Umursamaz(Aşkın Karanlığı)

-3-

-ÜÇÜNCÜ BÖLÜM-

Bölüm şarkısı :Taylor swift - Wildest Dreams

Hayatınız boyunca kalbinizi kıran birçok olay yaşarsınız , kalbinizi kıran kelimeler duyar , canınızı acıtacak duygularla karşılaşırsınız bazılarımız bu yüzden ağlarken bazılarımızın ise umurunda değildir kimin ne dediği . Eğer umursamazsanız şanslı tarafsınızdır çünkü kalbinizin kırılmaz ve tek bir damla göz yaşı dökmezsiniz .

Peki ya ben ? şu ana kadar umursamaz davranan ben kapının yüzüme kapanması ile ağlamaya başlamıştım. Umursamazlığım kalbime söz geçirememişti ya da göz yaşlarıma dur diyememişti. Her zaman ön plan da olan umursamazlığım , duygularım tarafından yıkılmamalıydı bu zamana kadar böyle içten ağlamamıştım . Nadir ağlardım zaten , nadir güldüğüm gibi. Duygularım sabitti 10 metre ileriden dudaklarımın kenarındaki yapay tebessümü gerçek sanabilirdiniz ama mesafe azaldığında gerçek sandığınız tebessüm kaybolur yerine yapayı gelirdi ama gözlerim için mesafe fark etmezdi çünkü onlar ifadesizliğini her zaman korumuştu şimdi ise ifadesizlik duvarlarını indirmişlerdi ve göz yaşlarım ile beraber bütün duygularımın akmasına izin vermişlerdi .Bir tek yağmur da gülerdim ben yağmurda ağladığım gibi .

Şu an kim olduğumu açıklamakta zorluk çekiyordum , nasıl olduğumu açıklamakta. Duygularım dışarıdayken kendimi çırılçıplak hissetmek doğru muydu ? Böyle olmamalıydı ben umursamazdım

"eskiden " dedi iç sesim "onun ellerini tuttuğundan beri umursamaz değilsin..."

***

Deniz her zaman tek sevgilim olmuştu severdim çünkü maviyi , suyun berraklığını . Aynı zamanda deniz her zaman sakinleşmeme yardım etmişti , düşüncelerimden kurtulmama ama bu gün deniz bile engelleyememişti düşüncelerimi . Dinmişti dışarıdan göz yaşlarım ama içimde devam ediyordu akmaya sanki hiç dinmeyecekmiş gibi , dünden beri susmamıştı duygularım düşünmekten sıkılıp denize gelmiştim belki yardım eder diye ama o bile düşüncelerimi susturamamıştı , denizin üstündeki güneş turunculaşmaya başlarken oturduğum banktan kalktım ve düşüncelerimi susturmak için çabalamaya eve doğru yürürken devam ettim .

***

Kapıyı açan anneme "merhaba " deyip odama geçtim . Düşüncelerimi susturmanın bir yolu yok deyip pes ettim ama en kısa zamanda ifadesizlik duvarımı örmeliydim , eğer bunu yapmazsam duygularım ortaya çıkardı ve bu isteyeceğim en son şey bile değildi .

***

Okulun ilk günüydü sabah erken saat de kalkıp hazırlanmıştım , her yaşıtım gibi annemin hazırladığı kahvaltıyı yapmıyordum çünkü annem işleri dolayısıyla geceleri de eve gelemeyebiliyordu bu sabahta erkenden çıkmıştı sanırım , annem avukattı başarılı bir avukat ama başarılı olması umurumda değildi belki işi ile ilgilendiği kadar benimle ilgilense daha iyi olurdu ama artık onun ilgisi bile umurumda değildi. Babam ise verdiği harçlıklarla beni mutlu ettiğini zannediyordu onun evi ayrıydı çünkü annemle babam ben 5 yaşında iken boşanmışlardı , kısacası yalnızdım .

Karnımın gurultusu artarken , önünden geçtiğim pastaneye girdim ve 1 simit alarak çıktım .Yediğim simit karnımın gurultusunu dindirirken , yürümeye devam ettim .

Okula geldiğimde bana olan garip bakışları ve fısıldamaları umursamayıp sınıfıma geçtim , her zaman böyleydi okuldakiler benim hakkımda ya da başkaları hakkında dedikodu yapmaktan çekinmezlerdi bu saçma dedikoduları umursayanlar ise soluğu kavgada alıyorlardı . Bana ise karışan kimse olmamıştı çünkü kimse ile muhabbetim yoktu hepsi sevgili düşkünü ergenlerden başka bir şey değillerdi. Hayata toz pembe gözlükler ile bakıp yaşıyorlardı ben ise o gözlükleri hiç takmayı denememiştim her zaman gerçeği görme taraftarı olmuştum bana göre hayatı gözlükler ile mutlu yaşamaktansa gerçekler ile mutsuz yaşamak daha mantıklıydı .

***

Yağmurun şiddetlenmesi bana 2 gün önceki göz yaşlarımı hatırlatırken eve yürümeye devam ettim . Unutmalıydım o günü . Gelen taksiye bindim gitmem gereken yeri biliyordum yapmam gerekeni de kalbim ne kadar istemese de ben ve düşüncelerim kararlıydık .

Geldiğim yer 'onun' eviydi ve tam zamanında gitmiştim , evinden çıkıyordu ama yalnız değildi elini tuttuğu bir kız vardı , kız gerçekten çok güzeldi kalbim ağlarken düşüncelerim şiddetle "bu son olsun " dedi , "bir daha 'onu ' görmek yok ..! ".

Artık bir hikayem yoktu , kahramanları da hikayemle beraber çöpe gitmişti kalbim ise sarsılarak ağlıyordu ama aklım , gözlerim yeniden ifadesizdi olması gerektiği gibi .Tekrar tekrar düşüncelerime hatırlattım "bu son...!"