Esmer Yokluk

Adsız ...

Önemsemeyerek , isteksiz ve sıradandı sohbetimiz... Denk geldiğimizde edilen ayak üstü hal-hatır sohbeti işte... Sonra ne olduysa bilmiyorum belki de Tanrı'nın işgüzezarlığı bir gece uzun uzun konuştuk, konuştukça zevk aldık, zevk aldıkça aklımızda soru işaretleri ile boğuştuk... Çok kolay itiraf edemem ben... Utangacımdır... Etkilendiğimi söyleyemem ve bu dile vuramamazlık hep kaybettirmiştir bana ya neyse konumuz şimdilik bu değil... O geceyi bittirdikten sonra sabah gözümü açar açmaz aklımda oluşun kuşkulandırdı beni... Ürktüm... Yüzümde anlamsız bir tebessüm, gözümde çapak, aklımda sen, yatağın içinde hiç bir yere sığdıramadığım mutlulukla kalakaldım... Kendime gün boyu ne kadar telkinler versemde söz geçiremiyordum ki gönlüme... Yazmamak için parmak uçlarımla giriştiğim mücadele görülmeye değerdi inan... Yazdım... Yazdın... Sustuk... Şarkılar söyledik, şiirler okuduk ... Sonra bir gece kaybetmekten korktuğum bir gece tüm cesaretimi toplayıp imla kurallarını intihara sürükleye sürükleye anlatmaya çalıştım... Anlattımda... Korkularını biliyordum, dinlemiştim... Ama yine de direttim ayağımı bekledim... Fakat gözardı ettiğim , bile bile görmezden geldiğim bir şeyler vardı ki bunu ben hep yaparım istenmediğimi hissettiğim zaman... Kapadım gözlerimi , dikkatini dağıtıp kendime çekmeye çalıştım seni... Bir an bile boş bırakmamam lazımdı çünkü ani bir sessizlikte çekip gidebilirdin... Bunun için gece yarılarında uyanıp sana dair cümleler kurdum en fiyakalısından... Lakin , gözlerinizi nasıl kaparsanız kapayın gitmeyi kafasına koymuş birini yolundan döndüremiyormuşsunuz... Malum olduğu bir akşam hiç bir çağrıma cevap almadığımı gördüğümde umudumu yeşil tutacak ne varsa hepsini attım... Yara'ya karşı deneyimliydim... Ama her ne kadar deneyimli olursanız olun her giden farklı bir isimle farklı bir yara açıyor... Payınıza bu yaraları kapamak düşüyor... Sancılı, uyuşuk, suskun bir hayat bahşediyorlar size...

Şimdi biz,

derinlerde bir yerde

ağır ağır susuyoruz...