Wings

Κεφάλαιο 4

Το ίδιο βράδυ και αφού είχα περάσει ένα δίωρο στο τηλέφωνο με την Ιβέτ, που με πήρε αρχικά για να μάθει την ύλη ενός μαθήματος και καταλήξαμε να μιλάμε για την περίεργη μεταφορά μου σπίτι από τον Ντέιν, αποφάσισα πως ήταν μια καλή στιγμή για να κάτσω και να ασχοληθώ λιγάκι με τις σπουδές μου και να κάνω και τίποτα άλλο πέρα από το να μιλάω στο τηλέφωνο, μιας και το σχέδιο με την σοκολατόπιτα είχε ναυαγήσει. Η Ιβέτ είχε μια φάση επανασύνδεσης με τους δικούς της και δεν είχα σκοπό να την χαλάσω.
Αφού πρώτα πέρασα από την κουζίνα και μου έφτιαξα μια ζεστή κούπα σοκολάτα, ανέβηκα στο δωμάτιό μου και αράδιασα τα βιβλία και τις σημειώσεις μου στο γραφείο, τακτοποιώντας τα με την σειρά που θα μου χρησίμευαν. Άνοιξα και τον υπολογιστή αρχίζοντας ένα αρχείο για να ξεκινήσω το γράψιμο και ξετρύπωσα ένα σημειωματάριο από τον πάτο του συρταριού μου για σημειώσεις.
Κατάλαβα μετά από καμιά ώρα πως δεν απέδιδα όσο θα ήθελα μιας και το μυαλό μου ταξίδευε από το χαλασμένο μου αμάξι στον εκνευριστικό σημερινό σοφέρ μου.
Έκλεισα με δύναμη το βιβλίο της ιστορίας και ανέβασα τα πόδια στην καρέκλα. Πήρα το κινητό στα χέρια και κάλεσα την Ιβέτ.
"Δεν μου λες, θέλω σινεμά. Πάμε να δούμε τίποτα;"
"Πότε;" ρώτησα τελειώνοντας τη σοκολάτα μου.
"Αύριο;" Το μυαλό μου πήγε αμέσως στην υπόσχεση που είχα δώσει στον Ντέιν. Θα βγαίναμε ραντεβού. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν το είχα πει στην Ιβέτ.
"Δεν... δεν μπορώ αύριο". Για καλή μου τύχη δεν με ρώτησε γιατί.
"Πάμε απόψε;"
"Ιβέτ, θα αργήσουμε. Εξάλλου εσύ δεν είχες αποφασίσει να μείνεις σπίτι με τους δικούς σου; Άσε που είναι ήδη-"
"Σε μιάμιση ώρα θα είμαι εκεί" είπε και πριν προλάβω να προφέρω αντίσταση, είχε κλείσει το τηλέφωνο.


Έκανα μπάνιο βιαστικά, διάλεξα ένα μαύρο τζιν σωλήνα, μαύρες αρβύλες, ένα καρό κόκκινο πουκάμισο και φόρεσα το μπουφάν μου. Έριξα τα απαραίτητα στην τσάντα μου και κλείδωνα την πόρτα όταν ακούστηκε η κόρνα από το αμάξι της Ιβέτ.
Κάθισα συνοδηγός και φόρεσα τη ζώνη μου, ενώ εκείνη δεν έβαζε μπρος. Με κοιτούσε ωστόσο με ένα χαζοχαρούμενο ύφος, που έλεγε Σε τσάκωσα, πονηρούλα.
"Γιατί δεν ξεκινάμε;" της είπα.
Το χαμόγελό της πλάτυνε, και αστραπιαία σκέφτηκα πως είχα μπλέξει. "Γιατί δεν μπορούσες αύριο, μικρή αλεπού;" ρώτησε. Κόμπιασα. Τί να της έλεγα; Να μωρέ, θα βγω ραντεβού με τον τύπο που μου σπάει τα νεύρα. Μπράβο, Λιζ, ωραία αυτοσυγκράτηση.
"Ε;"
"Κόψε τα ε, πιτσιρίκα και λέγε. Δεν τρώω κουτόχορτο. Κάτι σκαρώνεις εσύ".
"Τίποτα δεν σκαρώνω. Ξεκινάμε, σε παρακαλώ; Έχω παγώσει".
"Όχι δεν ξεκινάω μέχρι να μου πεις τί έχεις κανονίσει αύριο που δεν μπορώ να μάθω" είπε και πεισματικά έβγαλε το κλειδί από τη μίζα. Την ήξερα αρκετά καλά για να καταλάβω ότι δεν είχε θυμώσει ούτε κατά διάνοια, αλλά είχε πεισμώσει απίστευτα και ήταν έτοιμη να μάθει ποιά πτυχή της ζωής μου κρατούσα κρυφή.
