Hava durumunu izlerken bir şehiri daha içim burkularak duyacak olmamın hüznünü tarif edemem size . Bu hüznü ben doğurdum . Kendi ayaklarımla gittim . Kendi ellerimle dokundum . Kendi sözcüklerimle teslim oldum . Bir umut yeşerttim içimde . En fazla birkaç gün ayakta tutabildim . Bilmiyordum . Bilmiyordum en derinden yaralı olduğunu . Yarasını gizlediğini bilseydim , ihlal eder miydim sınırlarını . Yaklaşır mıydım bir nefes mesafesi kadar. Bilseydim , ince uzun parmaklarını kavrarmıydım ellerimle . Çay içişine tanık olur muydum , yürür müydüm aynı kaldırımda , gülüşünü kazır mıydım hafızama, gözlüklerine parmak izlerimi bırakır mıydım . Bilseydim , sabahları anlamsız bir tebessümle uyanır mıydım .
Şimdi gelmeyen günaydın mesajlarıyla ağırıyor gün . Şimdi yediği yemeği , gezdiği caddeyi , kaldığı arkadaşlarını bilmeyerek bilinmez , suskun bir zamanı yaşıyorum . Şimdi, onun benden uzaklaşan yelkenine, sadece rüzgar oluyorum .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Esmer Yokluk
PoetryBir erkeğin bir başka erkeğe bu kadar tutkulu , bu kadar başıboş , bu kadar vurdumduymaz bağlanacağını bilmezdim . Varlığıyla ama daha çok yokluğuyla kendine methiyeler yazdıran esmer güzel . Tüm cümlelerim sana çıkıyor şimdi ve sen dışında herkes s...
