คนทุกคนเกิดมาพร้อมกับนาฬิกาขีวิต ใครจะอยู่นานหรือสั้นมันขึ้นอยู่กับตัวเลขบนหัวของพวกเขา แต่น่าเศร้าที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยว่าพวกเขาเหลือเวลาอีกเท่าไหร่
ฉันชื่อแม็กซีน ชอว์ และฉันเหลือเวลาอีกสามสิบวันก่อนจะหมดอายุ
คุณอาจจะถามฉันว่า "เธอรู้ได้อย่างไร ก็ไหนเธอบอกว่าไม่มีใครรู้" คำตอบคือฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันแค่เห็นตัวเลขโรมันสีขาวลอยอยู่บนหัวของฉันทุกวันในกระจกตั้งแต่ยังเด็ก คุณย่าเคยบอกไว้ว่ามันคือของขวัญจากพระเจ้า
"แม็กซ์" เสียงเรียกของเพื่อนสนิทของฉัน แองเจล่า ดังขึ้นเบาๆ จากด้านข้าง เรากำลังยืนอยู่หน้าล็อกเกอร์ของฉัน "แม็กซีน" เธอย้ำเมื่อไม่มีการตอบรับของฉัน ฉันละสายตาจากกระจกด้านในตัวล็อกเกอร์และมองไปที่เธอ
"ว่าไง" ฉันยักคิ้วขึ้นสูง
"เธอยืนมองกระจกนานมากเลยนะ ตาค้างหรือไง" ฉันถอนหายใจออกยาวๆ แองเจล่ารู้เรื่องนาฬิกาชีวิต แต่ฉันไม่อยากบอกเธอว่าฉันเห็นเลขอะไรบนหัวของฉัน ฉันกลืนก้อนแข็งในคอและยักไหล่
"ไม่มีอะไร ฉันแค่รู้สึกว่าหน้าฉันดูแปลกไปกว่าเก่าเฉยๆ" ฉันโกหก ฉันเห็นเลขสามสิบในกระจก ไม่ใช่หน้าที่แปลกไป เธอดูเหมือนจะไม่เชื่อแต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ
"ฉันว่าเราไปเรียนได้แล้วนะ เจอกันหลังเลิกเรียนที่เดิมนะ" เธอพูดและแยกออกไปพร้อมกับหนังสือคณิตศาสตร์หนาๆ ในอ้อมแขน
ฉันและแองเจล่ามีตารางเรียนที่ต่างกัน ช่วงเช้าของบางวันเราจะเรียนด้วยกัน แต่ช่วงบ่ายของทุกวันจันทร์ อังคารและพฤหัสเราจะแยกกันเรียน แต่เธอเลิกเร็วว่าหนึ่งคาบเรียน เราเลยตกลงกันไว้ว่าจะไปเจอกันที่ร้านกาแฟในห้างสรรพสินค้าใหญ่ใกล้บ้าน เพราะเธอไม่อยากเสียเวลาคุณภาพของเธอกับการที่ต้องมานั่งตอบคำถามลามกของพวกนักเรียนชายในโรงเรียน
YOU ARE READING
The Countdown
General Fictionคนทุกคนเกิดมาพร้อมกับนาฬิกาขีวิต ใครจะอยู่นานหรือสั้นมันขึ้นอยู่กับตัวเลขบนหัวของพวกเขา แต่น่าเศร้าที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยว่าพวกเขาเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ ฉันชื่อแม็กซีน ชอว์ และฉันเหลือเวลาอีกสามสิบวันก่อนจะหมดอายุ (ยังไม่ผ่านการแก้ไขและเขียนใหม่อย่าง...
