KATİL

Bölüm 3

Aradan bir kaç hafta geçmesine rağmen kendime gelememiştim. Annem beni psikoloğa götürmekte kararlıydı. Ama ben her şeye rağmen gitmemekte ısrarcıydım. Psikoloğa gitsem bile karanlıktan korktugumu mu anlatacaktım. Çok saçma! Bir an önce karanlık korkumu yenmeliydim. Bu gitgide bir fobiye dönüşüyordu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Bir yandan Adnan amca, bir yandan Ahmet amca ve annem çok şaşırmıştım.

Kapı çalıyordu. " Anne , kapıyı aç. " diye bağırmama rağmen hiç ses çıkmıyordu. Sanırım evde değillerdi. Kapıyı açmak için kalktım. Karşımda bir adam duruyordu. Bu da kimdi? Hafif bir sesle :

" Beni içeri almayacak mısın? " dedi.

Bende " Buyrun içeri gelin " dedim.

İçeri girdiğinde seninle bir şey konuşmam lazım dedi ve konuşmaya başladı.

" Sen Gece olmalısın sanırım. Ben Haluk. Senin babanım. "

Duyduklarım karşısında afallamıştım. Benim babam olamazdı. Bu çok saçmaydı.

" Hayır benim babam 15 yıl önce bir trafik kazasında öldü. Siz benim babam olamazsınız. "

" Annen sana yalan söylemiş demek. Ben , annen hamile kalınca sizi terketmek zorunda kaldım. Sen daha doğmamıştın. Çok önemli bir işim çıktı Almanya'ya gitmek zorunda kaldım. Simdi geri döndüm. Seni almak için. "

Ne diyeceğimi bilmiyordum. Bağırarak ;

" Annem bana yalan söylemez. Asıl siz bana yalan söylüyorsunuz. Lütfen evden gider misiniz? " dedim.

" En iyisi sen bunları biraz düşün. Ben şimdi gidiyorum ama tekrar geleceğim. " dedi ve gitti.

Ben çok şaşkındım. Acaba bu Adnan amcanın bana oyunu muydu? Yoksa doğru mu söylüyordu. Sanırım psikolojim iyice bozulmuş olmalı ki annem daha çok üstüme gelmeye başlamıştı. Bi dk ben psikolojim iyice bozuldu mu dedim az önce? Neyse. Ne kadar ısrar etsem de annem ve Ahmet amca beni psikoloğa götürdü.

Tanıdığım en itici kadınlardan olduğunu söyleyebilirim. Kırklı yaşlarda , kendini beğenmiş , ukala tavırlarla karşıma geçmiş bana bakıyordu. Sinir olmadığımı söyleyemem. Bula bula bir psikolog olarak bu kadını mı bulmuşlar inanamıyorum!

- " Evet. Gece. Sorunun tam olarak karanlıktan korkman mı? "

Bu soruyu beklemiyordum. Afalladığım doğrudur. Ne dicektim bir cinayete tanık oldum mu dicektim. Aslında tüm olanları anlatmalıyım.

- " Evet. Yani biraz. "

- " Bana tüm her şeyi anlatmalısın canım. Buna beraber çözüm bulacağız. "

Kadın haklıydı. Bu yüzden her şeyi anlattım. Neye uğradığını şaşırmış olmalı ki bana şaşkın şaşkın bakıyordu.

- " Ssen beni burrda bekle." Dedi ve dışarı çıktı.

Sanırım kapıdaki menajerle konuşacak. Dinlemeye çalıştım ama sadece bir cümle duyabildim. " Olamaz bu kız delirmiş olmalı! " Sonra içeri annem ve Ahmet amca girdi. Arabaya bindik eve gidiyorduk. Annem bana dönüp:

- "Gece. O kadına ne anlattın kızım? " dedi.

Ben ne diyeceğimi bilmiyordum. Heralde cinayete tanık olduğumu anlattım diyemezdim.

- " Karanlıktan korktuğumu sadece."