Αναστέναξα, γνωρίζοντας πως δεν υπήρχε λόγος να της το κρύβω άλλο. Μπορούσα, βέβαια, να είμαι κάπως αόριστη. "Έχω ένα ραντεβού" της είπα.
Το κλειδί της έπεσε από τα χέρια και χρειάστηκε να διπλωθεί στα δύο για να το πιάσει. Μόλις σηκώθηκε, ίσιωσε τα μαλλιά της και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. "Ραντεβού; Σαν να λέμε... με αγόρι;"
"Όχι, με λάμπα" έκανα ειρωνικά. "Με αγόρι".
"Κανονικό αγόρι;" επέμεινε εκείνη σοκαρισμένη. Η αλήθεια είναι πως δεν με είχε συνηθίσει να βγαίνω ραντεβού, μιας και εκείνα τα λίγα που είχα στο ενεργητικό μου είχαν καταλήξει σε απίστευτο φιάσκο και γνώριζε πως ήμουν πολύ επιλεκτική από εκείνη την περίοδο. "Με ποιό κανονικό αγόρι;"
Κανονικό αγόρι, τρόπος του λέγειν, σκέφτηκα. Καλύτερα ένα εκνευριστικό αγόρι. "Να χαρείς" ξεκίνησα "Όχι άλλες ερωτήσεις. Θα στα πω όλα μετά το ραντεβού".
"Καλά" έκανε έπειτα από μια ολιγόλεπτη παύση. "Θα το δεχτώ. Αλλά θέλω την παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν θα σε αφήσω σε ησυχία αν δεν μου πεις τα πάντα".
"Εντάξει, το χώνεψα, ξεκίνα τώρα, θα χάσουμε την προβολή".


Κόψαμε εισιτήρια για ένα νέο θρίλερ που είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εβδομάδα και υποτίθεται πως ήταν πολύ καλό. Σταθήκαμε στην ουρά για το ποπ κορν και πήραμε η κάθε μία από ένα κουτάκι. Μέσα στην αίθουσα, δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο κόσμος ήταν πολύς, η φασαρία ακόμα περισσότερη. Κοίταξα τις θέσεις μας. Προτελευταία σειρά, στην αριστερή μεριά. Βολεύτηκα, με την Ιβέτ στα δεξιά μου και περιμέναμε υπομονετικά το έργο. Λίγο αργότερα και χωρίς καμία προειδοποίηση, ένιωσα μια ανατριχίλα. Ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν το κρύο, η αίθουσα ήταν κλιματιζόμενη, απλώνοντας μια γλυκιά ζεστασιά γύρω μου, παρόλα αυτά ένιωσα λες και κάποιος κύλησε ένα παγάκι από τον αυχένα ως την μέση μου. Κοίταξα γύρω μου, μη μπορώντας να δω και πολλά μέσα στο σκοτάδι. Έτσι εγκατέλειψα την προσπάθεια. Μερικά λεπτά αργότερα όμως, το ίδιο αίσθημα με κατέκλυσε ξανά και ξανακοίταξα πίσω μου. Η Ιβέτ με πλησίασε ερωτηματικά.
"Τί έχεις και κοιτάς γύρω σου;"
"Έχω ένα..." ξεκίνησα, μη μπορώντας να το περιγράψω με λέξεις. "Ξέχνα το, τίποτα δεν είναι" είπα και στύλωσα τα μάτια πίσω την οθόνη. Ο πρωταγωνιστής είχε μόλις αντικρίσει το πρώτο απειλητικό σημείωμα στην είσοδο του σπιτιού του.
Η Ιβέτ δεν πτοήθηκε. "Χλώμιασες, ρε χαζό" σχολίασε. "Τί έγινε; Νιώθεις καλά; Θέλεις να βγούμε έξω;"
"Όχι καλά είμαι, μην ανησυχείς, αλήθεια, δεν είναι τίποτα".
"Σίγουρα; Άμα θελήσεις να βγούμε, θα μου το πεις;" επέμεινε εκείνη.
"Ναι, θα στο πω, μην ανησυχείς, όλα-"
"Κάντε λίγη ησυχία, κορίτσια" ακούστηκε μια φωνή από πίσω μας.
"Άσε μας, άνθρωπέ μου!" έκανε η Ιβέτ λίγο πιο δυνατά. Ο άντρας που καθόταν πίσω άφησε ένα γελάκι που μου φάνηκε οικείο. Δεν μπορεί.
"Ο κόσμος θέλει να παρακολουθήσει" ξαναείπε. Τότε στράφηκα πίσω στα τυφλά.
"Εμείς σταματήσαμε όπως βλέπεις, εσύ συνεχίζεις" είπα αυθόρμητα και τότε ο άντρας έσκυψε προς το μέρος μου και το πρόσωπό του φωτίστηκε από την οθόνη. "Ντέιν!" έκανα ταραγμένη.
