Jack's

Waar ben ik

Je ziet Hoop hierboven.

Hoop.
Ik werd wakker met en bonkende pijn op mijn hoofd. Ik nam de omgeving rustig in mij op en zag dat ik in en betonen kamer zat. Ik keek angstig om me heen niet wetend wat te doen. Ik zag tralies en zag dat er nog meer van dit soort ruimtes waren. Het leek op en gevangenis. Nu mijn ogen begonnen te wennen aan de duisternis kon ik alles nog beter in me opnemen. Ik stond op en ging elk hoekje bekijken. Toen zag ik iets roods.. Ik liep er vol angst en nieuwsgierigheid erop af. Ik keek er onderzoekend naar en zag dat het bloed was. Van schrik leek het alsof mijn hart stil sprong. Ik deinsde achteruit alsof iemand me had geslagen tot ik en stem hoorde.

"Dat is bloed dat zit in elke kamer." Ik keek ongelovig om me heen. Ik liep naar de tralies en zag en mooi maar ook tenger meisje zitten. "Hoi ik ben Hoop." Ik zag dat ze me hard aankeek. "Nou Hoop hopen dat je naam je geluk geeft." Ik keek haar verbijsterd aan. "Wat is dit voor plek?" Ik zag dat ze geërgerd keek. "Hier worden we ondergebracht totdat en man ons wilt of als ze iets van je willen dat bij jou geval de Jack's is." Ik keek haar ongelovig aan. "Hoe weet je dat ik hun ken en waarom willen jullie hun." Nouja eigenlijk willen ze alleen Johnson en voor die andere vriendin van je Gilinsky alleen die kunnen ze niet vinden." Ik keek haar ongelovig aan. "Waarom willen ze hun dan." Ik zag dat het meisje diep nadacht. "Ik denk dat ze hun als loverboy willen gebruiken bedoel ze zijn beroemd en knap." Ik keek haar ongelovig aan. "Mmm oke?"

Ik vond het maar raar toen ik weer ging zitten. Ik ging met mijn hoofd tegen mijn knieën aan en voelde de tranen opwellen. Ik sloeg mijn armen om mijn benen heen toen ik mijn mobiel voelde. Ik keek ongelovig naar mijn been en haalde mijn telefoon voorzichtig uit mijn zak. Ik zag dat het meisje me ongelovig aan keek. Ik tikte op mijn telefoon en hij was nog 20%. Ik wist dat ik er goed gebruik van wou maken. Door al mijn problemen en door wat zij had gezegd belde ik Jasmijn.

J: hoi met Jasmijn.
H: Jasmijn ik zit in de problemen je moet me helpen maar de jongens mogen er niet van weten.
J: waarom mogen de jongens het niet weten?
H: dit draait om hun Jasmijn maakt niet uit dat je het niet begrijpt je moet me helpen.
J: waar ben je?
H: ik heb eigenlijk geen idee maar je kan me opsporen via mijn telefoon. Alleen wees wel voorzichtig ze sporen hier niet en alles is van beton.
J: is goed ik kom er zo aan.

Ik was zo blij dat Jasmijn dat soort dingen kon. Ik was verzonken in mijn gedachten. Ik zou hier weggehaald worden. Alleen hopen dat ze niet haar lompe zelf is en het verprutst.....

Ik zag het meisje me angstig aankijken tegen over me. "Moet ik ook iemand voor jou bellen?" Ik zag dat ze knikte en een nummer opnoemde. Ik tikte het nummer in. Er werd opgenomen.
"Hallo met Jessie Kuyper." Ik keek naar het meisje. "Hallo met Hoop ik zet u op de luidspreker." Ik zag dat het meisje me blij aankeek. "Mam ik ben het Pascal ik zit al en tijdje vast maar er is nu Hoop." Ik zag dat ze me blij aankeek. Ik hoorde aan de andere kant van de lijn gehuil. "Waar ben je Pascal?" Ik zag dat ze me hulpeloos aankeek. "Ik weet het niet mam maar ik kom binnen kort weer thuis echt waar." Nadat ze dat had gezecht kwam er iemand binnen. Ik hing snel op en deed mijn telefoon weer in mijn broekzak.

Ik ging snel weer in en hoek zitten alsof ik sliep. Ik wou niet dat die man zich aan mij kon vergrijpen ofzo dus kon ik beter doen alsof ik nog bewusteloos was. Ik hoorde de voetstappen langzaam nadere en voelde de angst zich opwellen. Ik voelde dat ik begon te trillen en probeerde mezelf zo rustig mogelijk te krijgen. Ik voelde dat alles weer duizelig werd uit stres en angst. Voor ik het wist was ik echt flauwgevallen. Het laatste wat ik nog voelde was de koude betonnen grond en hoorde een gil van Pascal....

Jasmijn.
Nadat Hoop me had gebeld had ik meteen mijn computer opgestart en was haar telefoon gaan traceren. Ik vond waar het was en pakte spullen om door beton te breken. Net toen ik wou vertrekken stond Brent voor mijn neus. "Waar ga je heen." Ik keek hem bedenkend aan "ik ga naar Johnson hij wou praten." Zonder ook maar en antwoord aftewachten liep ik snel langs Brent en ging naar buiten.

Toen ik buiten stond keek ik naar de route en ging hem volgen. Na en tijdje lopen kwam ik in en rare buurt terecht. Het rook er dof naar drugs en andere aparte dingen. Ik keek om me heen en zag overal junkies en hoertjes. Ik liep snel door en vermeed oog contact met iedereen.

Uiteindelijk kwam ik bij mijn bestemming en begon de muur te slopen. Uiteindelijk kwam ik door de muur en stond recht voor en paar boze ogen van en grote donkere man.

Ik keek hem angstig aan in zijn grote bruine ogen en verstijfde van angst. Ik wou weg rennen maar het lukte niet door alle angst die door me heen ging. Voor ik het wist voelde ik zijn grote sterke hand in mijn schouder knijpen. Ik voelde dat ik meegetrokken werd. Ik probeerde tegen te stribbelen maar hij was te sterk...

Ik liep rustig met hem mee wetend dat ik er niks tegen in kon brengen toen hij begon te praten. " je komt precies op het goeie moment meisje nu kunnen we allebei de Jack's bij ons krijgen." Toen hij dat zei dacht ik aan wat Hoop had gezegd. Ik mocht de jongens er niet bij betrekken dat was te gevaarlijk....

Na en tijdje voelde ik dat ik en duw kreeg en kwam in en betonnen kamer terecht. Hij duwde de deur van tralies voor mijn neus dicht en liep weg. Ik stond op en pakte de tralies vast. Ik keek en zag Hoop schuin tegen over me bewusteloos liggen. "Wat hebben jullie met Hoop gedaan!!!" Ik voelde de tranen opkomen en voelde me verslagen. Ik kon niks doen om haar te helpen of mij zelf....