Άγγελοι της νύχτας.

[4.]

Κάθε μέρα χειροτερεύει.

Κάθε μέρα μια παραπάνω απαίσια σκέψη.

Δεν εχεις ελπίδα.

Δεν θα τα καταφέρεις.

Ίσως πρέπει να τα παρατήσεις.

Ίσως πρέπει να τελειώσεις την ζωή σου.

Σημερα όμως, η ίδια πρόταση ηχούσε ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου.

Ίσως πρέπει να τελειώσεις την ζωή σου.

Ίσως πρέπει να τελειώσεις την ζωή σου.

Πρέπει να τελειώσεις την ζωή σου.

Έφτασα κοντά. Πλησίασα την λεπίδα στον καρπό μου.

Σε λιγο ο πόνος που νιώθεις θα τελειώσει.

Θα τα καταφέρεις. Πιστεύω σε εσένα.

Δεν μπορω.

Πέταξα την λεπίδα στο πάτωμα. Μπορούσα να νιώσω άλλη μια κρίση πανικού να έρχεται. Σύντομα οι πνεύμονες μου είχαν κλείσει και η όραση μου είχε θολώσει.

Είσαι δειλή.

Δεν αξίζεις να είσαι ζωντανή.

Είσαι απλά μια σπατάλη χώρου.

Κανεις δεν σε χρειάζεται.

Κανεις δεν σε θέλει ζωντανή.

Πριν καλα καλα το καταλάβω, είχα χάσει τις αισθήσεις μου.

Τέσσερις ώρες αργότερα, ξύπνησα, ακομα στα πλακάκια του μπάνιου.

Κοίταξα την ωρα. 8:39. Σκατα. Σκατα σκατα σκατα.

Έφυγα σφαίρα απο το μπάνιο και έτρεξα να ετοιμαστώ, φροντίζοντας πάντα τα σημάδια μου να ειναι καλυμμένα.

Αναρωτιέμαι αν σημερα θα καταφέρω να επιβιώσω σε αυτή τη κόλαση που ονομάζεται σχολείο.

Δεν εχω και τιποτα να χάσω, έτσι;