4

11 Sarah

Nog vijf kilometer en ik ben bij de bestemming. Met Felix erbij had dit waarschijnlijk twee keer zo lang geduurd. Ik draai het stuur naar rechts. Het leek wel of Felix niks om June gaf. Hoe durft hij wel niet. Ik moet toegeven, door hem wist ik waar June zit. Ik ben er bijna. Wat kan ik daar eigenlijk aantreffen?

Ik ben er. Het is een groot terrein met een oude, grote loods. Ik stap af en sluip naar binnen. Eenmaal binnen tref ik June en Jake aan, ze zijn vastgeketend aan de muur.

"Sarah!" Roept June blij

"Ssst," sis ik

June wijst naar een tafel waarop een sleutel ligt. Snel pak ik de sleutel en maak June los. Ik wenk ze mee te komen.

"Ik zou maar niet weggaan," zegt een man achter me

Ik kijk om. De man heeft een vreemd wit masker op en een glanzend zilver balletje in zijn hand.

"En als ik dat wel doe?" Roep ik uitdagend

De man houdt dreigend het balletje omhoog. Ik haal mijn schouders op en loop verder.

"Ik heb je gewaarschuwd," zucht de man

Hij gooit het balletje naar mij. Als het balletje mij raakt verdwijnt het.

"Was dat alles?" Daag ik hem uit

Langzaam verslappen mijn benen en val ik op de grond. Ik ben doodmoe. Ik voel mijn zicht wazig worden en mijn ogen vallen langzaam dicht.

Als ik wakker word lig ik samen met Jake vastgeketend in een andere kamer. Ik kijk naar Jake. Hij zit angstig in een hoekje voor zich uit te staren.

"Waar is June?" Vraag ik slaperig

Hij wijst naar voren. Door een kier in de deur zie ik June en de man. June zit met beide voeten vastgeketend. De man staat ernaast. June heeft een snee op haar voorhoofd. Ik sla mijn hand voor mijn mond.

"Waarom doet hij dat?" Vraag ik angstig

"Hij denkt dat wij weten waar Nathan is en hij probeert het uit June te halen door haar te martelen," zegt Jake, nog steeds doodsbang.

Ik kan dit niet langer aanzien. Ik draai me om en steun tegen de koude muur. Ik voel een taan over mijn wang biggelen. Snel veeg ik het weg. Ik wil niet dat Jake mij ziet huilen en het vervolgens aan de rest van de klas vertelt. Als we hier ooit nog uitkomen. Nog een traan. Het is dus aan Felix. Oftewel: we zijn kansloos.