Everybody needs to be Saved. ~ M.C.

Part 3.

Michael's Pov.

"Rise and shine Mickey!" met een grote zwaai werden de gordijnen van mijn slaapkamer geopend. Ik mompelde wat scheldwoorden naar de person toe en trok mijn kussen over mijn hoofd "Kom op Michael. Het is prachtig weer, de jongens en ik gaan de stad in, ga je mee?" "ga weg Ash" gromde ik tegen de stem waarvan ik nu wist dat het Ashton was "hé, Luke vertelde me over gisteravond, zit je iets dwars?" ik voelde mijn bed indeuken en een hand die op mijn schouder ruste. Een lange zucht verliet mijn mond en ik draaide me richting Ashton "Er is niks Ash, echt niet. Ga nu maar naar de stad, ik heb geen zin" "Waarom niet?" Ashton keek me onbegrijpend aan "Ik heb even geen zin om overspoeld te worden door hordes met fans. Hoe erg ik ook van ze hou" Ik probeerde mijn tranen achter te houden. Nog even en ik begon nog echt te huilen ook, maar ik kan niet huilen, ik mag niet huilen. Dat is niet Punk Rock. Ashton keek me nog even schuin aan en knikte dan "Als je maar zorgt dat je nog wel je bed uit komt vandaag" zei hij met zijn moeder stem. Een glimlach speelde rond mijn mond en ik knikte "Tot later Ash" "Tot later Mickey"

Fijn... Nu was ik dus echt goed wakker en in slaap vallen wou niet meer. Ik wierp een blik op de klok die achterin mijn kamer hing. Half 11. Wat zal ik eens gaan doen vandaag? Met mijn rechterhand pakte ik mijn telefoon van het kastje terwijl ik met mijn linkerhand mezelf omhoog schoof. Ik opende mijn telefoon en er sprong een bericht naar voren 'wilt u Selina toevoegen aan favorieten?' Selina...

Langzaam kwam er een idee bij me opborrelen. Nu moet ik alleen nog de moed verzamelen om het uit te voeren. Voorzichtig schoof mijn wijsvinger naar het groene icoontje en voordat ik het wist ging de telefoon al over "Hi?" klonk een prachtige stem aan de andere kant. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen maar er kwam simpelweg geen geluid uit "Wie is dit?" haar stem klonk achterdochtig "Oké ik ga ophangen" "nee wacht!" "Michael?" Een glimlach vormde zich op mijn gezicht toen ze mijn naam uitsprak. "Ja... ik... ik ben het" pull yourself together Mickey... fluisterde ik mezelf moed in. Ik haalde diep adem en richtte me weer op het gesprek "Ik eh... ik heb niets te doen vanmiddag en ik dacht misschien heb jij ook niets te doen dus ik dacht als we samen niet te doen hebben kunnen we misschien iets leuks doen zodat we ons niet vervelen?" wow.... Dat was een lange waterval van woorden... Blijkbaar dacht Selina hetzelfde want aan de andere kant was een duidelijk hoorbare lach te horen "Sorry... je vind me nu vast een loser huh?" "Wat? Nee, helemaal niet! Waarom denk je dat?" Haar stem ging van vrolijk naar serieus "weet ik niet" "mompelde ik zacht "Niet zo laag over jezelf denken Michael, ik vind je fantastisch" even bleef het stil en ik hoorde haar een zachte 'fuck' mompelen. Waarschijnlijk was het niet de bedoeling dat ze dat laatste zou zeggen. Mij maakte het niet uit, ik vond het alleen maar leuker worden "Dus... Vanmiddag?" vroeg ik nerveus om de stilte te verbreken "Wat? Eh... ja is goed! Waar?" Nu was zij degene die nerveus klonk "Illinois beach" antwoorde ik snel. Het was de enige plek die ik kende "Ik zie je daar Michael, wacht even" 'Ik kom eraan Wesley!' hoorde ik haar naar iemand schreeuwen "Oké, ik zie je vanmiddag, hoe laat?" "2 uur" "2 uur" herhaalde ze me "Tot vanmiddag Selina" "Tot vanmiddag Michael" Met een diepe zucht hing ik op. Maar wacht... wie is Wesley?