Γιατί, από όλους τους ανθρώπους έπρεπε εκείνος να είναι εδώ, Θεέ μου; σκέφτηκα. Μία φορά είπα κι εγώ να ξεσκάσω με την Ιβέτ και να κάνουμε το κλασσικό girls night out και έπρεπε να πέσω πάνω του;
"Μικρός που είναι ο κόσμος, ε;" σχολίασε εκείνος χαμογελώντας, όχι όμως τόσο έκπληκτος όσο θα έπρεπε, δεδομένου του ότι δεν περίμενε να με δει εκεί.
"Τί κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησα έκπληκτη, μην μπορώντας να σκεφτώ κάποιον που τσάντισα και με μούτζωσε.
"Ότι κι εσύ" σχολίασε με ένα πονηρό χαμόγελο σκαλωμένο στα χείλη του. "Παρακολουθώ την ταινία. Παρακολουθούσα, βασικά, μέχρι που μια ενοχλητική δεσποινίδα στο μπροστινό κάθισμα έπιασε την κουβέντα με την φίλη της. Ξέρεις μήπως για ποιά μιλάω;" Το ύφος του ήταν παιχνιδιάρικο και έκανε φανερό πως είχε όρεξη να με τσιγκλίσει. Η Ιβέτ χαμογελούσε.
"Πρόσεχε τι λες, Ντέιν. Δεν μιλάω μόνη μου τόση ώρα. Μαζί σου μιλάω".
"Ποιός τη χάρη μου" σχολίασε και πάλι, όταν ένας τύπος μερικές θέσεις πιο κάτω άρχισε να μας κάνει παρατήρηση πως ήθελε να δει την ταινία. Μετά ακόμα κάποιοι θεατές τα έβαλαν μαζί του που άρχισε να φωνάζει στη μέση της ταινίας και κάποιος φώναξε εν τέλει τον υπεύθυνο και η προβολή σταμάτησε στη μέση.
"Αυτοί οι δύο φταίνε" φώναξε πάλι ο άντρας. Να τους βγάλετε έξω!" Εξεπλάγην κάπως όταν το δάχτυλό του έδειχνε εμένα και τον Ντέιν, ειδικά αφού μετά είχε συμμετάσχει σχεδόν όλη η αίθουσα. Γύρισα να τον κοιτάξω για να διαμαρτυρηθώ, αλλά εκείνος χαμογελούσε πονηρά. Ο υπεύθυνος μας έπιασε και τους δύο από το μπράτσο.
"Φοβάμαι πως θα πρέπει να σας απομακρύνω από την αίθουσα" σχολίασε και αφήνοντάς μου μισό δευτερόλεπτο για να πάρω την τσάντα μου, μας οδήγησε έξω. Πρόλαβα να δω με την άκρη του ματιού μου την Ιβέτ να αρπάζει τα πράγματά της καθώς και το μπουφάν μου και να μας ακολουθεί έξω.
Μόλις ο υπεύθυνος μας έβγαλε στο διάδρομο, ο Ντέιν ξέσπασε σε γέλια.
"Πώς μπορείς να είσαι τόσο αναίσθητος;" ξέσπασα. "Μου χρωστάς ένα εισιτήριο και ένα πακέτο ποπ κορν".
"Πρόσεχε τι ζητάς, μικρή, γιατί μπορεί και να το αποκτήσεις" σχολίασε και μου έκλεισε το μάτι. Η Ιβέτ μου έδωσε το μπουφάν μου. "Και τέλος πάντων, χαλάρωσε. Δεν σε έχουν ξαναβγάλει από σινεμά;"
"Είναι μια εμπειρία που θα έπρεπε να ζήσω στη ζωή μου;" ρώτησα ειρωνικά, πυροβολώντας τον σχεδόν με το βλέμμα.
"Ασφαλώς. Όπως ας πούμε, να ερωτευτείς έναν ξένο, να κάνεις έρωτα στο πρώτο ραντεβού, να κάνεις μια μεγάλη τρέλα στη ζωή σου - και δεν εννοώ μια τρέλα που θα σου δώσει απλώς μια κλήση για υπερβολική ταχύτητα".
"Πας να μου πεις πως τα έχεις κάνει όλα αυτά;" ρώτησα πιο επιθετικά από όσο σχεδίαζα, με τα χέρια κάτω από το στήθος. Και ίσως λίγο πιο ζηλιάρικα, από όσο σκόπευα. Και ο Ντέιν το κατάλαβε.
Σταύρωσε τα χέρια του και με κοίταξε περιπαικτικά. "Πας να πάρεις πληροφορίες για την προσωπική μου ζωή με έμμεσο τρόπο;" ρώτησε ανασηκώνοντας το φρύδι.
