Ölümcül Evren

Uyanış

-Drew-

Uyandığımda her yer karanlıktı ve en ufak bir ışık bile yoktu.

Nereye düşmüştüm? Neden buradaydım ve neden etrafta minnacık bir gölge bile yoktu?

Beni düşüncelerimden ayıran iki yabancı ses oldu.

"Envy neredeyiz biz?"

"Bilmiyorum Greed."

"Burada bir cadı kokusu alıyorum. Senin nefret ettiğin bir tane hem de."

"Medea mı? O da buralarda olmalı."

Bu konuşmalar bana tanıdık gelmişti. Tanıdığım kişiler olmalılardı. Evet, evet. Onları tanıyordum.

"Envy!" diye bağırdım. Envy bana baktı. Gözlerindeki endişe az da olsa gitmişti, ama yine de endişeliydi.

"Drew, sen misin eski dostum? Biz neredeyiz?!"

Kafamı iki yana salladım. Lanet olsun ki bilmiyordum.

"Bilmiyorum ama bir çıkış bulacağız. Emin ol."

Kafamda o anda bir ağırlık hissettim. Sanki... metal bir kask kafamı sarmıştı. Sinir bozucuydu, tek dileğim bunu yapanları bulup bir güzel dövmekti!

Envy elini dostça bir şekilde omuzuma koydu ve sıktı.

"Tamam dostum, sana güveniyoruz."

Tam cevap verecekken duyduğum sesle irkildim.

"Drew, sen misin? Benim Asylum."

Asylum da mı buradaydı?! Neler oluyordu burada? Her şey boka sarmaya başlamadan önce biri açıklasa iyi olurdu.

"Asylum sen de mi buradasın?! Tam olarak buranın neresi olduğunu beyin gücüyle anlayabilir misin?"

Asylum kafasını umutsuzca iki yana salladı.

"Maalesef bir şey beni engelliyor. Kafayı yiyeceğim Drew..."

İçimdeki umutsuzluk kazanı süre geçtikçe büyümeye devam ediyordu... Birden hoparlör sesiyle herkes irkildi. Garip bir ses tonu konuşmaya başladı.

"Merhaba. Beni tanımıyorsunuz ancak ben sizi çok iyi tanıyorum. Şimdi içinde bulunduğunuz ortama kafes diyorum.

Buradaki her şey sizin yaşamsal faaliyetlerinizi karşılayacak, hepinizin güçlerini manipüle edicek ve sizi işbirliği hatta aynı zamanda bireysel çalışmaya yönlendirecek çünkü her seviyede birbirinize ihtiyacınız olacak.

Kuralları her seviye geçtiğinizde açıklayacağım, ancak son seviyeden sadece biriniz sağ çıkabileceksiniz. Ya sonsuza kadar kafeste kalıp dünyadaki karmaşayı izlersiniz ya da çıkmayı başarıp tüm bu sefil varlıkları kurtarırsınız.

Bu arada herkes bu odada kalmayacak. Gidip şanslı(!) arkadaşlarınızı bulmaya başlasanız iyi olacak."

Sinirle dişlerimi gıcırdattım. O sırada da adam olduğunu tahmin ettiğim -tahminlerim genellikle doğru çıkar- kişi kötülere has bir kahkaha atıp hoparlörü kapattı.