Everybody needs to be Saved. ~ M.C.

Part 5.

Michael's Pov.

Met grote passen liep ik de straat over. Altijd als je geen taxi's kunt gebruiken dan zijn ze er, maar wanneer je er echt eentje nodig hebt dan zijn ze allemaal spoorloos verdwenen. Ik zuchtte en trok mijn zwarte hoodie nog wat verder over mijn hoofd heen. Het was bijna 40 graden en ik dacht dat ik dood zou gaan met die capuchon over m'n hoofd maar ik kon niet anders. Ik hield van de fans echt waar maar ik kon er nu echt geen oponthoud meer bij gebruiken.

Uitgeput kwam ik aan bij de kade van Illionois Beach. Onopvallend leunde ik tegen een muurtje, mijn ogen speurden de boulevard af totdat ze bleven hangen op een vaag bekend persoon. Ze had haar lange jeans ingeruild voor een short en haar lange mouwen voor een topje. Hoe kan het ook anders met dit weer. Langzaam kwam ze mijn kant oplopen en keek zoekend om zich heen "Psst. Selina" Met grote ogen keek ze me aan en een kleine glimlach speelde rond haar lippen "Michael?" Fluisterde ze zachtjes terug "Ja, leuk je te zien" Ze knikte en bekeek me eens van top tot teen "Ik heb twee vragen" Zei ze lachend, ik knikte en wachtte totdat ze verder zou praten "vraag één. Het is hartstikke warm, waarom draag je dat? En vraag twee, waarom fluisteren we?" Lachend keek ik haar aan en schudde mijn hoofd "Ik wil niet herkent worden" antwoorde ik, nu iets harder "Waarom zou je herkent worden?" Vragend keek ze me aan en er ontstonden kleine rimpels op mijn voorhoofd. Ik vond het al vreemd dat ze me niet herkende bij het vliegveld, maar nu... Misschien weet ze echt niet wie ik ben "Wacht... Je hebt dus geen idee wie ik ben?" Vroeg ik een beetje twijfelend "Je bent Michael?" antwoorde ze terug "We moeten praten, ergens waar het rustig is" Een beetje achterdochtig keek ze me aan "Moet ik me zorgen maken?" mompelde ze zacht. Glimlachend schudde ik mijn hoofd "Nee, totaal niet... we moeten gewoon even naar een leuke plek zonder teveel mensen" Haar achterdochtige blik veranderde in een glimlach en voorzichtig pakte ze me bij m'n pols vast "Ik weet wel zo'n plek, kom mee" Zachtjes begon ik te lachen en liet me door haar meetrekken naar de parkeerplaats.

"Wow... Is dit je auto?" Met grote ogen keek ik naar de rode mustang voor me "uhuh" antwoorde ze alleen maar waarna ze achter het stuur ging zitten "Ik heb er al vijf jaar niet meer in gereden" glimlachte ze "Je kan toch wel rijden?" Vroeg ik twijfelend "Tuurlijk" Antwoorde ze en reed de auto achteruit "Pas op! Daar rijd nog een auto!" Ik hield mijn handen strak om de gordel geklemd waardoor Selina in een lachbui uitbarstte "Michael, Chill... Ik weet echt wel hoe ik moet rijden" Grinnikte ze.

"We zijn er" Selina stopte de auto en beide stapten we uit. Ik keek om me heen en zag één van de mooiste dingen ooit "woon je hier?" Ze knikte zacht en langzaam liep ik achter haar aan naar de grote boerderij voor me. Ergens in de middle of nowhere.