Bende yapmam gerekeni yapıp Denize karşılık verdim.
Dans eden insanların ortasında durmuş birbirimizi öpüyoduk. Acaba karşılık vererek doğru olanımı yapmıştım? Yoksa, yanlış olanımı? Su'ya susamış insan gibi öpüyordu dudaklarımı. Acı vermiyordu. Nazikçe ama şehvetle öpüyordu. Sanki elinden kayıp gidecekmiş gibi. Kayıp edecekmiş gibi.
Tadını özlediğim dudakların şuan tekrar tadına bakıyordum. Bu his aynı sanki çikolata delisi bir kızın yıllardır tadına bakamayıp yıllar sonra tadına baktığı o çikolataydı. Üstümde o anın heyecanı ve yıllar sonra tadına hasret kaldığım dudakların tadına bakıyordum. Herşey ezberimdeki gibiydi. Tadı halâ aynıydı.
Ama 'bu dudakları benden sonra başkası öpmüş olabilirmi?' Sorusu aklıma geldiğinde yüzümü buruşturdum ve kafamı geri çektim.
Gözlerimi açtığımda sorar gözlerle bana baktı. İfadesizce suratını incelerim. Barın yanıp sönen ışıkları suratına çarpıyordu. Gözleri o kadar siyaha dönmüştü ki göz bebeğiyle göz renginin olan yerini ayıramıyordum. Daha dikkatli baktım. Gözleri, burnu, yanakları derken gözüm yine dudaklarına takılmıştı. Kızarmış dudakları 'ben burdayım' diyordu.
Her ne kadar öpmek istesemde bu isteğe karşı koydum. Yapamazdım. Başkasının izi olduğu bu dudakları öpemezdim. Bu...bu çok saçmaydı. Onu öpmemeliydim. Öpüp içimde ki herşeyi tekrar ateşe verdim. Neden bunu kendime yaptım?
Kucağından haraketlenip inemeye yeltendim ama izin vermedi. Kalçalarımda olan kollarını ve ellerini daha çok sıktı.
"Bırak gitmek istiyorum" desemde nafileydi. "Deniz bırakırmısın istemiyorum." Gözleri dudaklarıma kayıp öpmeye yeltendi ama kafamı geri kaçırdım. "Öpme beni o dudaklarla istemiyorum. Bana daha fazla zarar vermeden bırak beni yeter." Gözlerine baktığıkda ufak çaplı bir hayâl kırıklığı gördüm sanki. Ama bu çok kısa sürdü. Daha ne olduğunu anlamadan birden beni yere bıraktı.
"Nasıl? Ne demek istiyosun?" Dedi şaşkınlıkla.
"O dudaklar artık benim değil."
