นักเรียนไม่ต่ำกว่าสามพันคนกำลังเดินและวิ่งเข้าห้องเรียนของตัวเอง ฉันกอดสมุดวาดรูปเล่มใหม่ที่ฉันฝากแองเจล่าซื้อไว้ด้วยความกลัวที่ฉันจะทำมันตก สมุดเล่มนี้ใหญ่กว่าเล่มเก่านิดหนึ่ง ซึ่งมันดี เพราะฉันมีเรียนวิชาศิลปะในเทอมนี้ มันจะทำให้ฉันวาด (ระบายอารมณ์) ได้เยอะ
ฉันมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนศิลปะแล้วนั่งลงบนที่ประจำของฉัน ฉันวางกระเป๋าเป้ลงกับพื้นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มันเป็นเวลาแปดโมงครึ่ง แองเจล่ายังไม่มาโรงเรียน และไม่มีสัญญาณที่จะมาในเร็วๆ นี้ ฉันเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋ากางเกงและหยิบดินสอออกมา ฉันเปิดสมุดแล้วลงมือวาดแองเจล่าเป็นของขวัญวันเกิดที่กำลังจะมาถึงของเธอเป็นการข้ามเวลา
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก... เสียงของนาฬิกายังไม่ยอมจากฉันไปไหน มันคงกลัวว่าฉันจะไม่มีเพื่อนคุย ฉันกรอกตาและสบถในคอ "อะไรกัน สบถแต่เช้าเลยเหรอ" ฉันไม่อยากเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง ฉันรู้ดีว่าเขาคือใคร
"ไปไกลๆ ตีนเลย นอร์แมน ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยกับหมา" ตาของฉันไม่ได้ละไปจากสมุดวาดรูป แต่ฉันสามารถได้ยินเสียงเคิร์ทกรอกตาอยู่ใกล้ๆ เขาไม่ได้ทำตามที่ฉันบอก เขากลับทำในสิ่งตรงข้าม
เขาลากเก้าอี้เข้ามาใกล้ฉันและชะเง้อมองสมุดวาดรูปของฉัน "เล่มใหม่เหรอ"
"ไปไกลๆ"
"เห็นแล้วก็นึกถึงเล่มเมื่อวาน" ฉันหันขวับไปหาเขา "ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย"
"ก็นายเปิดมันดูโดยไม่ขออนุญาต มารยาทไม่มีหรือไง"
"มี แต่ฉันแค่ไม่ใช้มันกับเธอแค่นั้นเอง แต่รายการสิ่งที่อยากทำอะไรนั่นแลดูน่าสนใจดีนะ เธอจะทำมันคนเดียวเหรอ"
"อืม"
"สนใจผู้ช่วยไหม"
"ไม่"
"เอาน่า มันน่าสนุกดีออก" ใช่ แต่ถ้านายเข้ามายุ่งมันจะไม่สนุก
YOU ARE READING
The Countdown
General Fictionคนทุกคนเกิดมาพร้อมกับนาฬิกาขีวิต ใครจะอยู่นานหรือสั้นมันขึ้นอยู่กับตัวเลขบนหัวของพวกเขา แต่น่าเศร้าที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยว่าพวกเขาเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ ฉันชื่อแม็กซีน ชอว์ และฉันเหลือเวลาอีกสามสิบวันก่อนจะหมดอายุ (ยังไม่ผ่านการแก้ไขและเขียนใหม่อย่าง...
