Zakazana, tajemna miłość (III)

709 36 1
                                    

Środek nocy. Ktoś zapukał do drzwi. Słysząc to, Sułtanka Hurrem usiadła na łóżku i spojrzała na drzwi.

- Wejść. -powiedziała zaspana, jednocześnie przecierając oczy.

Do komnaty wchodzi Nigar Kalfa.

-Sultanam -klania sie i patrzy jej w oczy.

-Nigar? -spojrzała na nią zdziwiona. -Co się dzieje?

Kalfa podeszła jeszcze bliżej.

-Ktoś próbował zabić Twoich synów -mowiła pospiesznie, gdyż przez całą drogę biegła. -Na szczęście pałacowa straż w porę się tym zajęła. Bez obaw, Pani - oczekiwała na jej reakcje.

Hurrem słysząc te słowa, zdenerwowała się

-Zamach na moje dzieci, jak to mozliwe?! -mowiła poddenerwowana. -Czy na pewno nic im nie jest? Mów! -spojrzała groźnie na kobietę.

Nigar próbowała uspokoić Sułtankę.

-Pani, naprawdę wszystko jest w porządku. Zamachowcy są poza pałacem. Nie masz się już czym martwić. Zostaną straceni za kilka minut. Lepiej żebyś tego nie ogladała, Pani.

Hurrem przez chwilę wpatrywała się w odległy punkt. Dopiero po kilku sekundach odwróciła głowę w strone Nigar i rzekła: -Dobrze. Najwyższa pora by za to zapłacili. -Podeszła do łóżka i usiadła na jego krawędzi. 

-Pani... -Nigar spojrzała na kobietę i czekała na jej reakcję.

-Położę się. Możesz już odejść.

Kalfa skłoniła się i wyszła z komnaty. Tymczasem Hurrem padła mimowolnie na łoże rozkładając na kształt krzyża ręce. Myślami chciała być gdzie indziej.


                                                      Za co to wszystko? Czym znów zawiniłam?

                                               Zamach na moje dzieci to ma być zemsta na mnie?

                            Jednak odkryli mój słaby punkt... mają mnie w garści, lecz nie na długo!

                                     Jeszcze im pokażę, że z Sułtanką taką jak ja nie da rady wygrać.

                                                       Popamiętają, a ceną będzie ich własne życie.

                                                          Będe napawać się zapachem ich krwi, 

                                                        a płacz będzie jak muzyka dla mych uszu.

                                                                                     Ja, Hurrem

                                                           Sułtanka tego świata i serca Padyszacha

                                                                 Będe walczyć do ostatniego tchu

                   Płomienie z mych włosów będą palić was od środka. Powoli, a jakże boleśnie.

                                                                                      Ja, Hurrem

                                                                          Silna i radosna Sułtanka

                                                                      Dla wrogów waleczna i cięta

                                       Sprawię, że ocean mych oczu zaleje wasze serca i dusze.

                                                                    Bez litości. Do końca moich dni.

 Do końca moich dni

Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.


WSPANIAŁE STULECIE-INNA HISTORIAOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz