Esmer Yokluk

Gidiyorsun . . .

Güldüğünde gözlerinin küçülmesine inat içimde kocaman bir huzur açardı...
Hep gül isterdim ...
Gülmek sadece sana yakışırdı...
Yanıbaşımda olup dokunamasamda kokunu çekerdim içime gizli gizli...
Bilmezdin...
Hiç bitmeyecek cümleler kurmanı isterdim ...
Noktası olmayan, öznesi ben olan cümleler...
Beni sevdiğini söylemeni beklerken bulurdum kendimi bazen...
Duyamadığımda içime gömülür, kırıklığımı yaşardım da belli etmezdim...
Ama severdin beni ...
Yanımdayken benimdin ...
Göğsüm kabarırdı yanında, kimse bilmesede sen benim sevgilimdin...
Tartışırdık uzun uzun...
Uzadıkça yakınlaşırdık farkında olmadan..
Sonra birbirimize gülerken bulurduk kendimizi...
Farklıydık anlayacağın...
Ağzından gitmek eylemine dair bir cümle döküldüğünde küçük bir çocuk gibi pusardım, korkardım...
Eve gideceğin ya da gitmen gerektiğin aklıma gelmezdi o an...
Terk edip gideceğin gelirdi...
Hani derler ya insanın korktuğu başına gelirdi...
Bize dair anılar biriktirecektim aslında ...
Yapılması gerekenler kursağımda değilde, dudak kıvrımlarımda tebessüm olmasını isterdim...
Şimdi her biri kocaman bir iç çekiş...
Şimdi esmer bir cennetten, gri bir yokluğa gidiyorum...
Ağır, yaralı, solgun bir gece...
Doğum gününün ertesi içimde kelebekler ölüyor ...
Gidiyorsun benden usul usul ve beni gecenin esmerliğine emanet ediyorsun...
Sesini, kokunu, gülüşünü başka hayatlara saklıyorsun...
Gidiyorsun...
İçimden seni bana sormadan söküp alıyorsun...
Gidiyorsun...
O korktuğum cümleyi avuç içime sıkıştırıp içimden düşüyorsun...
Gidiyorsun ...