Jack's

Doei

Hoop.
Ik wist niet meer wat ik moest doen... Ik had zoveel mensen pijn gedaan echt gekwetst. Misschien kan ik maar beter weg weg van hier. Dan hebben ze ook geen last van me. Ik kan niet naar huis want ben eigenlijk al weggelopen.... Maar ik ga hier niet blijven alleen dit keer laat ik Dakota achter. Met pijn in mijn hart pak ik mijn spullen weer bij elkaar en besluit midden in de nacht als Jasmijn en Brent slapen weg te gaan en een briefje achter te laten.

Ik denk erover na en schrijf alvast het briefje. Als het midden in de nacht is pak ik de belangrijkste spullen en sluip naar beneden. Ik doe de deur rustig open en sluit hem dan.

Als ik buiten sta kijk ik schichtig om me heen of iemand mij ziet en ren dan zo snel mogelijk weg. Ik moet weg! met in mijn hoofd terwijl ik zo hard ren als ik kan als ze me nu maar niet zien ze zouden me tegen houden.

Na en tijdje rennen ga ik weer over naar lopen en voel dat ik bek af ben. Ik was zo aan het rennen dat ik eigenlijk niet wist waar ik was. Ik nam de omgeving rustig in mij op en voelde me er niet echt beter op. Ik zag overal junkies en jonge meiden die werden belaagd door oude mannen, ook zag ik dat de meiden betaalt kregen.... Ik voelde me hier niet op mijn gemak. Ik keek nog even rond en zag dat de meiden ongeveer mijn leeftijd waren.

Ik liep snel verder in de hoop dat ik niet zou worden aangesproken door en man. Ik liep snel en opeens botste ik tegen iemand op. Ik keek omhoog en zag en man van gemiddelde leeftijd met donker bruine ogen haast zwart. Hij keek me dreigend aan. Tot ik zijn harde dreigende stem hoorde waardoor ik kippenvel kreeg. "En voor wie mag jij wel niet werken? Ik kan me niet herinneren dat ik jou eerder heb gezien." Ik voelde dat ik in paniek raakte. Of deze man was en pooier of iemand die die meisjes betaalde. Ik wist dat ik nu in de problemen zat. "I... Ik W.... Werk hier niet." Wist ik nog net uit te brengen. Ik zag en scheve grijns verschijnen op het donkere en onheilspellende gezicht van de man. Ik wou me net omkeren om weg te rennen maar de man was te snel hij greep me vast en trok me mee.

Jasmijn.
Ik werd wakker en liep rustig naar beneden. Het was 2 uur s'nachts maar dan ging ik wel vaker naar benden voor en glas melk.

Ik liep rustig naar beneden en zag en briefje op de tafel. Ik voelde dat het en beetje nat was. Ik vouwde het snel maar voorzichtig open in angst dat het zou scheuren en deed het briefje open.
Ik las wat er op stond.

Liefe Jasmijn/Brent. Je vraagt je misschien af waarom dit briefje hier ligt.

Ik ben weggelopen. Ik denk niet dat het jullie heel veel uitmaakt want ik kwets jullie alleen maar.

Je zit nu waarschijnlijk van waarom schrijf je dat briefje dan. Nou ik wou gewoon laten weten dat ik weg was dus dat jullie je niet onbezorgd hoefden te voelen en mij dus niet moeten gaan bellen. Ik red me wel.

En btw sorry dat dit briefje beetje nat is ik moest huilen tijdens het schrijven omdat ik wist dat ik jullie niet meer zou zien. En vertel tegen Jack J dat ik nog steeds van hem hou en het niet de bedoeling was om hem te kwetsen....

-xxx- Hoop.

Ik keek vol ongeloof naar het briefje terwijl de woorden nog door mijn hoofd galmde. Dit kon ze toch niet menen. Ik voelde de tranen opkomen. Ik zou Hoop niet meer zien volgens haar. Dit kwetste me te erg.

Ik liep in tranen naar boven nog steeds lezend van het briefje. Terwijl ik aan het lopen was botste ik recht tegen Brent aan. Ik zag dat hij me raar aankeek en gaf het briefje aan hem. Terwijl hij het aan het lezen was zag ik zijn wenkbrauwen samen trekken en zijn mond naar en spleetje trekken. Toen hij klaar was gaf hij het briefje verward aan mij. We keken elkaar even aan en wiste niks te zeggen totdat de stilte werd doorbroken door mijn telefoon.

Ik reikte naar mijn zak en pakte mijn telefoon. Ik keek wie belde en zag dat het Gilinsky was. Ik nam rustig op en zei niks nog steeds versteend van schrik.

