BAY UKALÂ ODUN

Hastane

"Baban, baban sinir krizi geçirmiş! " dedi endişeli bir ses tonuyla.
"Ne sinir krizi mi geçirmiş."diye bağırdım şaşkınlıkla.
"Sakin ol durumu iyiymiş." dedi Derin beni sakinleştirmeye çalışarak ama o da endişeliydi.
"Nerdelermiş? "diye sordum sesim ağlamaklıydı. Gözlerim dolmuştu.
"Hayat Hastanesinde." dedi Derin.
Deniz koşarak yanımıza geldi. "N'oldu neden ağlıyorsun Selin" diye sordu endişeli bir sesle.
" Cem Amca'yı hastaneye kaldırmışlar sinir krizi geçirmiş. "diye yanıtladı Derin.
"Ne! Durumu nasılmış? " diye sordu Deniz.
"İyiymiş durumu." dedi Derin.
" Hadi ne duruyoruz. Hastaneye gidelim " dedim aceleyle.
Hemen arabaya atladık. Babama ilk defa böyle bir şey oluyordu. Telaşlanmıştım. Annem ne haldedir acaba? Nasıl sinir krizi geçirmişti babam. Yoksa annemle aralarında bi şey mi olmuştu. İşlerden dolayı mıydı ya da. Kafamda bir sürü soru vardı.Acaba babam iyi miydi.

********

Merdivenlerden koşarak 11 numaralı hastane odasına girdim. Babam halsiz yorgun bir şekilde yatakta yatıyordu. Annem babamın başındaki tekli koltukta oturuyordu. Gözleri kızarmıştı .
Babamın kolunda serum vardı.
"Baba! İyi misin? "diye babamın yanına koştum. Bi yandan da ağlıyordum. Babam kırk yılda bir grip olurdu. Onun haricinde babamı hiç bu şekilde görmemiştim.
" İyiyim kızım merak etme çok önemli bir şey yok."dedi babam yorgun bi sesle.
Babamın sesi daha önce hiç bu kadar yorgun çıkmamıştı. Farklı görünüyordu babam. Sanki hayattan bıkmış, soğumuş gibi. Öyle bir yatmıştı ki yatağa sanki hiç kalkacak hali yokmuş ve bi daha da olmayacakmış gibi. Babam her zaman hayatla barışıktı ne olursa olsun herşeyi sakin karşılardı. Hiç bir zaman zor bir durum olduğunda bize hiç bi şey hissettirmeden herşeyi hallederdi. Onu hiç bu kadar halsiz görmemiştim.
Babama sıkıca sarıldım. Sonra annem "Kızım baban çok yorgun. Onu daha fazla yormayalım. Hemşireler onu çok yormamamızı söyledi. Hadi dışarı çıkın. Ben babanın başında beklerim." dedi.
"Ama anne.. "diye itiraz edecekken "Kızım hadi babanın iyiliği için. Ben buradayım merak etme."dedi annem.
Babama bir kez daha sarıldım.
Derin ve Deniz babama geçmiş olsun dediler ve odadan çıktık.
Babam bana çok yakındı. Babamdan hiçbişeyimi saklamazdım. Bütün sorunlarımı babama anlatırdım. Onla beraber çözerdik sorunlarımı. Bi kaç ufak kırgınlıktan başka hiç küsmemiştim babama. Onu çok seviyordum. O benim herşeyimdi.
"Hayır yani anlamıyorum. Babam dünyanın en sakin insanıdır. Nasıl olur da sinir krizi geçirir. Neyden bu kadar etkilenmiş olabilir. Ya da neye bu kadar sinirlenmiş olabilir.Aklım almıyo. "
dedim en kısık ve durgun ses tonuyla daha doğrusu ses tonum kendiliğinden öyle çıkmıştı. İlk defa bu kadar üzgün çıkıyordu sesim.
"Belki işlerden bunalmıştır." dedi Deniz.
"Belki."dedim
Derin yanıma geldi. Sarıldı bana ben de ona sarıldım. Etraf çok sessizdi.
Birden sessizlik bozuldu. İçerden:
"Doktor çağırıınnn!! Cemmm!! diye bir ses geldi.
Hemen ayağa fırladım.Kalbim teklemeye başladı.
"Babaaaa!!!"

Yeniden merhaba canballarım!! Dün, bugün bölüm gelemeyeceğini belirtmiştim ama bugün gitmekten vazgeçtim ve gitmedim. O yüzden sizlere yeni bölüm yazdım. Bu bölüm bazı nedenlerden dolayı biraz kısa oldu. Ama yarın ki bölümü uzun tutmaya çalışacağım. Şimdilik hikayemizde aşk yok ama enn yakın zamanda olucak. Bunu da belirteyim istedim.
Bu arada bu bölümü arkadaşlarımdan sonra ilk okuyucularım olan SelenGlen9, pelinsu89, denizsedef34 isimli canım okuyucularım hediye ediyorum. Zehra312, merve_erk, damlakose12, ve yağmur köse'ye öpücüklerimi yolluyorum. Hepiniz beni oylarınız ve yorumlarınızla çok mutlu ediyosunuz. Hepinizi çok seviyorum.
Sevgilerimle... :* :* :*