Sürekli acı çekmekten çok yoruldum. Sürekli ağlamaktan, kendimi bir hiçmişim gibi hissetmekten, sürekli düşünmekten çok yoruldum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Yanımda olan kimseyi göremiyorum. Şu dünyadaki en kötü şey birini alışmak ve alıştığın birini kaybetmek o kadar acı ki. Çok eksik hissediyorsun. O giderken seni hiç düşünmüyor. Bir iki gün ağlarım sonra geçer sanıyorsun. Öyle olmuyor. Sonradan anlıyorsun ki o giderken senin bir parçanı da yanında götürmüş. O parçanın yeri asla dolmuyor. Eksikliğini, boşluğunu hep hissediliyor. Dinlediğin her şarkıda, okuduğun her kitapta, duyduğun bir seste aklına geliyor. Ağlıyorsun, ağlamaktan için sökülüyor. Bu acı hiç geçmeyecek sanıyorsun. Hep seninle kalıcak. Geçer diyor herkes, geçer mi bilmiyorum. Geçmesini istiyorum. Ağlamak, üzülmek istemiyorum artık. İçim yanıyor. İliklerime kadar hissediyorum acıyı. Bir daha hiç olamayacağımızı bilmek delip geçiyor yüreğimi. Nefes alamıyorum, her nefes alışımda boğuluyormuşum gibi hissediyorum. Herkese iyi olduğumu söylüyorum. Galiba iyi bir oyuncuyum. İnanıyor herkes. Ne kadar acı çektiğimi, ne kadar kırıldığımı parçalandığımı görmüyorlar. Halbuki içim yanıyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Bu bilmemezlik beni benden alıyor. Bazen diyorum, bazen acaba oda ''Acaba napıyor?'' Diye düşünüyor mudur? Az da olsa merk ediyor mudur? Yoksa hiç aklına gelmiyorum. Herkes gibi miyim onun için? Bana dediklerini başka birisine demesine tahamül edemiyorum. Benden sonra birine Seni Seviyorum demesini bile istemiyorum.
Ben onu bu yalan dünyaya gözümü yummadan önce adını söylemek ve en son onu görmek istiyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sensizim
ChickLitKalemi elime aldım bizi yazıyorum, kağıtlar bilsin sevgimi. Ben seni değil bizi seviyorum. Eğer biz birbirimiz içinsek ve ben yoksam senin hayatında hayatının anlamı kalmaz, benim hayatımda sen yoksan nefes almamın anlamı kalmaz. Ne sen bensiz, ne d...
