Hatırlatma: Bense ayakta duramıyordum;
Saat sabahın 5'iydi...
Körüydü mü demeliydim bilemiyorum. Babamın üstümdeki yorganı çekmesiyle mızmızlanarak yataktan doğruldum, zar zor yürüyordum. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra yolculuk için hazırladığım rahat kıyafetlerimi giydim ve saçlarımı bağladım.( Saçlarımı bağlamayı asla sevmemişimdir ama uzun bir yolumuz var ve saçımı bağlamazsam pişebilirim.)
Mutfağa girdiğimde herkese topluca kocaman bir "Günaydın" dedikten sonra annem ve babamın aynı anda kardesiminse sonradan çekinerek söylediği o Günaydın'a gülümsemeden edemedim.
Evimizdeki herşey toplandığı için yaptığımız bu ufak kahvaltıdan sonra evimizin önünde duran koca bir kamyon ilgimi çekti, galiba eşyalarımızı taşıyacak kamyon buydu... "Baya büyükmüş." Dedim içimden.
Kapının çalmasıyla irkildim ve kapıya yöneldim fakat annem benden önce davranıp kapıyı açmıştı bile. Kapının önünde duran.tahminimce 25-30 yaşları arasındaki adamlara baktım. Annemin içeri davet etmesiyle eve girip önce mutfak eşyalarını sırtladılar. "İyiki bir yük asansörü var." Diye mırıldandım. 8. Katta oturuyorduk ve burdan indirmede çok zorlanacaklarını tahmin edebiliyordum.
✘3 SAAT SONRA✘
Aradan uzun bir zaman geçtiği için haliyle sıkılmıştım fakat evin bütün eşyaları kamyona nihayet yüklenmişti.
Valizlerimizin bulunduğu arabamıza derin bir iç çekerek bindim... Bizi bekleyen çook uzun bir yol vardı ve tam " 12 saatlik".
Yolda tablet ve telefonlarla zaman geçirmeye çalışıyordum ama bazı yerlerde de internetin çekmemesi beni fena derecede sinir ediyordu...
Yolculuğumuzun başlamasından daha 1 saat bile geçmeden çok sıkılmış ve arabanın radyosundan çıkan şarkılardan sevdiklerimi dinlemek için babama arada "Baba müziğin sesini açar mısın? " şeklinde sesleniyordum...
Bu yolculuk hiç bitmeyecek..!