- " Emin misin? "

- " Tabiki. "

Eve geldik. Hemen odama çıkıp uyudum. Sabah olduğunda aşağı inip annemlerle kahvaltı yaptım. Ahmet amca gazete okurken gözüme bir haber takıldı. Haberde " Yirmi yıllık psikolog dün işten ayrıldı! " yazıyordu. İnanamıyorum benim yüzümden işten ayrılmış. Annemgilin bunu görmemesi lazımdı. Gazeteyi Ahmet amcanın elinden alıp bakmaya başladım. Tabi Ahmet amca şaşırdı. Ama bişey demedi. Aklımda hala Haluğun söyledikleri vardı. Aklımdan çıkmıyordu. Geç olmadan bu Haluk meselesini annemle konuşmam lazımdı.
Ertesi gün yatağımdan kalkıp aşağı indim odaların hepsini gezdim ama yine evde hickimse yoktu. Aah bunlar ne yapmaya çalışıyolar yine diye seslendim kısık sesle. Telefonumla annemi aradım. Ve çoğu zaman da olduğu gibi ulaşılamıyordu. Ne bekliyordum ki. Sonra bu hayatta en son yapacağım şeyi yaptım, Ahmet amcayı aradım. Ahmet amca bana annemle hastanede olduklarını akşam eve geleceklerini söyledi. Ahmet amcayla o kadar alakam yoktu ki hastanede olmalarının nedenini bile sormayı unuttum. Annemgil akşama kadar gelmeyeceğine göre evde tek başımaydım. Biraz kitap okudum, sonra mutfağa gidip bişeyler yedim. Ekmek arası bişeyler yapıp televizyonun karşısındaki koltuğa attım kendimi. En sevdiğim zevkti bu. Kendimle baş başa kalmak. Ama bu bile beynimdekileri silmeye yetmiyordu. Sonra odama çıkıp üzerimi değiştirdim. Koyu bi kot ve üzerimde de en sevdiğim gömleğim, akşamdan beri toplu olan saçlarımı bıraktım ve dışarıya çıktım. Biraz dolaşıp eve döndüm. Tam televizyonu açıyordum ki, kapı çaldı. Kapı deliğinden baktım. Gelen yine haluktu. Of ne istiyordu benden. Kapıyı açsam mı açmasam mı diye düşünürken en sonunda mecbur açmak zorunda kaldım yoksa gitmeyecekti. 

- " Naber kızım? " 

- " iyi, sen? " aslında onun nasıl olduğunu merak etmiyordum ama neyse. 

- " Bende iyiyim. Seni almaya geldim. " 

-" Nereye? " 

- " Orası da sürpriz. "

dedi ve ona ters ters baktım 

- " Ne yani kızımla beraber hiç vakit geçiremeyeceğim mi? " dedi. 

Onunla vakit geçirmek istemiyordum ama evde tek başıma  sıkıldığım için kabul ettim. Arabaya bindik. Beni kötü ve oldukça da kirli bir yere getirmişti. 

- " Burası neresi? Nereye getirdin beni böyle?"

- " Burası benim evim, evet biliyorum oldukça kötü ve senin sevmeyeceğin bir yer ama başka bir yere götürecek param yok. " 

Böyle diyince içimde acıma duygusu oluştu bi an.  

- " ıı ben annemle konusmadım daha, yani senin burda olduğunu bilmiyor. Karar da vermedim. " 

- " Sen iyice bi düşün. " 

- " Tamam. Ben eve gidiyim annemler merak eder. " 

- " Ben bırakırım seni, tek gitme " 

- " Hayır ben giderim. " 

dedim ve kendimi yerde buldum. Gözümü açtığımda kıpırdayamıyordum. Ellerim bağlı ve sandalyede oturtulmuştum. Yere baktım ve yerde vazo vardı. kırılmış bir vazo. ve başım çok ağrıyordu. Sanırım vazoyu başımda kırmıştı. 

- " Uyandın demek. Seni kandırmıştım. Ben Adnanın arkadaşıyım. Senden kurtulmaya çalışıyormuş ve benden seni öldürmemi istedi. " 

Olamaz oyuna getirildim.Hemde bugün öldürecektim. Ne yapacaktım ben şimdi.  Annem asla yabancılarla bir yere gitme demişti. Onu dinlemeliydim. 

NOT: KESİNLİKLE ANNE SÖZÜ DİNLEYİN.