My angel

-3-

Ik zit naast een mevrouw met een klein meisje van een jaar of 3. Het meisje kijkt boven een papiertje uit naar mij, en gaat daarna met haar hele gezichtje achter het papiertje. Ze gaat zo nog een tijdje door en ik doe gezellig mee om haar te vermaken. Ze lacht steeds heel ondeugend als ze boven het papiertje uit kijkt.
Haar moeder glimlacht naar me en wilt me daarmee waarschijnlijk bedanken omdat anders zij dat steeds moet doen, ik glimlach terug.
Na een uurtje spelletjes te hebben gespeeld met het meisje komt er een stewardess langs met drinken en een hapje. Ik bedank haar en drink mijn bessensap op.
Na de 11 lange uren vliegen kom ik eindelijk aan in Mexico!
Ik ga naar de band waar mijn koffer zometeen komt, en wacht, en wacht, en wacht...
Er komt een meisje naast me staan ze heeft mooi bruin, krullend haar.
Ze ontdekt dat ik naar haar kijk en ze bloost. Ik kijk snel terug maar heb nog steeds haar mooie ogen in mijn gedachten; diep groene ogen met een lieve twinkeling erin.
Opeens zie ik mijn koffer langs gaan en moet rennen om hem nog te kunnen pakken. Ik zie het meisje me uitlachen en ik glimlach zwakjes.
Ik besluit om nog even iets te eten te halen en daarna een overnachtingsplek te gaan zoeken.
Ik loop naar een winkeltje en koop een broodje en nog wat te drinken. Als ik de winkel uitloop, loop ik zo tegen het meisje dat net naast me stond, ze valt op de grond en laat haar handtas vallen.
"Kluns" zegt ze tegen me met een venijnige blik.
"O sorry, ik lette even niet op... Gaat het?" Zeg ik beschaamd.
"Op het feit na dat ik op de grond lig denk het wel ja..." Zegt ze geïrriteerd.
"Wacht ik zal om het goed te maken je een drankje trakteren, als je even de tijd hebt?"
Eindelijk lacht ze weer naar me met die mooie lach van der.
"Nou ja, dat is wel het minste wat je kunt doen" zegt ze plagend.
We zitten in een restaurantje en raken een beetje aan de praat.
"Hoe heet je" vraag ik.
"Laila" zegt ze "jij?"
"Ik heet Nathan, zat jij ook in dat vliegtuig?"
"Ja, op stoel 9F."
"Haha ik zat op 12F! Maar waarvoor ben jij naar Mexico? Want ik geloof niet dat je hier woont toch?"
"Nee ik woon hier niet... Maar tja het is moeilijk uit te leggen waarom ik hier ben..."
"Ja dat is waar"
Ik vertel zelf wel waarom ik hier ben, ook vertel ik over mijn moeder en dat ik in een pleeggezin woon.
"Wow wat erg van je moeder! En ik hoop dat het goedkomt met je vader en jou." Ze zegt het op een lieve, oprechte stem.
Ik voel dat ik warm word vanbinnen...
"Ik zal toch wel wat over mezelf vertellen; Ik ben toen ik zeven jaar was mijn moeder verloren, ze had kanker... Ik dacht toen dat het het einde van de wereld was en ik nooit goed kon opgroeien... Ze lacht even. Gelukkig had ik mijn vader nog en die heeft mij erdoorheen geholpen. Nu ik achttien ben hebben ze bij mij ontdekt dat ik ook kanker heb... De kanker is zelfs al zo erg verspreid dat ik waarschijnlijk nog maar ongeveer een jaar te leven heb... Ik heb besloten om in mijn laatste tijd die ik nog heb mijn lievelingsland te bezoeken en rond te trekken..."
Ik weet niet wat ik moet zeggen en het is even stil... Daarna zeg ik;
"Wat super erg... Ik weet gewoon niet... Ik vind het gewoon zo erg voor je..."
"Dankje" ik hoor dat ze verlegen word.
"Hoe ga je rondtrekken? Lopend, liftend?" Vraag ik.
"Ik ga liften, anders is het te vermoeiend in die hete zon." Ze puft.
"Ik ga ook liften naar mijn vader, hoe ga je liften? Ga je iets naar boven liften?
"Ja en dan hopelijk naar de kust."
"Zullen we anders samen liften?"
"Ja leuk! Ga jij nog ergens overnachten eerst?" Vraagt ze.
"Ja in het hotelletje naast het vliegveld, ga jij daar ook?"
"Ik had nog geen plannen waar ik zou gaan overnachten maar dat lijkt me wel wat dus ja ik denk het wel, haha."
"Zullen we er samen heen gaan?" Stel ik voor.
"Ja, dat is goed."
"Oke, kom mee dan!"
Ik leg wat geld op het tafeltje en loop de kant van het hotelletje op.