Uitverkoren 2 De Doodswacht

Proloog

5 jaar later

Mijn hart bonkte in mijn keel. De adrenaline schoot door mijn lichaam. Ik dwong mijn benen nog sneller te rennen met alle energie die ik nog had. Wanhopig klemde ik het mandje tegen me aan. Ik moest het halen. Ik mòèst. Tony was ik onderweg al kwijt geraakt, met heel mijn hart hoopte ik dat hij in leven was, maar eerst ben  ik gedwongen dit te halen en als ik dat niet deed...

Tranen sprongen in mijn ogen, die mijn zicht wazig maakte. Daar wilde ik niet eens aan denken. Niet nu.
Nu moest ik sterk zijn.
Ik sloeg rechtsaf en zag het bos lichter worden en minder begroeit. Een klein lichtje van hoop flakkerde weer aan. De grond had een blauwige gloed. Ik was dichtbij!

Toen begonnen mijn benen te wiebelen en ik verloor controle over ze. Met een klap viel ik op de bodem van het bos, het mandje kwam een meter bij mij vandaan neer en een vlijmscherpe pijn schiet door mijn rechterknie. Ik keek omlaag en zag een lange zwarte pijl.

Ze hadden me te pakken.

Op mijn tanden bijtend, sleep ik met mijn handen mezelf naar voren. Uit het mandje hoor ik gehuil. Nee! Zo verraadden ze zich nog

De pijn negerend sleep ik mezelf verder en verder, tot de poort. Met een gat van verdriet in me neem ik ze nog een laatste keer in mijn armen. Ze keken me met hun sprankelende,  onschuldige ogen aan. Liefkozend streelde ik de kleine gezichtjes.

"Het spijt me, vanaf nu zal Merle voor jullie zorgen." fluister ik met een brok in mijn keel. Haperend neem ik een hap lucht en ga verder "Hier is het niet veilig en ze mogen niet van jullie bestaan weten. Mama en papa houden van jullie." Ik drukte een kus op beide hoofdjes en duwde de mand door de poort heen. Mijn hart werd leeg en stille tranen drupten omlaag.

Plotseling voelde ik een scherpe steek in mijn huid bij mijn rug, de klap sloeg al het lucht uit mijn longen en pijn verspreidde zich als een brandend vuur.

Vervolgens duisternis.