The Past

Kεφάλαιο 13

  Alice's POV.

Η οραση μου ειναι θολη αλλα μπορω να δω τον θυμο στο προσωπο του Harry. ''Διακοπτω κατι;'' ρωταει ειρωνικα.''Οχι!'' με προλαβαινει ο Cameron και η φωνη του βγενει με δυσκολια.''Αα ωραια λοιπον,γιατι ξερετε θα ηταν περιεργο αν διεκοπτα κατι το οποιο γινεται με την κοπελα μου.'' το στηθος του ανεβωκατεβαινει γρηγορα και τα χερια του σφιγγονται σε σκληρες γροθιες.''Harry,ηρεμησε.'' τον παρακαλαω καθως σηκωνομαι απο το γρασιδι και κατευθηνομαι προς αυτον.Προσπαθω να πιασω τα χερια του και να τον οδηγησω πισω στο δωματιο,να του πω τι εγινε και να παψει να ειναι ετσι.Ξερω τι ζηλιαρικος τυπος ειναι ο Harry και αυτος ειναι ο λογος που του λεω τα παντα.Με ποιον μιλησα,τι εκανα,με ποιους θα βγω,ακομα και το ποιος ειναι σπιτι μου.Ετσι με εμπιστευεται για τις ενεργειες και τις πραξεις μου μιας και τις ξερει απο πριν.Αλλα τωρα που το σκεφτομαι αυτος δεν μου δινει σχεδον ποτε τετοιες πληροφοριες.Ειμαι η μονη μου δινει αναφορα για τι κανει.Ειναι αρκετα εκνευριστικο τωρα που το σκεφτομαι.'Δεν ειναι ωρα γι' αυτο.' λεει η φωνουλα μεσα μου και συμφωνω μαζι της αυτη την φορα.Με μια αποτομη κινηση πεφτω πισω και ακομα δεν εχω καταλαβει ποιος ειναι αυτος που με εσπρωξε,χαμενη στις σκεψεις μου οπως παντα δεν πηρα χαμπαρι το τι εγινε.''Harry!'' φωναζει ο σηκωμενος πλεον Cameron με ενα πιο σιγουρο τονο.Σηκωνομαι απο κατω με την βοηθεια του Cameron και νιωθω τα πλευρα μου να πονανε απο την πτωση.''Εισαι καλα;'' Ψυθυριζει. ''Ναι ευχαριστω.'' απανταω. ''Εσεις οι δυο μοιαζεται σαν τους τελειους εραστες ξερετ-'' ''Harry! Τι στο καλο λες;'' τον διακοπτω θυμωμενα. ''Ασε με να σου εξηγησω! Απλα μιλουσαμε και μετα τον αγκαλιασα.Μονο για μερικα δευτερολεπτα.'' ''Ναι γιατι σας διεκοψα εγω,ποιος ξερει τι αλλο θα κανατε εαν δεν ερχομουν.Και γιατι τον αγκαλιασες δηλαδη;'' ''Δεν θα καναμε τιποτα Harry και επισης απο ποτε δεν μπορω να αγκαλιασω εναν φιλο μου; Εσυ πως αγκαλιαζεις την Χαρμονι;'' ειμαι εξαλη,μα τι χαζομαρες λεει. ''Η Χαρμονι εχει αγορι.'' απανταει. ''Οπως και εγω! Γιατι να στο κανω αυτο Harry απο την στιγμη που ξερεις ποσο σαγαπαω και απο την στιγμη μου ξερεις οτι εισαι μοναδικος για εμενα;'' οι λεξεις βγενουν απο τα χειλη μου σαν σφαιρες που χτυπανε τον Cameron στην καρδια,μπορω να το καταλαβω απο το προσωπο του και απο το γεγονος οτι εχει μεινει σιωπηλος εδω και ωρα.''