Kendime geldiğimde başımda büyük bir ağrı vardı. Yanımdaki cep telefonundan 112 yi aramalı mıydım? Belki de bu bir işaretti. Öldürmememi söyleyen bir işaret.
Son öldürdüğüm kişiden sonra içimde kıpırdanma olmuştu zaten. Ama içimdeki öldürme dürtüsü asla bitmeyecekti.
112 yi aramaktan vazgeçtim. Yanımda sürekli bulundurduğum çakımı elime aldım. Yaşadığım sürece insanlar ölmeye devam edecekti. Büyük bir canavardan başka hiçbir şey olmayacaktım.
Son kararımı vermiştim. Çakıyla sol göğsüme bastırarak koca bir "E" harfi kazıdım. Acı hissetmemiştim. Artık bu işi bitirme zamanıydı. En büyük avım tamamlanmak üzereydi.
Bileğimin en köşesine çakıyı bastırdım.
"Buraya kadarmış." diye söylendim kendi kendime.
Bileğimin iç kesimlerine doğru çakıyı hareket ettirdim. Çakının tamamı kanla kaplanmıştı. Bu sefer acıyordu. Hiçbir şeyde hissetmediğim kadar büyük bir acı...
Diğer bileğime yöneldim. Bir an önce kanımın tükenmesini istiyordum. Aynı işlemi o bileğime de yaptım. Fakat daha zor olmuştu bu sefer. Çünkü çakıyı diğer elime almam gerekiyordu ve o bileğim kesikti.
İki bileğim de çok acıyordu. Ama ses çıkarmıyordum. Ağzımdan tek kelime çıkmıyordu. Böylesi bu şehir için daha iyi olacaktı.
Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Kendimi ölümün huzurlu kollarına bırakmaya başlamıştım.
Karanlık. Tamamen karanlık...
