Tımarhane 2: Ölümden Doğanlar |ASKIDA|

⚡ Bölüm 3 ⚡

Claudia çığlık atmamak için elleriyle ağzını kapadığında mutfaktan gelen ses bizi daha da korkutmuştu. Claudia korkudan ölmek üzere gibi görünüyordu. Ayağa kalkıp odada bir şeyler aramaya başladığında telefondaki şeye cevap verdim. "Mutfaktaki sensen ve cipslerimi yiyorsan seni öldürürüm,ölü olsan bile..." Telefondaki cızırtılar gitmiş ve telefon kapanmıştı. Claudia bana tuhaf bir şekilde bakıyordu. "Az önce bir hayaleti tehdit mi ettin sen ?" Gözlerini devirip dolabımı karıştırmaya devam ederken ne yaptığını merak etmiştim. "Claudia, ne yapıyorsun ?" Claudia ayağa kalkıp çekmecelerden bir şeyler aramaya devam etti. Sonunda çekmeceden bir şey çıkarttı ve bana döndü. Elindeki şey bir tükenmez kalemdi. "Buldum!" Elimi anlıma götürüp başımı hayır anlamında sallamaya başladım. "Onunla ne yapacaksın ?" Claudia saçını geriye attı "Aşağı inip bakmamız lazım ve savunmasız bir şekilde gidemeyiz.." Hızla yataktan kalktım ve kalemi elinden aldım. "Ve sende onu kalemle korkutmayı planlıyorsun.." Kalemi kenara fırlattım ve her zaman yatağımın altında bulundurduğum küçük bıçağımı aldım. Bu evde hiç bir zaman rahat hissetmiyordum. Bu yüzden yatağımın altında bir bıçak bulunduruyordum. Bıçağı alıp Claudia'ya döndüğümde onun çoktan kapıda olduğunu fark ettim. Yanına gidip bıçağı gösterdiğimde başını salladı.

Merdivenlerden aşağı bakıyorduk ama fazlasıyla karanlıktı. Claudia bana döndü. "Feneriniz var mı ?" hızlıca başımı sallayıp camın önündeki küçük çekmeceye gittim. Fenerimi bulup başımı kaldırdım. Fenerin pillerini takmaya çalışırken bir şeyin beni izlediğini hissetmeye başladım. Camdan dışarı baktığımda ise tuhaf bir şeyle karşılaştım...Bize saldıran yaşlı kadın bahçemizdeydi. Olabildiğince korkunç bir şekilde gülümsüyordu. Gözümü kapatıp açtığımda ise oradan gitmişti. Ağzım açık bir şekilde olanları anlamaya çalışıyordum. O kadın nasıl bizi buldu..? Ensemde hissettiğim ürkütücü nefes ile hareket edemez hale gelmiştim. Arkamda bir şey vardı ve ben hareket edemiyordum. Zorla yutkunduğumda o şeyin nefesini kulağımda hissetmiştim. Tüylerim diken diken olmuştu..Bir kaç saniye sonra ensemdeki nefes kesildiğinde hızla arkamı döndüm ama kimse yoktu...Şaşkınlıkla Claudia'nın yanına gittim. Claudia merdiven korkuluklarının oradaydı. Feneri ona uzattığımda yüzünde küçük bir umut ışığı belirmişti. O ışığın kaybolması fazla uzun sürmez..

Claudia her adımını dikkatle atıyor ve sürekli arkamıza bakarak ilerliyordu. Burada arkada olan kişi benim asıl korkması gereken biri varsa o da benim... Hiç bitmeyecek gibi gelen merdivenleri indikten sonra etrafımıza olabildiğince dikkatli bakıyorduk. Claudia olabildiğince sessiz bir şekilde bana seslendi. "Işıkları aç." Işıkları açmak için yavaş bir şekilde ilerledim. Duvardaki düğmeye basacaktım ve ışıklar açılacaktı..ama elimi oraya koyduğum anda bir el beni tuttu. Bu sıradan bir el değildi. Uzun tırnakları ve uzun parmakları olan bir el. Bağırmaya çalışıyordum ama tek yapabildiğim orada öylece durmaktı. Onu hissedebiliyordum,yanımdaydı. Ufak sesler çıkarmaya çalışıyordum ama olmuyordu. Kendimi olabildiğince zorladığımda ise tek söyleyebildiğim "Şeytan"dı. Claudia hızla feneri bana tuttuğunda ışık gözümü almıştı. Gözlerimi kapattığımda ise tek duyabildiğim şey Claudia'nın düzensiz nefes alış verişleri ve bana doğru koşan ayak sesleri oldu. Elim acıyor ve korkudan ölecek gibi hissediyordum. Claudia yanıma eğildiğinde gözlerimi açtım. Bana "Elini uzat" dedi. Yavaş bir şekilde elimi uzattım ama her hareketimde acıyordu. Elime bakıp kendimi korkutmak istemediğimden sadece Claudia'nın yüzüne bakıyordum. Tuhaf görünüyordu. Korkmuştu..

"Claudia,sorun ne ?" Claudia bana baktı ve "Elindeki.." Mutfaktan gelen ses ile yerimizden sıçradık. Claudia bana korkmuş bir şekilde bakıyordu. Claudia bana bakıp arkamdaki düğmeye bastı ama ışıklar açılmıyordu. Claudia elini anlına götürdü "Mükemmel..." çok korktuğu belliydi. Elinden feneri aldım ve mutfağa doğru yöneldik. Her adımımız kalbimin daha hızlı çarpmasına neden oluyordu. Ölecek gibi hissediyordum. Mutfağın kapısını açtığımızda ise kalbim cidden duracaktı. Feneri hızla mutfağa tuttum. Kimse ya da bir şey yoktu. Ufak da olsa rahatlamıştım...Claudia derin bir oh çekti ve odaya dönmeye karar verdik ama sanırım bu bir hataydı. Arkamızı döndüğümüz anda o şeylerden bir kaçı ile karşılaştık ama arkalarında bir şey daha vardı.. Siyah bir şey..