Abim

[A-1]

"Başınız sağolsun." Yanımdan bana taziye dileyen kadına başımı sallayıp "Sizde sağolun."dedim.

Göz yaşlarımı siyah saçlarımın üstüne rastgele örtülmüş olan şalıma sürerken.Bu hareketi bugün kaçıncı kez yaptığımı bilmiyordum.
Yanıma abimin gelmesiyle ona döndüm."Hadi Efsa,mezarlığa gitmeliyiz, cenazeler oraya gidiyor."

Başımla onaylayıp arabaya bindim.Yanıma oturan abim şoföre "Gidelim."dediğinde araba hareket etmeye başladı.Abimin göğsüne yaslanıp mırıldanmaya başladım."Gelmiyecekler Atakan, bir daha asla gelmeyecekler."
"Her zaman yanında olacağım Efsa.Onlar gitmiş olabilir.Ama ben gitmeyeceğim."

Mezarlığa varınca kapıyı açıp kazılan mezarlara doğru ilerledim.Annem ve babam gömülürken etrafta ağlama sesleri ve hocanın okuduğu Kuran sesi dışında hiç ses yoktu.Bir süre sonra herkes arabalarına binip gitti.Abim ve ben mezarların başına çökmüştük.Ben sessizce ağlarken abim sırtımı sıvazlıyordu.

"Öz ailem kadar severdim onları, hala da seviyorum. Allah rahmet eylesin."diyip kalkıp dua okuduktan sonra elini bana uzattı."Gidelim artık.Hava kararıyor." Her ne kadar onların yanından ayrılmak istemesemde elini tutup kalktım.O da çok üzgündü.Böyle yapıp onu daha çok üzmek istemiyordum.Eve varınca salona geçip oturduk. Ev kalabalıktı.Cenaze için yurtdışından gelmiş akrabalar, ortaklar evin çeşitli odalarına yerleşmiş kalıyor, bazıları ise salonda bizimle oturuyordu. Abimin dizinde yatarken televizyondan gelen sesle kafamı o yöne çevirdim. Ağlamaktan şişmiş olan gözlerimi bir kaç keş kırpıştırdıktan sonra haber skiperini dinlemeye başladım.

"Akpınar ailesinden Celal Akpınar ve eşi Canan Akpınar 2 gün önce yaptıkları trafik kazası sonrası girdikleri komada hayatlarını kaybettiler.Bugün cenazeleri İstanbul'da defnedilen Celal ve Canan Akpınar'ın Gürsoy ailesi ile yaptığı anlaşmanın ne olacağı merak konusu.İki hafta önce yapılan büyük bütçeli anlaşmanın seyrinin hangi yönde olacağı ile ilgili ne Akpınar ne de Gürsoy ailesinden bir açıklama geldi.Akpınar ailesine başsağlığı diliyoruz.."

Haberi dinlerken sinirlenmiştim.Daha iki gün önce komaya giren bugün hayatlarını kaybeden anne babamı düşüneceğime gidip anlaşmayı mı düşünmeliydim yani ?

"Haklılar.Anlaşmaya nerden baksan 2 trilyon para yatırıldı.Bi an önce bu konuyu çözmessek şirket batmaya kadar gidebilir.Ee çocuklar hanginiz şirketin başıma geçecek ?" diyen dayımı ağzım açık dinliyordum.

Paragöz bi insan olabilirsin ama daha bugün kardeşini kaybetmişken nasıl şirketi düşünürsün ?

"Biz bunları tartışacak zamanı bulamadık dayı. Ama sen düşünecek zamanı bulmuşsum anlaşılan.Sen kimin şirketin başına geçeceğinide kararlaştırmışsındır.Söylesene sen kimi düşünüyorsun !?"diyen abime bakıp hafifçe kolunu sıktım.Bana döndüğünde hafifçe gülümsemeye çalıştım.Bir de dayımla kavga ederse evde çıkacak olan izdihamı biliyordum çünkü.

"Şirketin başına Akpınar kanından biri geçmeli.Sende evlatlık olduğuna göre tabii ki Efsa geçmeli." diyince gözlerimi sımsıkı yumdum.Ve açıp abime döndüm.Abimin gözleri hafifçe yaşlanmıştı.Zaten ağlamaktan kızaran gözleri yine dolmuştu.Dayımın her fırsatta abima evlatlık olmasını söylemesi sinirime dokunuyordu.

"Abimin öz yada üvey olmasınım ne önemi var dayı !? Bazıları öz akrabamız olmasına rağmen yerini ve konumunu bilmeden konuşabiliyor.Size iyi geceler biz abimle yatmaya gidiyoruz.Sende aklında hangimizin şirketin başına geçip geçmeyeceğini düşün.Ama şunu unutma ki o şirket bizim.Sen kendi şirketinle ilgilen."dedikten sonra abimin kolunu tutup yatak odasına doğru yürümeye başladım. Kendisini savunabilirdi, biliyorum.Ama bu kez dayanamamıştım.Abim kendi odasına gittikten sonra odama girip üstümü değiştirdim.Abimin birazdan ağlayacağını biliyordum. Dışardan gören onu asla ağlamaz, üzülmez ve yıkılmaz sanabilirdi.

Ama o öyle değildi.Zaten bugün anne-babamızı kaybetmiştik birde üstüne dayım yüklenmişti.Odasına ilerleyip kapıyı tıklattım.Yorgun ve bitkin bir sesle "Evet." dediğini duyunca içeri girdim.Evet ağlamıştı işte.

Yanına gidip yatağa yaklaştım.Ona bakarak "Yanında uyuyabilir miyim ?"
"Gel bakalım." Açtığı yorgana girip ona sarıldım gözlerimi kapatarak onu öptüm. Geri çekilip gözlerine bakarak"Dayım veya başkaları ne derse desin abimsin.Artık babam ve annemdesin.Her zamanki gibi her şeyimsin." diye cümlemi bitirince bana daha sıkı sarılıp "Her şeyinim, her şeyimsin."dedikten sonra gözlerini kapattı.

20 yaşında olsam bile her zaman abime ihtiyacım olacak.Onunda bana.Ve ben her zaman her şeyimle onunla olacağım.O benim bende onun.

--
Selinay Arık