Άγγελοι της νύχτας.

[2.]

Ησυχασε.

Ολα ειναι ενταξει.

Ο πονος θα τελειωσει. Συντομα.

Εισαι καλα.

Εισαι καλα.

Εισαι καλα.

Κοιταξα την αντανακλαση μου. 

Τα κοντα, σκουρα μαλλια μου ηταν ανακατεμενα. Οι μαυροι μου κυκλοι εκαναν αντιθεση με το λευκο μου δερμα.

Ηταν η ημερα της ημερας που σιχαινομουν πιο πολυ. Τεταρτη. Δηλαδη η ημερα που σερνωμουν με το ζορι στην ψυχολογο.

Κοιταξα το σωμα μου στον καθρευτη.

Ημουν κοκαλιαρα, τοσο που εβλεπες τον θωρακα μου. Αλλα για μενα ημουν ακομα χοντρη.

Σημαδια ζωγραφιζαν το σωμα μου. Στα μπουτια μου, στα πλευρα μου, στα χερια μου.

Ηταν εκει παντα, να μου θυμιζουν τον πονο του να ζω.

Το αδυναμο κορμι μου ηταν επισης στολισμενο με μελανιες και πληγες, δωρο απο μερικα παιδια στο σχολειο.

Χαμογελασα ψευτικα στον καθρεφτη μου.

Εισαι ενταξει Λιζ.

Εβαλα το πρωτο φουτερ που βρηκα μαζι με μια φορμα που βρισκοταν πανω στο κρεβατι μου, και εφυγα.

~

Το κολπο με τους ψυχολογους ειναι να μην τους λες ποτε αυτα που νιωθεις, να τους λες αυτα που θελουν να ακουσουν.

"Ειμαι καλα."

"Το σχολειο παει υπεροχα."

"Γνωρισα ενα αγορι σημερα."

"Αυριο θα βγω με τις φιλες μου."

"Νιωθω καλυτερα."

"Ειμαι καλα."

Η ιδια ρουτινα καθε φορα.

Σχολειο, ξυλο, σπιτι, κλαμα, ψυχολογος, χαρακιες, κλαμα, σχολειο.

Σπανια υπνος, σπανια φαγητο.

Γιατι κανω τον κοπο; Δεν αξιζει.

Λεπιδες. Που ειναι οι λεπιδες μου;

Μετα απο μιση ωρα ψαξιμο, αποφασισα να παω να αγορασω αλλες.

Αφου τελειωσα και με αυτο, ξεκινησα τον δρομο μου για το σπιτι.

Ειχα σχεδον φτασει, οταν επεσα πανω σε κατι σκληρο, που με εκανε να ριξω τις λεπιδες και να πεσω και εγω μαζι.

Σηκωθηκα οσο πιο γρηγορα μπορουσα και αρχισα να ψαχνω. Που στο διαολο πηγαν;!

Κοιταξα αυτο, ή μαλλον αυτον, που επεσα πανω, και τον ειδα να κραταει το πακετο και να το κοιταει.

Φορουσε ενα μαυρο φουτερ, η κουκουλα του καλυπτε το προσωπο του, με τα βιας μπορουσες να δεις τα καταμαυρα ματια του.

Καθαρισα τον λαιμο μου και σηκωσε το βλεμα του απο το κουτι, και με κοιταξε στα ματια. Κατι στον τροπο που με κοιταξε μου ελεγε πως ηξερε γιατι ηθελα τις λεπιδες. 

Αφου κοιταξε τα χερια μου που ηταν κρυμμενα κατω απο τα μανικια που φουτερ μου, μου εδωσε το πακετο με τις λεπιδες. 

Για ενα χιλιοστο του δευτερολεπτου, το χερι μου αγγιξε το ζεστο δικο του.

Πριν συμβει τιποτα αλλο, εφυγα.

Που να ηξερα τοτε τι θα ακολουθουσε.

~~~

Εμμ.. γεια.

ΟΚΟΚΟΚ ΠΡΙΝ ΠΩ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

Καποιος να παρει τον υπολογιστη απο τα χερια μου..

..Ναι.

Επισης ειμαι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΗ. Σε σχεδον 2 μερες αρχιζουν τα σχολεια και θα παω σε καινουριο σχολειο, δεν θα ξερω ΚΑΝΕΝΑΝ, και σαν να μην εφτανε αυτο, εχω social anxiety (κοινωνικη φοβια) και δεν μπορω να πιασω μια συζητηση. Θα νομιζουν οτι ειμαι το σνομπακι του ιδιωτικου που νομιζει οτι ειναι καλυτερο απο ολους. Υπεροχα.

Εεενιγουει αρκετα για εμενα.

Συγγνωμη αν αυτο το βιβλιο παραειναι καταθλιπτικο για μερικους, αλλα δεν μπορω να κανω κατι αφου το κυριο θεμα του.. ειναι η καταθλιψη.

Μερικα στοιχεια ειναι απο την ζωη μου, μερικα απο την φαντασια μου.

ΑΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΒΑΨΩ ΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΜΟΥ ΜΠΛΕ ΑΥΡΙΟ.

Εγω ασχετη; Τι λετε μωρε;

Αυτα για τωρα.

♥

Stay beautiful.

♥