“What?! You called me just to take good care of your house? Kuya naman?!”
[Parang gusto niyang suntukin ang kuya niyang si Travor nang ngisihan siya nito. Nagmamadali siyang pumunta agad sa bahay ng Kuya niya dahil may emergency situation daw. Hindi na nga siya pumasok ngayon araw na ito para makabawi sa ilang gabing walang-tulog ng dahil sa thesis nila.]
“Three days lang naman, Sen. Alam mo naman si Sharah, over sa nerbiyosa. She won’t felt at ease hanggang hindi niya na-a-assure na mapapagkatiwalaan ang taong titingin sa bahay.”
“You have your maids to look for it while you’re away; why me instead?”
“I told you, Sharah won’t be at ease ‘til she knows everything is in good hands. It’s not that she doesn’t trust our maids,” sabi ko. “She’s just too worried about Yaya Siony’s health to leave her the kind of responsibility. At yung iba naman, eh, umuuwi sa mga pamilya nila every weekend to visit them.”
I creased my forehead. “How sure are you na andito pa ang bahay niyo pagkauwi niyo? At ‘yang bakuran niyo tataniman ko ng palay,” sabi ko pakatapos ituro ang malawak na lawn nila.
“Gawin mo and for sure magkakasundo kayo ng mga kapitbahay ko.” Natatawang iniabot sa kanya ng kuya niya ang susi ng bahay nila.
[He sighed while accepting the keys from his brother and watched the time. It’s almost 10 in the evening. Dapat ngayon natutulog na siya nang mahimbing. Pero heto siya at inaatasang magbantay ng bahay.
Naaasar na sinuntok niya ang kuya niya sa braso nito.]
“Aray! Bakit ba?” angal nito habang saglit na hinimas ang braso nito.
“Umamin ka nga, Kuya,” sabi ko habang nakailag sa ganti niya. “Does your house walk at hindi mo man lang maiwan-iwan?”
“Hindi. But it would travel to another dimension kapag gabi.”
“Ows? Saang dimension naman kaya ang nararating niyan?”
“Dimension of Happiness.”
Tumawa ang kuya ko. Kahit ako ay natawa sa isinagot niya.
Oh, well.
Wala na rin akong masyadong pinagkakaabalahan ngayon. Hindi naman siguro masama na pumayag na lang ako sa pakiusap ni kuya, ‘di ba?
“Okay, dapat by Sunday evening nandito na kayo. Or else, don’t expect na may bahay pa kayong uuwian.”
Nginitian lang niya ako habang iiling-iling na tinalikuran ako. Papasok na sana ako ng bakuran nang mapadako ang tingin ko sa itim na gate sa harap ng bahay ni Kuya. It particularly opened.
[His eyes widened when he saw the figure. Hindi niya alam kung totoong tao ba ito o isang white man? Hindi niya rin maaninag ang mukha nito dahil madilim sa parte na iyon ng kalsada. Kung titingnan sa malayo parang white lady… na lalake; hindi mahaba ang buhok nito katulad ng mga white lady. At wala na rin siyang balak tingnan kung lumulutang ito o hindi. ]
“Is that for real?” I unconsciously mouthed na mukhang nakarating sa pandinig ni Kuya Travor.
“Ha? What is it?” Napahinto naman siya sa pagbukas ng pinto ng kotse niya. Sinundan nito ng tingin niya at biglang natawa. “Oh, her.”
“Her?” crossed eyebrows when i turned to him. “That’s supposed to be real?”
“Yeah,” nakangiting sinundan nito ng tingin ang “unreal” na tao nagsisimula nang maglakad papalayo. “That’s Zeizha. Siya ang nakatira diyan sa tapat. She’s a nice young girl–”
“First you tell me it’s real. Then you told me he’s a she. Now you’re telling me that she’s nice?” i still can’t believe when i turned to see where the girl’s going. “Are you sure she’s nice? Para siyang multong gustong maghigante.”
My brother just grinned when I sharply looked at him. “Ikaw talaga, Ansen. Daig mo pa si Zeizha kung mag-isip.”
“Sino naman ‘yon?”
“That’s her name,” sagot niya habang inginunguso ang babae na medyo nakakalayo na. “She’s also a student in your school. An MT student and an ACT graduate. At minsan lang siyang naka-gano’n kapag trip niya. She’s probably out for a swim.”
“In the middle of the night?!” manghang tanong ko.
“At sa madaling araw.”
“Looking like a white lady in a silhouette of a man?”
Humalakhak uli si Kuya. “She rarely does that. Kapag wala lang siyang ibang magawa. Sabi ko nga sa’yo, that girl’s really nice. Not to mention, pretty, too.”
Nagdududa na ako. “Ate Sharah’s gonna kill you if she heard you.”
“Sira. Paboritong kapitbahay ni Sharah ‘yang si Zee. Kaya ‘wag kang magkakamali kapag may ginawa kang kalokohan sa kanya. T’yak na ikaw ang mapapatay nun.”
Napaangat ang isang kilay ko. “She’s not my type. Wala sa bokabularyo ko ang mga babaeng… nababaliw.”
“Sure?” Napalingon ito sa bandang kanan niya. “Wait ‘til you see her up close. Baka ikaw ang mabaliw.”
“What–”
“Zee!” biglang sigaw ng Kuya ko.
“Yup?” the lady replied.
Mabilis pa sa kidlat na lumipad ang tingin ko sa nagsalita. Ang cute ng boses niya.
“There’s somebody I want you to meet.”
My jaws literally dropped when I saw the whole figure of the unreal being as I called.