G: hey Jasmijn is Johnson mis bij jullie hij is niet thuisgekomen.
J: eh nee maar Hoop is weggelopen.

Ik hoorde en stilte aan de andere kant van de lijn en wachtte op een antwoord.

G: zouden ze samen zijn?
J: ik denk het niet Jack.... Maar waarom heb je Johnson dan niet gebeld?
G: hij neemt niet op...
J: ik zal proberen hem te bereiken maar hij draait vast wel bij jullie kennen elkaar al vanaf pre school.
G: ja dat is waar...

Ik hing rustig op en belde Johnson. Na en paar keer overgaan gaf ik het op. Geen gehoor. Ik appte Gilinsky. "Hij neemt ook niet bij mij op" en stopte mijn telefoon weg.

Ik zag dat Brent me vragend aankeek. "Johnson is niet thuis gekomen.." Ik zag dat Brent begrepend keek. "Ik was ook niet naar huis gegaan als ik in zijn situatie zat." Ik keek naar Brent en hij had eigenlijk wel gelijk.

Na en tijdje op de trap gestaan te hebben hadden we maar besloten om maar weer naar bed te gaan ondanks alles dat gebeurd was.

Gilinsky.
De volgende ochtend werd ik wakker op de bank. Ik had al die tijd op Jack gewacht ook al had ik het hem niet echt kwalijk kunnen nemen dat hij weg bleef... Ik wou Jack net bellen toen mijn telefoon ging. Het was Jack. Ik nam snel op.

Johnson=J Gilinsky=G

J: hey man sorry dat ik niet thuis kwam en dat ik je geslagen had...
G: het geeft niet ik begrijp je.
J: bro's before hoos toch?
G: ik schoot in de lach en hoorde Johnson ook lachen. Inderdaad man. Het spijt me enorm.
J: het spijt mij ook. Ik kom er nu aan zie je zo.
G: tot zo!

Nadat ik had opgehangen was ik zo opgelucht. Gelukkig was Johnson hier niet al te moeilijk mee. Ik was allang blij dat het weer goed was tussen ons. Ik hoorde de bel gaan en deed open. Ik zag Johnson in de deur opening staan en gaf hem meteen en bro hug. "Ik heb je gemist man." Ik zag dat Jack me blij aankeek. "Ik jou ook."

Nadat Jack en ik en tijdje hadden gepraat dacht ik aan  wat Jasmijn had vertelt over Hoop....

"Hey Jack... ik moet je nog iets vertellen." Ik zag dat hij me nieuwsgierig aankeek. "Hoop is weggelopen..." Ik zag het gezicht van Johnson verbleken van schrik. "Ze is wat!" Ik keek Johnson beschaamd aan wetend hoeveel pijn het hem deed. "Ze was weggelopen want ze dacht dat ze iedereen alleen maar pijn deed." Ik zag hem nog steeds verstijfd van schrik naar me kijken toen de bel ging.

Ik stond op en deed de deur open. Ik keek recht in het gezicht van Jasmijn en Brent stond achter haar. Ik stapte rustig opzij en liet ze binnen.

Toen we de woonkamer in kwamen zag ik Johnson met zijn hoofd in zijn handen trillen van verdriet. Ik ging naast hem zitten en legde mijn arm om hem heen. "Het komt heus wel goed. Hoop is verantwoordelijk en weet wat ze doet."

Ik zag dat Jasmijn naast ons kwam zitten en gaf Johnson en briefje. "Dit had ze geschreven voor dat ze wegliep." Ik zag dat Johnson Jasmijn dankbaar aankeek en begon te lezen. Zelf leesde ik ook mee over de schouder van Johnson. Ik versteende door wat ze schreef en zag dat het bij Johnson ook niet  lekker overkwam want ik zag zijn wangen rood worden van woede en tranen over zijn wangen lopen van verdriet ook zag is dat hij verward was door het laatste wat Hoop had geschreven.

Toen begon hij opeens te praten. Ik hoorde zijn hese maar toch ook weer trillende stem van verdriet. "Hoe kan ze dit nou weer in haar hoofd halen! Alsof wij helemaal niks om haar geven wat denkt zij!" Ik zag zijn gekwetste blik en hij gaf het briefje terug aan Jasmijn en liep toen snel naar zijn kamer.

Ik keek naar Brent en Jasmijn en maakte ze duidelijk dat ze beter weg konden. Ik zag dat ze knikte en rustig opstonden en weg gingen.