The Past

Κεφαλαιο 15:

        Eleni's POV.

Το φως του ηλιου,που περνα μεσα απο τις κουρτινες με ενοχλει και αναγκαζομαι να ξυπνησω.Ανοιγω τα ματια μου, και φοβαμαι μηπως αυτο που εζησα χθες ειναι ενα ονειρο και σημερα δεν υπαρχει.Μηπως εχει μετανιωσει.Τα "αν" και τα "μηπως" βασανιζουν τις σκεψεις μου και το μυαλο μου.Ξεφυσαω και γυρναω για να αντικρισω ενα κοιμισμενο Nash.Με σφιγγει στην αγκαλια του και εγω βαζω το κεφαλι μου στο στηθος του που ανεβωκατεβαινει ηρεμα και εισπνεω απο το ξεθωριασμενο αρωμα του.Νιωθω ασφαλεια,σιγουρια,και τοσα ζεστα συναισθηματα να κυριαρχουν μεσα μου.Σηκωνω το κεφαλι μου και τον παρατηρω καθως βρισκεται σε γαληνια κατασταση.Οι ακτινες του ηλιου πεφτουν πανω στο προσωπο του και σου δινουν την αισθηση οτι προκειται για εναν αγγελο ή το οτι ποζαρει ακομα και στον υπνο του.Χαμογελαω στις ιδιες μου τις σκεψεις και περνω το χερι μου μεσα απο τα ανακατεμενα,καστανα μαλλια του,σηκωνοντας τα προς τα πανω.Ενα μικρο χαμογελο σχηματιζεται στα χειλη του και δεν μπορω να σταματησω τον εαυτο μου απο τον να τον μιμηθω."Καλημερα." Μια βραχνη, κοιμισμενη φωνη βγενει απο τα χειλη του. "Καλημερα" απανταω και τα ματια του ανοιγουν,πιανοντας με απροετοιμαστη για το υπεροχο αυτο θεαμα.Μπλε,γαλαζιο,ή ακομα μπλε του παγου,δεν μπορω να περιγραψω το αγαπημενο μου χρωμμα μου χρωμμα που βρισκεται εκει.Μπροστα μου,αναμεσα σε δυο ματια που με κοιτουν γεματα συναισθημα."Τωρα ξυπνησες;" ρωταει και νευω."Τι ωρα ειναι;" ξαναρωτα και ανοιγοκλεινει τα ματια του αργα.Θελει να με σκοτωσει,το μονο σιγουρο.Γυρναω κοιταζοντας το ρολοι πανω απο τον καθρεφτη απεναντι μας." 6.30" απανταω και τον ξανακοιταω."Ωραιαα!" Συνεχιζει."Εχω χρονο για να ετοιμαστω ετσι ωστε μετα το πρωινο να βαλω τα πραγματα σε μια ταξη και να ειμαι ολοος δικος σου!" Χαμογελαει και κανω το ιδιο."Εισαι σιγουρος για αυτο που θα κανεις;" ρωταω αβεβαια. "Ναι,Ελενη,ναι.Ειμαι σιγουρος για τα συναισθηματα μου.Ξερω οτι ειναι ξαφνικο για εσενα. Αλλα εγω ξερω τι νιωθω.Επισης καταλαβαινω τις ανασφαλειες σου.Δεν θα σε πληγωσω.Και δεν θα σε αφησω.Στο υποσχομαι." Με φιλαει στο μετωπο και νιωθω τοσο συναισθηματικη. "Ενταξει." Ειναι το μονο που ψυθυριζω."Λοιπον παω να ετοιμαστω! Θα σε δω σε λιγο." Μου δινει ενα γρηγορα φιλι στα χειλη καα σηκωνεται."Αντιοο!" Κουναω το χερι μου και αυτος βρισκεται στην πορτα.

[...]

Μετα απο μερικα λεπτα,ακουω την πορτα να χτυπαει και σηκωνομαι για να δω την Αλικη και το καθημερινο της χαμογελο να μπενει μεσα."Καλημεραα!" Λεει δυνατα. "Καλημεραα!" Ανταποδιδω και την σφιγγω στην αγκαλια μου."Τιιι εγινεε;;" με ρωταει κλεινοντας μου το ματι πονηρα. "Τοσα πολλα." Απανταω αληθινα. "Εχουμε μιση ωρα και το πρωινο και μετα το πρωινοο οποτε λεγεε!" Πολυλογει ενθουσιασμενα.Γελαω στην κολλητη μου και αρχιζω την εξιστορησει ενω εχουμε βολευτει στο κρεβατι μου το οποιο ειναι ανεγκιχτο.

[...]

"Wow! Αυτα οντως ειναι πολλα." Χαμογελαει και συνεχιζει. " Αυτο ειναι υπεροχοο!" Σχεδον τσιριζει. "Ναι αλλα.." την διακοπτω. "Δεν εχει αλλα Ελενη.Το περιμενες αυτο χρονια.Μην το αφησεις να φυγει τωρα.Ζησε καθε στιγμη μαζι του σαν να ειναι η τελευταια.Και ξερω οτι φοβασε,αλλα αμα ηταν να φοβομαστε να πληγωθουμε θα καθομασταν σπιτι χωρις να κανουμε τιποτα,βλεποντας την ζωη μας να περνα απο μπροστα μας.Ο Nash δεν ειναι τετοιος τυπος.Δεν εχει βαλει κανενα στοιχημα για εσενα.Δεν παιζει με εσενα.Αν δεν ενιωθε κατι δεν θα ασχολιοταν καν.Ειναι υπεροχο αυτο που συμβαινει." Λεει τοσο γρηγορα και τα μαγουλα της κοκκινιζουν απο την ελειψη αερα." Σ' αγαπαω τοσο." Ειναι το μονο που λεω . "Και εγω σαγαπαω." Απανταει και με αγκαλιαζει. "Ομως πειναω κιολλας.Οποτε παμε για πρωινο." Λεει και κοιταω το ρολοι.7:00."Παμε" της χαμογελαω.