειναι τρομοκρατημενοι το οποιο ειναι μερος του να νοιαζονται, μα αν νοιαζονταν πραγματικα θα ακουγαν το παιδι τους το οποιο εχει υποφερει ηδη αρκετα και θα το εμπιστεβονταν στο οτι η ψυχολογος και τα φαρμακα δεν βοηθανε καθολου, ισα ισα κανουν τα πραγματα δεκα φορες χειροτερα.

Και θα μου πειτε, τοτε τι να κανουν, να καθονται και να κοιτανε; Οχι φυσικα.

Να μιλησουν στο παιδι τους. Να του δειξουν οτι εχει αυτους και οτι μπορει να βασιστει επανω τους. Αλλα οχι. Ειναι πολυ μεηνστριμ για κατι τετοιο. Πρεπει να προσλαβουν τους πιο ακριβους ψυχολογους, να παρουν τα πιο ακριβα φαρμακα αντι να βαλουν τον κωλο τους κατω για να μιλησουν στα παιδια τους. Φυσικα, δεν ξεπερναει κανεις ετσι την καταθλιψη, αλλα ειναι καλυτερο απο μια ηλιθια που νομιζει το πως να κανει αδιακρητες ερωτησεις και να μου ζηταει να την εμπιστευτω θα με βοηθήσει εστω και λιγο.

Οταν ξυπναω απο τις σκεψεις μου, νιωθω ολα τα συναισθηματα μου να διαλυονται και νιωθω αυτο το τεραστιο κενο που γεμιζει καθε εκατοστο του σημαδεμενου κορμιου μου.

Παιρνω την λεπιδα απο το μπανιο και την πιεζω στο λευκο μου δερμα.

Αυτη για τους γονεις μου που δεν με ακουνε.

Αυτη για ολους οσους με βριζουν και με προσβαλουν καθημερινα.

Αυτη για τους φιλους που δεν εχω.

Και αυτη, για τον αχρηστο εαυτο μου.

~~~~~~~~

Γιειι καινουριο βιβλιο!

ΜΙΛΕΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ ΕΧΕΙΣ ΤΡΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΘΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΝΩ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΣΤΑ ΑΛΛΑ.

Χεχε.. ναι, εχετε δικιο αλλα δεν μπορουσα να αντισταθω:( Αυτη η ιδεα μου εχει καρφωθει στο μυαλο καιρο τωρα.¯\_(ツ)_/¯

ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΤΟ ΞΕΡΩ.

♥

Stay beautiful.

♥