"Πω, είστε καταπληκτικοί, συνεχίστε" έκανε η Ιβέτ, μασουλώντας τα ποπ κορν της που είχε πάρει από την αίθουσα. Την αγνοήσαμε.
"Μια ερώτηση έκανα" είπα αμυντικά.
"Και γιατί να σου απαντήσω, ενώ μπορώ να σε αφήσω να το σκέφτεσαι όλο το βράδυ;" ρώτησε πονηρά, σκύβοντας από πάνω μου. Η Ιβέτ χασκογέλαγε πιο δίπλα και αν δεν ήταν φίλη μου θα είχα πλακωθεί και μαζί της.
"Πολύ μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου" σχολίασα. "Για κατέβα λίγο από τα σύννεφα που σκαρφάλωσες". Χωρίς να μπορώ να μαντέψω τον λόγο, το πρόσωπό του χλώμιασε για μία μόνο στιγμή και έπειτα κέρδισε ξανά την αυτοκυριαρχία του.
Με πλησίασε, φέρνοντας το πρόσωπό του μερικά εκατοστά μακριά από το δικό μου. "Θα σε δω αύριο το βράδυ στο ραντεβού μας" είπε. "Και τότε θα δεις αν έχω όντως μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου". Μου έκλεισε προκλητικά το μάτι, έπειτα ίσιωσε το κορμί του και ξεκίνησε να περπατάει περήφανος προς την έξοδο.



Πήρε λίγο ώρα για να καταλάβω πως ο πνιχτός ήχος που άκουσα ήταν η Ιβέτ που όντως πνίγηκε με τα ποπ κορν της. "Με αυτόν;" ρώτησε γουρλώνοντας τα μάτια, τόσο, που έλεγες θα βγουν από το κρανίο της. "Με αυτόν είναι το ραντεβού σου;"
"Ιβέτ, άκουσέ με" ξεκίνησα αλλά με έκοψε.
"Τί να ακούσω; Εσένα ο τύπος σε εκνεύριζε. Αλλά το προσπερνάω, γιατί όλοι λένε πως πίσω από ένα μεγάλο μίσος κρύβεται ένας μεγάλος έρωτας και τα σχετικά. Αλλά δεν ξεπερνάω το γεγονός πως έχεις ραντεβού με έναν τέτοιο κούκλο και δεν τρελάθηκες από την χαρά σου αρκετά για να μου το πεις. Δηλαδή, συγνώμη, αλλά μήπως είσαι στραβή;"
Την κοίταξα έπειτα από αυτόν τον χείμαρρο. "Παρακαλώ;"
"Κουκλίτσα μου, ο τύπος είναι - εντάξει θα είμαι πολύ ευγενική - είναι τόσο κούκλος που μου έρχεται να φωνάζω. Εσύ δεν παθαίνεις το ίδιο;"
"Κοίτα να δεις..." ξεκίνησα πάλι αλλά με έκοψε ξανά.
"Δεν κοιτάω τίποτα" είπε. "Είσαι σίγουρα στραβή που δεν έχεις λιώσει ακόμα με την πάρτη του. Ή αυτό, ή κάτι δεν πάει καλά μέσα στο κεφάλι σου. Και με τόση ιστορία, βρε καλή μου, υπάρχει πιθανότητα να είναι και το δεύτερο" σχολίασε και με έπιασε από το μπράτσο.
Εντάξει, είχε δίκιο, ο Ντέιν ήταν πραγματικά πολύ όμορφος. Μου άρεσε το γεγονός πως τα μάτια του δεν ήταν σκούρο καφέ, αλλά ένα φωτεινό καφέ που έφερνε σε χρυσό πολλές φορές. Μου άρεσε που δεν ήταν από εκείνους τους τύπους που το παρακάνουν με το γυμναστήριο, αλλά έδειχνε σαφέστατα ότι το τιμούσε δια της παρουσίας του και επιπλέον, μου άρεσε το χαμόγελό του. Μου άρεσε που γινόταν πονηρό μερικές φορές αλλά κυρίως μου άρεσε που άγγιζε τα μάτια του. Αυτό τον έκανε να μοιάζει πολύ γλυκός, σαν ένα μικρό παιδί.
"Δεν μιλάς, δεν λες κουβέντα" παρατήρησε η Ιβέτ καθώς πηγαίναμε προς το αμάξι της. "Ε, ρε γλέντια, πες μου ότι σκέφτεσαι το παλικάρι. Αυτόν σκέφτεσαι ε; Ξεστραβώθηκες επιτέλους; Λέγε, να πάω να ραφτώ; Θα έχουμε γάμους;"
"Ιβέτ, κάνε λίγο τον Μουγκό Τζο σε παρακαλώ, δεν έχω διάθεση να μιλήσω για την πάρτη του". Εκείνη μου έβγαλε τη γλώσσα.
"Ποιός είναι ο Μουγκός Τζο;"