Het is ochtend en ik word wakker. Mam is nog niet thuis, waar blijft ze nou. De telefoon gaat, ik ren naar benderen en neem op. "Hallo met Famke?!" ik luister goed. "Wat dood?!" schreeuw ik door de telefoon en er rollen tranen over mijn wang. "Mama is dood?! Hoe?!" zeg ik huilend tegen de vrouw. "Treinongeluk oké" zeg ik. "Is je vader er ook?!" zegt de vrouw. "Ik heb geen vader meer, die is overleden toen ik 3 was. ik ben alleen thuis!" zeg ik tegen de vrouw. Ik hang op en bel snel Rein op. "Rein kom snel ik moet je wat vertellen!" zeg ik huilend. "Rustig, wat is er?" "Vertel ik zo kom nou alsjeblieft!" is het laatste wat ik zeg en hang op. Tien minuten later word er aangebeld, het is Rein. Ik maak de deur open en val in zijn armen. "Wat is er? Waarom moest ik zo snel komen?!" vraagt hij bezorgd. "Mijn moeder, ze is...ze is..DOOD" zeg ik huilend. "O, sorry Famke. Maar waar is je vader dan?" "Die is al dood sins mijn derde!" zeg ik verdrietig. Ik ga naar een pleeggezin, dat wil ik niet Rein echt niet." zeg ik huilen en ik vertel hem het hele verhaal. "Waneer moet je naar het pleeggezin?" vraagt hij lief. "Morgen" zeg ik terug. We gaan samen op de bank zitten en kijken een film. Hij belt zijn moeder om te vertellen dat hij bij me blijft slapen en het is goed. Het is laat en we vallen samen op de bank in slaap.