Βρηκες παρηγορια σε αυτον γιατι εγω δεν πηρα στα σοβαρα την μικρη ιστορια σου.'' απανταει γρηγορα.''Harry..'' αναπνεω βαθια.Δεν αντεχω αλλο αυτες τις βλακειες. ''Τι ειναι Αλικη; Δεν ειναι αληθεια αυτο; Δεν σε βλεπω να απαντας.'' πιεζει περισσοτερο. ''Ωραια λοιπον,βαρεθηκα να προσπαθω να σου αλλαξω γνωμη.Πιστεψε οτι θελεις.'' απαντησα και τον εσπρωξα απο μπροστα μου για να περπατησω παλι μεσα στο ξενοδοχειο.Βαρεθηκα ολοο αυτο.Μοιαζει σαν μια σαπουνοπερα.Ναι αυτο ειναι μια ηλιθια σαπουνοπερα.''Αλικηη!'' ακουσα το ονομα μου απο μια γνωστη βραχνη φωνη αλλα ειμαι κουρασμενη για να αντιμετωπισω αυτην την φωνη,αυτο το μυαλο και αυτον τον ανθρωπο τωρα.''Αλικη,ακουσε με!'' απαιτει.Ενα δυνατο χερι με πιανει απο τον ωμο και με γυριζει αποτομα πιανοντας το μπρατσο μου,ξαναβρισκομαι σε μια κατασταση,αγχους,αγωνιας,θυμου,απογοητευσης και αγαπης.Δεν ξερω τι θελει να μου πει,και η αγωνια μου καρυφωνεται.Το μονο που ακουγεται ειναι η βαρια αναπνοη του,κραταω το κεφαλι μου κατω,κοιταζοντας τα παπουτσια μου.''Αλικη εγω..'' λεει και με πιανει ακομα πιο σφιχτα,σηκωνω τα ματια μου και κοιταω πισω στον Cameron,εχει μεινει και απλα κοιταει.''Με πονας.'' διαμαρτυρομαι.''Συγ-Συγνωμη.'' τραυλιζει και με αφηνει.Πιανω το μπρατσο μου και συνεχιζω να κοιταω κατω.''Σε παρακαλω κοιταμε.'' η φωνη του ειναι απαλη και γεματη ανησυχια.Σηκωνω επιτελους τα ματια μου και αντικριζω απεραντο σκοτεινο πρασσινο.Λαμπει μεσα στο σκοταδι παρολο που εχει χασει το φως της χαρας του.Σκοτωνει σε καθε βλεμμα.Καιει σαν την φωτια.Και σβηνει σιγα-σιγα τον θυμο μου.''Harry..τι θες;'' ψυθυριζω. ''Συγνωμη που φερθηκα ετσι.Δεν ξερω τι με επιασε.Ή μαλλον ξερω,οτι με πιανει παντα.Ξερω οτι ειμαι υπερβολικος απλα αυτος ειμαι και δεν μπορω να αλλαξω.Επισης δικαιωλογουμε καπως.'' απανταει καθως χαιδευει τα μαλλια μου και εγω κοιταω τα χερια του που κανουν απαλες ημερες κινησεις μεσα στα μαλλια μου ενω χαμογελαει. ''Αληθεια πως;'' ρωταω ενα ενω ενα μικρο χαμογελο σχηματιζεται στα χειλη μου.Κατσε χαμογελαω; Δεν θα επρεπε να ειμαι θυμωμενη; Αυτος ο ανθρωπος εχει παντα τον τροπο του.''Πρωτον γιατι ξερω τι αισθανεται ο Cameron για εσενα και επισης επειδη εισαι ενα σκετος πειρασμος.'' λεει και κολλα τα χειλη μας μεταξυ τους.

Συγνωμηη που αργωω τοσοο πολυυ να βαλω απλα δεν προλαβαινωω:(♥

Σας ευχαριστωω πουυ διαβαζεταιι κ στηριζεταιι την ιστορια μουυ σημαινει πολλα για εμεναα♥

Vote&Comment 

~All the love Alice Xx.