พักกลางวัน 11:20 น.
"อะไรนะ!!" ฉันตะโกนใส่แองเจลาสุดเสียงกับสิ่งที่เธอเพิ่งบอกฉัน เธอดูไม่ตกใจกับฉันเลย ต่างจากคนอื่นๆ นับพันในโรงอาหาร บ้างก็กรี้ดตามฉัน บ้างก็สบถ บ้างก็สะดุ้งโหยงจนแทบตกเก้าอี้
แต่ฉันไม่สน
"เธอได้ยินถูกแล้ว แม็กซีน เธอได้แสดงเป็นจูเลียตคู่กับพ่อรูปหล่อของเธอ"
"ฉันไม่เชื่อ"
"แล้วแต่เธอ ที่รัก แต่มิสเตอร์มาร์โลประกาศให้โลกได้รู้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว"
"เล่ามา เล่ามาให้หมดเลย"
ห้องเรียนการแสดง 10:32 น.
"วันนี้คุณนอร์แมนมาเรียนไหมครับ" อาจารย์สอนวิชาการแสดง มาร์โล เอ่ยถามเสียงดังฟังชัด
"มาครับ" ผู้ถูกกล่าวถึงขานรับด้วยความเบื่อหน่าย มาร์โลยิ้มดีใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาดูตื่นเต้นมากทีเดียว
"ผมมีข่าวดีจะบอกคุณ" มาร์โลหยิบกระดาษสีครีมที่ถูกพับเป็นสี่เหลี่ยมจัตตุรัสขนาดเล็กออกจากกระเป๋ากางเกงและคลี่มันออก ก่อนจะขยับแว่นตาให้เข้าที่และไล่สายตาไปตามตัวหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นอย่างลวกๆ "คุณได้รับบทเป็นโรมิโอในละครเวทีของโรงเรียนในวันที่สิบห้า เดือนกรกฎาคมที่จะถึงนี้ ส่วนคนที่จะเล่นเป็นจูเลียตของคุณคือคุณชอว์"
นักเรียนทุกคนช็อกกับข่าวดีของมาร์โล เคิร์ทเองก็เช่นกัน แต่เขากลับยักไหล่และไม่ประท้วง เพราะเขารู้ดีว่าจูเลียตของเขาจะต้องทำหน้าที่นั้นได้ดีกว่าเขาเป็นแน่
เท่าที่เคิร์ทจำได้ งานละครเวทีป็นสิ่งที่แม็กส์ชอบมากที่สุดของโรงเรียน รองลงมาจากการกินและการมองคนอื่นด้วยสายตาเย็นยะเยือกอย่างไร้เหตุผล และเธอเองก็เป็นนักแสดงชั้นดี เป็นที่ชื่นชมของทุกคนที่เข้าชมละครของเธอ หากเธอรู้เรื่องนี้เข้าเธอจะต้องอาลวาดแน่ๆ
YOU ARE READING
The Countdown
General Fictionคนทุกคนเกิดมาพร้อมกับนาฬิกาขีวิต ใครจะอยู่นานหรือสั้นมันขึ้นอยู่กับตัวเลขบนหัวของพวกเขา แต่น่าเศร้าที่คนเหล่านี้ไม่รู้เลยว่าพวกเขาเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ ฉันชื่อแม็กซีน ชอว์ และฉันเหลือเวลาอีกสามสิบวันก่อนจะหมดอายุ (ยังไม่ผ่านการแก้ไขและเขียนใหม่อย่าง...
