Rafaella
Her gün ki gibi hastanede Ollienin yanında bekliyorduk. Neymar tüm suçu kendine atıp saçma sapan zırvalanıyorken doktor içeri girdi.
" Sizinle konuşmam gereken bir konu var."
"Dinliyoruz" dedim büyük bir merakla.
"Ollie 3 aşşağı 5 yukarı 1 yıldır makineye bağlı yaşıyor. Bunu sizde biliyorsunuz. Hepimiz zor zamanlar atlattık. Fakat şimdi sıra en zorunda. Demek istediğim şey... Olivia'nın yaşam belirtileri gitgide düşüyor, bu hafta da uyanmazsa makinenin fişini çekmek zorundayız"
Fiş. Çekmek. Makine . Olivia. Bu hafta.
Doktorun dediği herşey beynimde yankılanıp duruyordu. Uyanıcaktı ya da ölecekti. Neymar kendini tutamayıp anneme sarıldı ve ağlamaya başladı. Ben kıpırdayamıyordum bile. Kız kardeşimin ölümünü görmek istemiyordum. Doktor tarihi bir kapıda yazdı ve masaya bırakıp odadan ayrıldı. Hepimiz şok olmuştuk, onca uğraş, onca çaba büyük ihtimalle boşa gidecekti. Umudum tamamen tükenmişti. Ollie nin geri dönebilceğini sanmıyordum.
Neymar
Doktora inanmıyordum. İnanmak istemiyordum. Olivia ölemezdi. Buna izin veremem. 1 hafta süresi var fakat bu yas içindeki 1 yıldan sonra o bir haftanın Olivia'yı kurtaracağını sanmıyordum. Kalbim paramprça olmuştu.
Hepsi benim suçumdu zaten. Fernanda denen pislikle dışarı çıkmasaydım hiçbiri olmayacktı. Kendimden nefret ediyordum.
1 hafta sonra
O gün gelmişti. Olivia artık ebediyen aramızdan ayrılacaktı. 1 yıldır zaten ölmüş gibi hissediyorum. Hepimiz siyahlar içindeydik. Hastane odasında doktorun gelmesini bekliyorduk. Rafaella ve annem Olivia'nın yanında muhtemelen son vakitlerini geçiriyolardı. Ben ise bir köşede oturmuş sadece ona bakıyordum. O zümrüt yeşili gözlerini 1 yıl aradan sonra görmek için canımı bile verirdim.
Rafaella son fotoğrafları çekti ve odaya doktor girdi.
"Hazır mıyız?"
Kimseden ses çıkmıyordu. Bir daha asla görüşemeyeceğimizi bildiğim için kulağa çılgınca gelsede doktora bir şey sordum.
" Siz fişi çekerken Olivia'yı öpebilir miyim?" Kimse bunu beklemiyordu
Rafaella bile
Doktor onayladıktan sonra yatağın yanı başına geçtim. Annem birkaç kağıt imzaladıktan sonra doktor 5 ten geriye saymaya başladı
"Beş"
"Dört"
"Üç"
"İki" doktor iki dediği anda Olivianın morarmış dudaklarını öptüm. Bu duyguyu birdaha yaşayamayacaktım.
"Bi-" Doktoru bir ses böldü
"N-neymar..."
Bu Olivia'ydı. Şaşkınlıktan ve sevinçten ne yapacağımı bilmiyordum. Rafaella doktor ve anneme bakıyordum ve birşeyler söylemeye çalışıyordum, ağzımdan bi türkü çıkmıyordu. Doktor bizi geriye çekerek bir takım şeyleri kontrol etti. Bize doğru döndüğünde yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.
"Gözünüz Aydın"
Bir saniye? Şimdi onu ben mi uyandırmıştım? Öpücükle? Son sandığım bir öpücükle? Aynı prensin uyuyan güzeli uyandırdığı gibi.
"Neymar..." Olivia yeniden konuştu. Göz kapakları aralanmıştı.
Hepimiz yanına geçtik. Elini tuttum.
"Olivia, Ben burdayım. Duyabiliyor musun? olivia cevap ver" saçma sapan şeyler söylüyordum. Kalbim o kadar hızlı atıyorduk yerinden çıkcak gibi hissediyordum.
"Neymar , b-b-ben seni seviyorum." Kısık sesi, Yarı açık gözleri ve elimde hareket eden parmaklarıyla bile herşeyi unutmamı sağlamıştı.
"Bende seni seviyorum Olivia."
Doktor böldü ve " Şuan gerçekten odadan ayrılmanız gerekiyor. Hemşire hanımı da koridordan çağırısanız çok sevinirim."
