'โครม' รถเก๋งสีขาวเบรคอย่างกระทันหัน แต่มันสายไปแล้ว ฉันได้ลงไปนอนอยู่บนพื้นแล้ว สิ่งเดียวที่ฉันมองเห็นตอนนี้คือท้องฟ้า แต่ภาพมันเบลอจนมองแทบไม่เห็น
คนขับรถเปิดประตู ก้าวลงมา และรีบวิ่งตรงมาหาฉัน เขานั่งยองๆ และสำรวจความเสียหายบนร่างกายของฉัน เขาไม่ได้มองรถของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ของเหลงสีแดงอุ่นๆ ไหลลงจากศีรษะไปยังพื้นถนนร้อนๆ มันเจ็บ เจ็บมากจริงๆ ฉันอยากจะร้องออกไป แต่แรงของฉันเหมือนถูกสูบออกไปโดยรถคันนั้น
"ตื่นๆ ลงไปกินข้าว!" เสียงนาฬิกาปลุกส่วนตัวของฉัน แทนเนอร์ หรือน้องชายของฉัน ดังขั้นหลังจากเสียงเปิดประตู ฉันและแองเจล่าสะดุ้งตกใจ ฉันกลิ้งตกเตียง ส่วนเธอยังนอนอยู่บนเตียง คุณจะบอกว่าฉันขี้ตกใจก็ได้ เพราะมันคือความจริง
มันก็แค่ฝัน แม็กซ์ แต่โอ้ย กระดูกของฉันแตกหรือหักบ้างหรือเปล่าเนี่ย แทนเนอร์ระเบิดหัวเราะอันน่ารำคาญของเขาออกมา ก่อนจะยอมเดินเข้ามาช่วย ฉันยื่นมือไปจับมือของเขาและค่อยๆ ยืนขึ้น
"นายผิด" ฉันบอกและชี้หน้าอกของเขา เขาขยี้ผมของฉันจนยุ่งแล้วหัวเราะอีกครั้ง คราวนี้ฉันต่อยเขาเข้าที่อก
บอกกี่ครั้งแล้วหะ ว่าอย่าทำให้ฉันโกรธตอนเช้า เขาร้องเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังสามารถหัวเราะต่อได้ ฉันส่ายหน้าและเดินไปยังห้องครัว
สิ่งแรกที่ฉันได้กลิ่นคือแพนเค้ก ตามมาด้วยเบคอน ขนมปังปิ้ง เนย และเมเปิลไซรัป ท้องของฉันคำรามเมื่อได้กลิ่นหอมยั่วยวนเหล่านั้น ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของฉันและยกแก้วชามะลิตรงหน้าขึ้นดื่ม แม่รู้เสมอว่าฉันอยากกินและดื่มอะไร ฉันขอเดาว่ามันเป็นเพราะฉันชอบกินอะไรเดิมๆ ซ้ำๆ กัน
ตรงหน้าฉันมีจานที่เต็มไปด้วยแพนเค้กและเบคอน ฉันวางแก้วลงแล้วลงมือเขมือบ ใช่ เขมือบ ฉันจะใช้คำว่ากินไม่ได้ เพราะมื้อเข้าและค่ำเป็นมื้อที่ฉันชอบมากที่สุด (เพราะแม่เป็นคนทำ) และฉันไม่เคยกินอาหารของแม่แบบปกติเลย ฉันเป็นคนประเภทที่เมื่อได้อาหารมาแล้ว มันจะหายไปภายในเวลาห้านาที
YOU ARE READING
The Countdown
General Fictionคนทุกคนเกิดมาพร้อมกับนาฬิกาขีวิต ใครจะอยู่นานหรือสั้นมันขึ้นอยู่กับตัวเลขบนหัวของพวกเขา แต่น่าเศร้าที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยว่าพวกเขาเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ ฉันชื่อแม็กซีน ชอว์ และฉันเหลือเวลาอีกสามสิบวันก่อนจะหมดอายุ (ยังไม่ผ่านการแก้ไขและเขียนใหม่อย่าง...
