4

1 June

"June! Heb je je wekker niet gezet, opstaan!" Is het eerste dat ik vandaag hoor. De tijd van 6 uur opstaan en heel de middag aan je huiswerk zitten is weer aangebroken: het nieuwe schooljaar. Ik heb echt een hekel aan school maar als je altijd op tijd komt en geen les mist, hoef je ook niks in te halen.

"Ik kom al," gaap ik.

Nog halfslapend trek ik het oranje dekbed bij me vandaan en sta ik vermoeid op. Ik kijk naar de klok, ik heb me inderdaad flink verslapen. Ik maak snel brood klaar, mijn ontbijt een ik fietsend wel op. Ik doe gehaast een staart in mijn bruine haar en fiets weg.

Onderweg zijn er veel teveel stoplichten. Wat kan door rood fietsen voor kwaad, er komt toch geen auto aan.

"June!" Hoor ik ergens naast me. Ik stop en kijk om me heen. Er staat een man die ik ergens van ken, waarvan weet ik niet.

"June!" Zegt hij nog een keer.

"Wie ben jij?" Antwoord ik afstotend, mijn moeder heeft nog zo gezegt: niet met vreemden praten. Ik ben trouwens bijna te laat voor school en kan eigenlijk niet stoppen met fietsen. Maar dit is anders, ik ken hem ergens van.

"Kom," is het mislukte antwoord. Ik heb gevraagd wie hij is, niet wat ik moet doen. Ik weet niet waarom ik zo dom kan zijn, maar ik ga mee. De man loopt naar een industrieel gebouw. Hij wenkt me naar binnen te komen. De man ziet er vertrouwd uit, na even aarzelen stap ik naar binnen. In het gebouw is een zwart metalen trap, een kopere lamp, 3 houten krukjes en een vintage klok. Het ziet er erg modern uit, de zwarte buizen op het plafond maakt het af. Ikzelf hou hier niet zo van, het gebouw kan wel een beetje kleur gebruiken. Waarom ben ik hier eigenlijk en wie is die man. De man gaat zitten op een van de krukjes en friemelt wat aan zijn kleine zwarte baardje. De man ziet er over het algemeen heel hip uit: donkerblauwe sneakers, zwart gerafelde broek met bretels en een rood geruit overhemd. Ik denk dat hij een jaar of 25 is. Ik begin mij geduld te verliezen, ik moet écht naar school.

"Waarom ben ik hier?"

De man kijkt geschrokken op en begint zijn verhaal: "Ik ben met een onderzoek bezig en daarbij heb ik 4 kinderen van jouw leeftijd nodig," hij frunnikt weer aan zijn baardje, " Ik heb jou een tijdje in de gaten gehouden, je lijkt me slim, sportief en verantwoordelijk. Jij mag er een van zijn."

Ik voel ge gevleid. Maar waarom ben ik met een vreemde meegegaan, dit mag mama nooit te horen krijgen dan wordt ze razend.

"Wat voor onderzoek?"

"Dat kan ik helaas pas zeggen als ik zeker weet dat je meedoet."

Een geheim onderzoek dus. Erg riskant. Het kan een spannend avontuur worden, maar ook erg vervelend en slecht. Ik ken de man amper.

"Dus..." Dringt hij aan

Ik moet nu echt een keuze maken, ik ben trouwens veel te laat voor school maar dat boeit me nu niet meer. Ik ben toch al te laat, dus waarom niet te laat met een reden?

"Ik doe het."