Çıktım yine balkona...
Sindim yine en köşeye. Son kalan sigaramı da yaktım. Dumanı ciğerlerimi doldururken yokluğunun ıssızlığı yine sardı bütün bedenimi. Çektim dizlerimi iyice kendime doğru.
Gökyüzüne bakıp en parlak olan yıldızı seçtim. Oda sen gibi ışıl ışıldı. Ama yalnızdı. Etrafında tek bir yıldız dahi yoktu. Belki sende onu izliyorsundur diye anlattım ona yokluğunun zorluğunu. Birden ışığı söndü. Sanki yokluğunun soğunu hissetmiş gibiydi.
Birazda varlığının güzelliği anlattım. Sanki varlığın o yalnız yıldızı mutlu etmiş gibiydi. Derin bir nefes çektim. Gözümden akan tek bir damlaya aldırış etmeden devam ettim seni anlatmaya.
Dayanamadı ve yavaşça kayarak yok oldu gökyüzünden. Benim varlığımı silememişti yokluğunun acısı, ama o yıldızın yok olmasına sebeb oldu. Beni yok etmedin ama bir yıldız yok oluşunu izlettin. Diğer uçtaki zar zor belli olan yıldıza baktım sanki beni andırıyordu. Soluk, diğer yıldızlara küsmüş, varolmakda zorlanan bir hali vardı. Birden o en parlak olan yıldız yanında belirdi soluk olan yıldızın. Sen yanımda belirdin. Bize benzettiğim yıldızlar bile yalnız bırakmamıştı birbirini.
Beni hayalinin rahat bırakmadığı gibi. Hayalinin beni yok etmek için yanımda olduğu gibi. Ya ikisi birden yok olacaktı. Yada ikiside parıldayacak diğer yıldızlara nisbet yapacaklardı.
Sen gözden kaybolan yıldızsın. Umarım bir gece yanıma sokulur varolursun...
